Η ΕΜΦΥΤΗ ΤΑΣΗ..

Ευτυχώς που η μοναξιά μας παγώνει..

Πάλαι ποτέ, οι αγώνες δίνονταν για την ελευθερία, για την αλληλεγγύη, για την αξιοπρέπεια, για την αλήθεια..

Σήμερα, διερωτώμαι..

Μόνο περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα?

Δεν αναζητούμε πια την αλήθεια, αλλά μόνο το προσωπικό μας συμφέρον ?

Δεν υπερασπιζόμαστε την κοινή λογική, αλλά την δική μας εύνοια ?

Δεν οικοδομούμε συλλογικότητα, αλλά επενδύουμε μόνο στα προσωπικά μας ?

Επίσης. 

Μέσα από τον καθρέφτη του κόσμου μας, ό,τι δεν αποδίδει χρήμα, περιθωριοποιείται ;

Για παράδειγμα η παιδεία..

..Αν δεν εξασφαλίζει υψηλό εισόδημα, υποβαθμίζεται. 

Η τέχνη..

..Αν δεν πουλιέται, θεωρείται περιττή. 

Η αρετή..

..Αν δεν είναι «επενδυτικά συμφέρουσα», παρακάμπτεται..

..Το χρήμα δεν είναι κακό από μόνο του. 

Είναι όμως τραγική η αποκλειστικότητα του στον σύγχρονο κόσμο μας. Όταν όλα τα άλλα εκτοπίζονται και ο μόνος άξονας είναι το χρήμα, τότε ο άνθρωπος παύει να είναι πραγματικά ελεύθερος..

Γίνεται εξαρτημένος και αναλώσιμος..

Κι έτσι, όταν ένας πολιτισμός που είχε να επιδείξει φιλοσοφία, μέτρο και ψυχή, καταντά να μετρά μόνο ισολογισμούς..

Ίσως λοιπόν, ήρθε η ώρα να ξαναρωτήσουμε: Τι αξίζει;

Και κυρίως: Για ποιον αγώνα αξίζει να παλεύουμε;

Ευτυχώς η απάντηση προσφέρεται διαχρονικά και πεισματικά από τη φύση μας..

..Για κοινωνική, πολιτική και προφανώς οικονομική συνοχή..ή με άλλα λόγια για την έμφυτη τάση των ανθρώπων να διεκδικούν 

περισσότερη και ποιοτικότερη ελευθερία...