Η "εχθρός" της ανυπαρξίας, η "σύμμαχος" της ύπαρξης και ο "αλληλοσεβασμός"..

Μιά φαίνεται να είναι η  "εχθρός" της ανυπαρξίας. Κι αυτή δεν θα μπορούσε να ήταν άλλη από τη συνειδητοποιημένη ύπαρξη.

Αφού λογικά, αν η ύπαρξη δεν θα μπορούσε να "συνειδητοποιηθεί" ότι είναι όντως υπαρκτή, δεν θα είχε καμιά διαφορά από την ανυπαρξία...

Αν αυτό ισχύει, τότε δεν εκλογικεύονται και τα όσα είμαστε υποχρεωμένοι να βιώνουμε εμείς οι άνθρωποι σε σχέση με όλα τα άλλα ζώα ?

Το γεγονός δηλαδή ότι "συνειδητοποιούμε" από τη μια την ύπαρξη γενικά, παράλληλα με τη δική μας, την ανθρώπινη, και κυρίως το γεγονός ότι συνειδητοποιούμε το εγώ μας, τη προσωπική μας ύπαρξη - όπως κι αν τη συνειδητοποιούμε ο καθένας μας - δεν μας παρακινεί να εμβαθύνουμε στη σχέση αυτή ?

Έτσι από την αρχαιότητα, η δυνατότητα  της συνειδητοποίησης της ύπαρξης στα όποια μέτρα μας, αποδόθηκε αποφθεγματικά με ιδιαίτερο τρόπο από τον Δημόκριτο. 

«Μηδέν εκ του μη όντος γίγνεσθαι μηδ’ ες το μη ον φθείρεσθαι». («Τίποτα δεν γίνεται από το τίποτα για το τίποτα και, τίποτα δεν καταστρέφεται ώστε να γίνει τίποτα»).

Με άλλα λόγια, όσο στην ανυπαρξία δεν "χωράει" η ύπαρξη, λογικά, άλλο τόσο στην ύπαρξη δεν χωράει η ανυπαρξία..

Γι’ αυτό και η άποψη που θέλει εμάς τους ανθρώπους να διαθέτουμε όλες εκείνες τις ιδιότητες που μπορούν να δίνουν υπόσταση, νόημα και περιεχόμενο όχι μόνο στην δική μας ύπαρξη αλλά και στην ύπαρξη γενικότερα να έχει βάση.

Κι αυτό όχι τόσο από την άποψη ότι είναι πολύ πιθανόν να οφείλεται πράγματι στην ανάγκη της ίδιας "της πρωτογενούς αιτίας της συνειδητοποιημένης ύπαρξης" να της επιβεβαιώνεται, ή και να της αναγνωρίζεται - έστω από ένα τουλάχιστον εκ των δημιουργημάτων της- το γεγονός ότι είναι όντως υπαρκτή, ή ακόμη ούτε και με την υπόθεση ότι, δεν θα είχε καμιά διαφορά από την ανυπαρξία, εάν δεν μπορούσε να συνειδητοποιηθεί ως τέτοια, από ένα τουλάχιστον από τα  δημιουργήματά της, όσο για να δοθεί στην ύπαρξη γενικότερα ένα βαθύτερο νόημα και περιεχόμενο..

Το γεγονός δε ότι ο "κλήρος" γι' αυτή τη "δουλειά" έπεσε στο ανθρώπινο είδος δεν είναι κάτι που μπορεί να υποτιμηθεί.

Ούτε όμως και να υπερτιμηθεί. 

Το γεγονός δηλαδή πως δεν λειτουργούμε όπως όλα τ' άλλα ζώα, παρά τες  πολλές ομοιότητες που έχουμε μαζί τους, κάθε άλλο παρά μας "θεοποιεί". 

Η απόσταση μας από το θείο, το ιερό και το αληθινό, είναι τουλάχιστον όσο και η απόστασή μας από την ιδανική συνύπαρξη. 

Αυτή που κατά βάθος προσδοκούμε (προς το παρόν τουλάχιστον) φαίνεται να είναι τόσο απομακρυσμένη, που κάνει τις διαφορές μας από τ' άλλα ζώα να είναι ανεπαίσθητες. 

Αφού, δυστυχώς, όπως όλα τα "θνησιγενή  ζωντανά” ετσι κι εμείς, ζούμε ακόμη την εποχή που ο κανόνας που υπερισχύει είναι "ο θάνατος του ενός μας να είναι η ζωή του άλλου". 

Κι' αυτό παρά το γεγονός ότι αυτό που φαίνεται διαχρονικά και πανανθρώπινα, είναι ότι η ΠΡΩΤΟΓΕΝΗΣ αιτία της ΥΠΑΡΞΗΣ θέλει μεταξύ άλλων από εμάς τους ανθρώπους τον ουσιαστικό "εξανθρωπισμό" μας..

Θέλει δηλαδή τον καθένα μας να είναι για όλους και όλα, ταυτόχρονα δε όλους και όλα για τον καθένα μας..

Τα πλείστα που βιώνουμε ως άτομα και ως ανθρωπότητα, δεν συνηγορούν υπέρ μιας τέτοιας άποψης; 

Ιδιαίτερα τα δύσκολα. 

Εκείνα τα δύσκολα που μας προκύπτουν όπως μας προκύπτουν, όταν μας προκύπτουν και, για τους όποιους λόγους αλλά και τρόπους που μας προκύπτουν. 

Τόσο, που στο τέλος αισθανόμαστε "μέχρι και τυχεροί που η μοίρα" μας επέλεξε για να τα βιώνουμε..

Και ο "λόγος"; 

Διότι όπως φαίνεται τα "δύσκολα", στο  "τέλος της ημέρας" μας μονιάζουν και όντως σταδιακά μας εξανθρωπίζουν.

..Αλλά και μας εξοικειώνουν με την όποια  συνέχεια. 

Για το ότι δηλαδή ακολουθεί..

Ακόμη και για το τι μας συμβαίνει μετά το θάνατό μας.  

Με την έννοια και πάλι ότι, από τη μια συνειδητοποιούμε ότι δεν μπορούμε ν' αποφύγουμε το "μοιραίο" κι από την άλλη για να μην αναιρεθεί κι ο βαθύτερος  σκοπός της συνειδητοποιημένης ύπαρξης. 

Που όπως προαναφέρθηκε δεν είναι άλλος από το να αποκτήσει η ύπαρξη πραγματικό νόημα και περιεχόμενο και να μας απαλλάξει από το "ματαιώτης ματαιωτήτων τα πάντα ματαιώτης".

Ένα βαθύτερο νόημα και περιεχόμενο που μας απο-ελευθερώνει για να συνυπάρχουμε ακριβοδίκαια ελεύθεροι

με όλους και με όλα.

Κάτι που φαίνεται, εξελικτικά  και πάλι, ότι είναι η διακαής επιθυμία της "πρωτογενούς αιτίας". 

Με τη λογική λοιπόν ότι, η ανυπαρξία δεν είναι σε θέση να δημιουργεί ύπαρξη, και συνεπώς ούτε  η συνειδητοποιημένη ύπαρξη θα ήταν δυνατό  να περνά ή και να μετατρέπεται ή και να καταλήγει σε ανυπαρξία, το πνεύμα της ελευθερίας, που διαχρονικά και πανανθρώπινα επιδιώκεται ως το κύριο έμφυτο ανθρώπινο χαρακτηριστικό "δένει".

Αν δηλαδή είναι αδιανόητο η ανυπαρξία να δημιουργούσε οτιδήποτε, κι αν άλλο τόσο αδιανόητο είναι η συνειδητοποιημένη ύπαρξη να μπορούσε να καταλήγει (;) σε ανυπαρξία τότε, η ελευθερία θα μπορούσε να ήταν πράγματι ο βαθύτερος σκοπός της ύπαρξης?

Ετσι δεν δικαιολογείται ή καλύτερα, δεν  εκλογικεύεται το γεγονός που μας θέλει ν' ασχολούμαστε με τόσο πάθος με την ελευθερία και κατ' επέκταση την ελεύθερη συνύπαρξη? 

Αν δεν υπήρχε οποιοσδήποτε άλλος λόγος εκτός από την ανάγκη της ίδιας της πρωτογενούς αιτίας της ύπαρξης να της αναγνωρίζουμε το γεγονός ότι είναι όντως υπαρκτή τότε τι μας παρακινεί να ασχολούμαστε με τόσο πάθος με όλα τα  θέματα; 

Είτε αυτά είναι φιλοσοφικά, ή επιστημονικά, τεχνολογίες, θρησκείες, τέχνες, αθλητισμό και τόσα άλλα..

Δεν είναι η ενέργεια ή και το πνεύμα της ελευθερίας που κρύβεται πίσω απ' όλα?

Δεν είναι για την ειρηνική και πολιτισμένη μας συνύπαρξη?

Δεν είναι για τη κοινωνικο-οικονομική μας συνοχή?

Μας συμβαίνουν τα όσα μας συμβαίνουν για το τίποτε; Για το εδώ και το τώρα μας μόνο; Για τα υλικά αγαθά? Δεν είναι εντελώς αδιανόητο; 

Ακόμη κι αυτά που καταγράφονται αυτή τη στιγμή. Που "κολλάνε"; Είναι δυνατόν κάτι τόσο παράλογο να επιβάλλεται σε κάτι έστω τόσο ελάχιστα λογικό;

Προβληματισμοί που να καταλήγουν στον απόλυτο μηδενισμό θα μπορούσαν να πείσουν? 

Θα μπορούσαν να εκλογικευτούν?

Έτσι το συμπέρασμα, ότι δηλαδή  κανένας λόγος δεν μπορεί να υπάρχει ωστε οι  άνθρωποι να λειτουργούν και να προβληματίζονται όπως λειτουργούν και όπως προβληματίζονται, παρά μόνο για να καταλήξουν στον απόλυτο μηδενισμό, ή χάριν του υλικού πλουτισμού, η ακόμη για να ικανοποιήσουν την εγωπάθεια τους μάλλον δεν πείθουν..

Ακόμη κι αν  η απάντηση σ' αυτή την απορία ή και προβληματισμό  ήταν, "χάριν της ίδιας της απορίας και του προβληματισμού" θα μπορούσε να ήταν  επαρκέστερη από τον μηδενισμό και την εγωπάθεια..

Αν μη τι άλλο θα είμασταν υποχρεωμένοι να λειτουργούμε προσγειωμένοι ή και συμφιλιωμένοι με κάτι που προφανώς δεν μπορούμε να γνωρίζουμε με απόλυτους όρους..

Κάτι βέβαια που έτσι κι αλλιώς μας συμβαίνει. Αδέξια μεν, αλλά παραδόξως(;) στο "τέλος της ημέρας" πάντοτε με θετικά αποτελέσματα..

Αν τώρα όλα αυτά ξεκινούν από τες  συνειδητοποιημένες υπαρξιακές ανάγκες και κατ' επέκταση στις ανάγκες της ίδιας της ύπαρξης γενικότερα, το "έν το παν" του Παρμενίδη βρίσκει κι αυτό τη θέση του.

Έτσι το συμπέρασμα ότι η όποια συνειδητοποιημένη "μάνα" μας που είτε ακούει στο όνομα Θεότητα, η Ύπαρξη, ή Φύση, ή Ζωή, ή εξέλιξη, μας έχει επιβάλει να βιώνουμε αυτή τη διαδικασία για κάποιο υπαρξιακό λόγο που μάλλον μας είναι ακόμη και ίσως να είναι στο διηνεκές άγνωστος, μπορεί να μην είναι τόσο αυθαίρετο..

Ακόμη και μέσω των θρησκειών, μας υποβάλλεται ότι ο "Θεός" μας έπλασε για να τον δοξάζουμε. "Προς δόξαν Θεού" όπως περίπου περιγράφεται  με θρησκευτικούς όρους. 

Αν λοιπόν, ακόμη και με τον όρο “θεός” ή με τον όρο “ύπαρξη” ή και "φύση" ή ακόμη και "ζωή" εννοούμε το ίδιο και το αυτό, τότε μάλλον υπάρχουμε συνειδητά για να δίνουμε υπόσταση, νόημα και περιεχόμενο στην ίδια την Ύπαρξη, τη Φύση, στη Ζωή στο Θείο, το Ιερό και το Αληθινό, το Αιώνιο, το Ενιαίο, το Αέναο, το Άυλο, το Εξελίξιμο.

Κι αν ακόμη, όλα τα πιο πάνω, μας μπερδεύουν κάπως ως έννοιες υπάρχει και η έννοια του χρόνου, η οποία όσο κι αν μας είναι οικεία εμπεριέχει όλα τα πιο πάνω και επιπλέον εκείνα που ενδόμυχα μας απασχολούν και που κάπως μας ταλαιπωρούν και μας συγχίζουν. 

Την έννοια του χρόνου λοιπόν μπορούμε να την αποδεχτούμε και ως άναρχη μεν αφού δεν μπορούμε να του προσδιορίσουμε την αρχή αλλά κι ως βασική προϋπόθεση της κάθε συνειδητοποιημένης ως υπαρκτής κατάστασης.

Ο χρόνος δεν είναι αιώνιος, ενιαίος, αέναος, άυλος, δημιουργικός και ως η βασικότερη προϋπόθεση της εξέλιξης αλλά κυρίως της συνειδητοποιημένης   ύπ - αρξης?

ΑΠΟΨΗ.

Ενώ  βιώνουμε μια σύντομη επίγεια ζωή, έμμεσα ή άμεσα αναλωνόμαστε με το να τη σχολιάζουμε και να την αναλύουμε ποικιλοτρόπως. 

Τόσο όμως εγωιστικά και σε τέτοιο βάθος και έκταση που δίνουμε την εντύπωση ότι όντως μόνο γι αυτό υπάρχουμε συνειδητά.. 

Ο καθένας μας με το τρόπο του κάνουμε  τίποτε άλλο; 

Μια μορφή σύγχυσης προκαλείται όταν μερικοί επιτήδειοι από εμάς θεωρούν ότι τα πράγματα είναι λίγο πιο σοβαρά από το τρόπο που περιγράφονται παραπάνω.  

Και τι κάνουν; Τοποθετούνται οι ίδιοι σε κάποιο  κέντρο και πασχίζουν μετά, έστω ασυναίσθητα, με τον Α ή Β τρόπο να μας χωρέσουν όλους στο δικό τους κέντρο. Στο δικό τους καβούκι. Στο δικό τους κλουβί. Στο δικό τους εγώ. 

Πόσα όμως κέντρα θα μπορούσαν να συνυπάρχουν ειρηνικά  για να χωρέσουν τόσα εγώ; 

Το κάνουν μάλιστα με τόσο πάθος που σου δίνουν την εντύπωση πως μόνο για αυτούς φτιάχτηκε η ύπαρξη. Όλοι οι άλλοι περιττεύουν. Γι' αυτό  και η καλλιέργεια των εγωπαθών και απόλυτων ψευδαισθήσεων μας ευδοκιμεί . 

Εάν μάλιστα κάθε τόσο βρεθεί και κάποιος που κάνει καμιά προσπάθεια  να  ισορροπήσει κάπως, τα πράγματα τότε είναι που  αγριεύουν. Άκου να τους  χαλάσει την πιάτσα. Άκου να τους  συνεφέρει. Μα ποιός νομίζει ότι είναι.. 

Αν και για νάμαστε δίκαιοι με τον εαυτό μας, σ' ένα μεγάλο βαθμό, είμαι κι εγω της άποψης ότι το παιχνίδι με τίποτε δεν μπορεί ούτε  να εξισορροπηθεί αλλ' ούτε και να σοβαρευτεί. 

Δεν μπορεί, δεν γίνεται, κάτι τόσο εφήμερο και με ένα τόσο ανούσιο σκοπό και, με τόσο λίγα ως ανύπαρκτα εφόδια που διαθέτουμε, να είναι δυνατό να το παίρνουμε  πιο σοβαρά απ' ότι του ταιριάζει. Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.. 

ΠΕΡΙ ΑΛΛΗΛΟΣΕΒΑΣΜΟΥ..

Κάποιος λοιπόν,  στο τέλος της ημέρας σίγουρα θα επιμείνει να σου υπενθυμίζει με σχετική σοβαρότητα ότι  ο λόγος που λειτουργούμε συνειδητοποιημένα είναι για να δώσουμε νόημα και περιεχόμενο στην ίδια την ύπαρξη. Και συνήθως υπονοεί το δικό του νόημα και περιεχόμενο. 

Αλλά "κάποιος τρίτος", που συνήθως έχει πιο πολύ δίκιο από τους άλλους "κάποιους"  θα σου πει.. Υπάρχει πιο ωραίος τρόπος να αποκτηθεί νόημα και περιεχόμενο στην ύπαρξη από το να τη δεχτείς έτσι όπως είναι; 

Τώρα τι εννοεί αυτός μάλλον  μόνο ο ίδιος γνωρίζει. 

Εννοεί δηλαδή να λειτουργούμε όπως περίπου όλα τα άλλα ζώα ? Αυτό που συμπεραίνεται αβίαστα δεν είναι, ότι πρέπει  ν' απαλλαγούμε  από την δυνατότητα να λειτουργούμε συνειδητοποιημένα?

Όση αγάπη και εκτίμηση αν τρέφω για όλα τα άλλα ζώα  σίγουρα αυτή δεν είναι επιλογή. 

Προσωπικά με τίποτα δεν θα ήθελα να ήμουν στη θέση τους. Να ζω σαν ζόμπι; Και να περιμένω από τες δήθεν φιλοζωικές οργανώσεις των ανθρώπων να με φροντίζουν..

Αυτοί μόνο τον εαυτούλη τους φροντίζουν, πατώντας μάλιστα κυριολεκτικά επί των πτωμάτων των ζώων.

Ενώ εγώ, (το όποιο μου εγώ) αν και ιδέα δεν έχω για το τι συμβαίνει προσποιούμαι ότι γνωρίζω. 

Ε λοιπόν η απάντηση είναι απλή. 

Εσύ για μένα είσαι η αλήθεια ενώ εγώ για μένα δεν είμαι παρά ένα ψέμα.. 

Εσύ και το κάθε εσύ την αλήθεια του βγάζει. Την αλήθεια του  εκφράζει. Ενώ το εγώ και το κάθε εγώ είναι τόσο μα τόσο υποκειμενικό. Τόσο ψεύτικο.. 

Μπερδεύτηκα. 

Και όμως είναι απλό.

Το "Εγώ ειμί η αλήθεια" (που φέρεται να το έχει πει ο Χριστός) να αντικατασταθεί με το "Συ είσαι η αλήθεια". Τότε δεν είναι που εξηγείται το σημερινό μπάχαλο?

Αν δηλαδή το κάθε εγώ έκανε μια μικρή,  μια ελάχιστη προσπάθεια μια μικρή υπερβαση να μπει στη θέση του κάθε εσύ, έστω και για λίγο, έστω υποθετικά, τότε  ή ύπαρξη δεν θα είχε περισσότερες πιθανότητες να  αποκτούσε εκείνο το νόημα και περιεχόμενο που δήθεν ψάχνουμε?

Κάτι που έμμεσα μας υποβάλλει ότι αν εγώ δεν μπορώ να μπω στη θέση σου πως εγώ περιμένω ή ακόμη απαιτώ εσύ να μπεις στη θέση μου ?

Αν τελικά δεν μπορούμε "ν' αγαπάμε αλλήλους" ας τους σεβαστούμε.. 

Λίγος αλληλοσεβασμός ίσως να αρκεί..