ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ "ΑΠΑΙΤΗΤΙΚΟΥΣ ΕΠΑΙΤΕΣ"

Απαιτώ ή επετώ..

Το γεγονός ότι όλοι οι άνθρωποι κατά βάθος "επαιτούμε" ο ένας απο τον άλλο δεν θα μπορούσε εύκολα να αμφισβηθει.

Παράλληλα το γεγονός ότι κατά βάθος, καλλιεργούμε τη ψευδαίσθηση ότι δήθεν "απαιτούμε" δεν είναι η ουσία, αφου σε τελική ανάλυση όλοι μας, μα όλοι μας, με τον τρόπο του ο καθένας, επαιτούμε..

Το μόνο που απαιτούμε, είναι όπως η δική μας η "επαίτη" να αναγνωρίζεται ως πιο σημαντική από την "επαίτη" των άλλων... Ουσιαστικά όμως,  τίποτε δεν απαιτούμε..

Είτε γεωργοί είμαστε, είτε κτηνοτρόφοι, σκουπιδιάριδες, κτίστες, σερβιτόροι,  μάγειροι, διανομείς, ταξιτζήδες, κυβερνητικοί, πωλητές, γιατροί, δικηγόροι, υπάλληλοι, εργοδότες, λογιστές, τραπεζικοί, όλοι μα όλοι μόνο να επαιτούμε μάθαμε. 

Κι αυτό διότι αν μαθαίναμε να απαιτούμε, εύκολα θα καταλήγαμε σε μια φόρμουλα που θα μας ήθελε όλους όσους  συμβάλλουμε στη δημιουργία του "ακαθάριστου εθνικού προϊόντος" να το "κατανέμαμε" ακριβοδίκαια...

Ο Ουίνστον Τζώρτζηλ φέρεται να είχε πει κάτι σχετικό με τα πιο πάνω. Ειχε πει ότι οι επιλογές ήταν δύο. 

"Είτε μοιραζόμαστε δίκαια τη "φτώχεια" είτε μοιραζόμαστε άδικα τον πλούτο".

Όμως νομίζω, ότι φτάσαμε στην εποχή που η δίκαιη μοιρασιά του πλούτου είναι εφικτή..

Φτάσαμε στην εποχή που η απαίτηση να σταματήσουμε να "επαιτούμε" είναι θέμα αξιοπρέπειας όλων προς όλους..

Φτάσαμε στην εποχή που άρχισε να ξεκαθαρίζει ότι οι μεγαλύτεροι επαίτες είναι όντως οι επιτήδειοι εκείνοι που πείθουν πρώτα τον εαυτό τους και μετά τους άλλους ότι "ναι μεν είναι επαίτες", αλλά απαιτούν όπως η πλουσιοπάροχη επαιτεία τους να αναγνωρίζεται ότι είναι "υπεράνω"...