Παππού, κάποτε κάποτε είναι ορθό να κάνουμε λάθη..

Τη πιο πάνω φράση, μου την ειχε πει η εγγονή μου, όταν κόντευε τα οκτώ της χρόνια και, προφανώς τη θεώρησα ιδιαίτερα εφυή για την ηλικία της. 

Γι' αυτό, όχι μόνο μου αποτυπώθηκε στο μυαλό, αλλά προσπάθησα να την εμβαθύνω λίγο..

Κι αυτό πάλι, όχι τόσο με την γνωστή προσέγγιση που μας θέλει να  "μαθαίνουμε από τα λάθη μας" αλλά και με τη κυριολεκτική έννοια της φράσης. Όπως ακριβώς μου την είχε πει η εγγονή μου.

Ότι δηλαδή "κάποτε-κάποτε είναι ορθό να κάνουμε λάθη".. 

..Βρήκα λοιπόν ότι η "ορθότητα του  λάθους" ταίριαζε μ' ένα βαθύτερο νόημα της συνειδητοποιημένης ανθρώπινης μας ύπαρξης, το οποίο όμως, δεν φαίνεται να σχετίζεται μόνο με τις γνώσεις μας, ή και με τες εμπειρίες μας, αλλά λειτουργεί αυτόνομα και ενιαία  με το όλον..

Έτσι μάλλον πρέπει να έχει άμεση σχέση με το "ΕΝΑ εκείνο που είναι ΤΟ ΠΑΝ" .

Αν τώρα το "ΕΝ ΤΟ ΠΑΝ" μας παραπέμπει στο θείον, το ιερό και τ' αληθινό, τότε η ορθότητα του λάθους, αποκτά όντως κι άλλες ιδιαίτερες κι ενδιαφέρουσες προεκτάσεις..

Τι σημαίνει αυτό ? 

..Ότι πράγματι κάποτε είναι "ορθό να κάνουμε λάθη" για ένα κυρίως ΛΟΓΟ..

..Για να συμπλέουμε με τον ίδιο τον ΛΟΓΟ.

Τον ΛΟΓΟ εκείνο που μας βοηθά να λειτουργούμε ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΜΕΝΑ  

ΜΕΝ, ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΜΕΝΑ ΔΕ..

ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΜΠΛΕΟΥΜΕ ΕΤΣΙ, ΜΕ ΤΟΝ ΒΑΘΥΤΕΡΟ ΕΚΕΙΝΟ ΛΟΓΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ "ΠΑΡΑ ΤΩ ΘΕΩ" ΚΑΙ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΜΑΣ ΒΟΗΘΑ ΝΑ ΑΥΤΟΘΕΩΜΕΘΑ..

ΝΑ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΔΗΛΑΔΗ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ. 

Δεν είναι έτσι που μας θέλει να  λειτουργούμε η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ? 

ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΜΕΝΑ ΜΕΝ,

ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΔΕ..

..ΧΑΡΙΝ ΔΕ ΤΗΣ "ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΜΕΝΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ"  Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΜΑΣ ΦΥΣΗ,  

ΜΑΣ "ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ" ΚΑΠΟΤΕ - ΚΑΠΟΤΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΙ  ΚΑΠΟΙΑ ΛΑΘΗ..

..ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΟΜΩΣ..

..Η ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΜΑΣ ΒΟΥΛΗΣΗ ΠΙΑ, 

..ΜΟΛΙΣ ΤΑ ΔΙΑΠΙΣΤΩΝΕΙ,

..ΜΑΣ ΥΠΟΒΑΛΛΕΙ ΕΜΜΕΣΑ,

..ΝΑ ΤΑ ΔΙΟΡΘΩΝΟΥΜΕ !!!

Τ' ανθρώπινα δικαιώματα για παράδειγμα, δεν είναι μ' αυτή τη διαδικασία που σταδιακά μας ευαισθητοποιούν και επιβάλλονται?

ΕΛΒΕΤΊΑ ΤΗΣ ΜΕΣΟΓΕΊΟΥ

Υπήρχε περίπτωση να μιλούσαμε σήμερα, για διαιρετική λύση, αν οι "ΚΥΠΡΟ-έλληνες" ενέπνεαν τους "ΚΥΠΡΟ-τούρκους", μ' ένα αξιοπρεπές και αξιόπιστο επίπεδο κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής συνοχής ; 

Δεν θα προτιμούσαμε να ζούσαμε όλοι οι ΚΥΠΡΙΟΙ, σε μια ενιαία και ελεύθερη πατρίδα, κάτω από ένα σύγχρονο σύνταγμα όπου η ισότητα, η ισοπολιτεία, οι φυσικοί νόμοι, η αρχή της αναλογικότητας τα ατομικά δικαιώματα, θα ήταν πλήρως κατοχυρωμένα και θα ήταν σεβαστά από όλους;

 Δεν θα άξιζε το κόπο να καταβληθεί μια τέτοια προσπάθεια για μια ΕΝΙΑΙΑ, ΕΛΕΎΘΕΡΗ και ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΠΑΤΡΙΔΑ;

Μια προσπάθεια που, το μόνο που θα απαιτούσε θα ήταν να "εμβολιαστούμε" πρώτα εμείς οι ΚΥΠΡΟ-έλληνες με το "εμβόλιο" της κοινωνικής, της οικονομικής και της πολιτικής συνοχής, στο βαθμό που να πείθονταν όλοι οι κάτοικοι του νησιού, ανεξάρτητα από θρησκείες, εθνικές καταβολές, ήθη και έθιμα, να έκαναν το ίδιο..

Σε μια τέτοια περίπτωση, η Κύπρος δεν θα μπορούσε να καταστεί  η Ελβετία της Μεσογείου; 

 Για το καλό όλων, όχι μόνο στο νησί αλλά και στην ευρύτερη περιοχή..

ΓΙΑΤΙ ?

Γιατί τελικά εμείς οι άνθρωποι συνειδητοποιούμε το γεγονός ότι είμαστε υπαρκτά όντα?

Και όχι μόνο.

Γιατί συνειδητοποιούμε και την ύπαρξη γενικότερα? Γιατί συνειδητοποιούμε (έστω θεωρητικά) το άπειρο του χώρου και την αιωνιότητα του χρόνου?

Ταυτόχρονα, γιατί όλα τ' άλλα ζώα δεν φαίνονται να έχουν αυτή τη δυνατότητα?

Μήπως η "φύση", μας επέλεξε να λειτουργούμε συνειδητοποιημένα, έτσι ώστε να δοθεί μέσω μας, κάποιο ιδιαίτερο νόημα και περιεχόμενο στη δική μας ή και τη δική της ύπαρξη ?

Αν για παράδειγμα η "φύση" δεν μπορούσε να συνειδητοποιηθεί ως "υπαρκτή", -τουλάχιστο από ένα από τα δημιουργήματα της- δεν θα "κινδύνευε" να μην είχε διαφορά από την ..ανυπαρξία?

Ποιός ή τι έχει μια τέτοια ανάγκη ? Θα ήταν δυνατό η ίδια η φύση να έχει μια τέτοια ανάγκη? Να συνειδητοποιείται δηλαδή ως υπαρκτή?

Επίσης..

Πως και γιατί προέκυψε σε μας τους ανθρώπους  αυτή η τόσο ιδιαίτερη δυνατότητα?

Αυτή δεν είναι και η ουσιαστική διαφορά μας απ' όλα τα άλλα ζώα?

Επιπλέον, το γεγονός που μας θέλει να συνειδητοποιούμε την ύπαρξη, και ιδιαίτερα τη δική μας, δεν είναι αυτή που μας "υποχρεώνει" να προβληματιζόμαστε και για το θάνατο?

Για ποιο λόγο συνειδητοποιούμε, από τη μια το γεγονός ότι είμαστε υπαρκτά όντα - έστω για κάποιο μικρό σχετικά χρονικό διάστημα- και από την άλλη να συνειδητοποιούμε το αναπόφευκτο τέλος μας? 

..Είναι δυνατό η απάντηση να είναι ότι, κανένας ιδιαίτερος λόγος δεν υπάρχει στο να συνειδητοποιούμε την ζωή, αλλ' ούτε και τον θάνατο ?

Είναι δυνατό να μας προέκυψε μια τέτοια δυνατότητα τυχαία ή κατά λάθος ή και ..χωρίς κανένα ιδιαίτερο λόγο?

Πως και γιατί προκύπτουν τόσες απορίες αλλά και διαφορετικές ερμηνείες μεταξύ των ανθρώπων για τη  συνειδητοποιημένη ζωή μας?         

    

..Υπάρχει κάποιο βαθύτερο νόημα και σκοπός ?

..Μήπως στη τάση των ανθρώπων, να καλλιεργούν απόλυτες πεποιθήσεις, κρύβεται η απάντηση της συνειδητοποιημένης ύπαρξης?

Ο φανατισμός ή η απολυτότητα, είναι ένδειξη δύναμης ή αδυναμίας της συνειδητοποιημένης ύπαρξης ?

Οι διαφορετικές πεποιθήσεις και διαφωνίες που οφείλονται? Ιδιαίτερα εκείνες που είναι αιτίες πολέμων ή και των κάθε λογής συγκρούσεων..

 "Ο πόλεμος είναι πράγματι πατήρ των πάντων? (Ηράκλειτος) 

Πίσω από τη συνειδητοποιημένη ύπαρξη  εκτός από την υλική ενέργεια , αναδύεται και η άυλη?

..Γιατί διερωτόμαστε ?

Ωφείλεται μήπως στο τρόπο που η φύση, μας "εξόπλισε" για να μπορούμε να βρίσκουμε τη φυσική τροφή μας? 

Ή και την.."τροφή" μας για σκέψεις και προβληματισμούς"?

Κι αυτό, μήπως για να δοθεί ένα βαθύτερο νόημα και περιεχόμενο στην έννοια της ύπαρξης?

Ή ακόμη, για να μας φέρει πιο κοντά στον Λόγο?

Στον Λόγο εκείνο που φαίνεται να είναι κοντά στο Θείο, το Ιερό και το Αληθινό..

Στον Λόγο εκείνο που δεν θα μπορούσε παρά να είναι Θεϊκός (να μπορεί δηλαδή να θεάται) αλλά και φιλελεύθερος? 

Μήπως τελικά τα ερωτήματα.. είναι η απάντηση ?

ΧΡΟΝΟΣ : Η ΑΙΤΙΑ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ (ΟΡΦΙΚΕΣ ΡΑΨΩΔΙΕΣ)

Δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο να αντιληφθεί ένας κοινός ανθρώπινος νους ότι,  προ'υ'πόθεση ύπαρξης του χώρου, αλλά και οποιασδήποτε μορφής συνειδητοποιημένης ύπαρξης είναι ο χρόνος. 

Ο χρόνος όμως (θεωρητικά τουλάχιστον) μπορεί να συνειδητοποιηθεί ως υπαρκτός χωρίς να συνδυασθεί με τον χώρο..

Οι "άυλες"  ιδιότητες του, του το επιτρέπουν.. Αφού εκτος από ά'υ'λος, είναι αέναος, αιώνιος, ενιαίος, εξελίξιμος, εκλογικεύσιμος, συνειδητοποιήσιμος και προπαντώς απαραίτητος σε οτιδήποτε θεωρείται υπαρκτό.

Ακόμη κι αν δεχτούμε το παραλογισμό που θέλει την ύπαρξη να προέρχεται από την ανυπαρξία.

Παραλογισμό διότι, ο ανθρώπινος νούς, ως συνειδητοποιημένη υπαρκτή κατάσταση που είναι, δεν μπορεί να διαχειριστεί ή να επεξεργαστεί την "ανυπαρξία".

Κι αναφερόμαστε βέβαια για εκείνη την "ανυπαρξία" από την οποία θα μπορούσε "δήθεν" να προέρχεται η ύπαρξη..

Το "μηδέν εκ του μηδενός" του Δημόκριτου δεν είναι καθόλου τυχαία αναφορά.

(Το να μη γνωρίζουμε τι προκάλεσε τη μεγάλη έκρηξη είναι διαφορετικό από το να γνωρίζουμε ότι δήθεν προέκυψε από το μηδέν . Από το τίποτε..)

Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο χρόνος είναι απαραίτητος ακόμη και για το άγνωστο..

Κάτι που προφανώς εκλογικεύει κάπως τα πράγματα.

Και όμως..

Προτού οι μηδενιστές βάλουν λίγο νερό στο κρασί τους, αυτό που υποστήριζαν ήταν ότι, πριν τη "μεγάλη έκρηξη" δεν υπήρχε τίποτε..

Κι ότι ξαφνικά το "μηδέν", κάποια τυχαία; χρονική στιγμή και, χωρίς κανένα λόγο,  "εκράγηκε" κι άρχισε να δημιουργεί και να εξελίσσεται. 

Άρχισε δε να λειτουργεί ξαφνικά με εκλογικευμένους και επιστημονικούς όρους. Και όχι μόνο. Κυρίως και με συνειδητοποιήσιμους όρους.

Κι αυτό πάλι από ένα και μόνο είδος ζώου. Το ανθρώπινο..

Από το κλουβί δηλαδή της ανυπαρξίας στο κλουβί της επιστήμης. Ή καλύτερα της επιστημονικής φαντασίας.

Οτιδήποτε θεωρείται υπαρκτό, υλικό ή ά'υ'λο - για τον κοινό ανθρώπινο νου - ο χρόνος, δεν του είναι όντως η βασική του υπαρξιακή προ'υ'πόθεση ?

Κατ' επέκταση ο χρόνος, δεν καταλήγει στο  να είναι η πλέον κατανοητή πρωτογενής αιτία  των πάντων ?

Ακόμη και η θε'ι'κη ύπαρξη, για τον κοινό ανθρώπινο νου,  χρειάζεται το χρόνο  για να κατανοηθεί και να θεωρείται ως υπαρκτή εκτός εάν..

.. Εκτός εάν ο χρόνος είναι όντως η πρωτογενής αιτία των πάντων.  

Τότε το ερώτημα που φυσιολογικά προκύπτει, δεν είναι το κατά πόσο ο χρόνος δημιούργησε τον Θεό, ή ο Θεός τον χρόνο ή τελικά ο Θεός και ο χρόνος είναι ένα και το αυτό ?

Και προφανώς το τρίτο είναι αυτό που φαίνεται ότι ισχύει. Μιλώντας βέβαια πάντοτε για τον κοινό ανθρώπινο νου..

Τον "χρόνο" με τις απεριόριστες ιδιότητες του, δεν είναι αυτόν που σε τελική ανάλυση ορθά θεοποιήσαμε ?

Ενώ λοιπόν ο χρόνος φαίνεται να είναι  προυπόθεση ύπαρξης των πάντων, υλικών και άυλων, εν τούτοις, η μορφή της σκέψης που επικρατεί ακόμη στο πλανήτη αντιλαμβάνεται τον χρόνο ως μέρος του χώρου και όχι το αντίθετο..

Τι σημαίνει αυτό?

Εγκλωβισμός του χρόνου μέσα στο χώρο,

με αποτέλεσμα να βιώνουμε τις τόσες παραλογίες που ζούμε ακόμη. 

Παραλογίες που κύριο κοινό χαρακτηριστικό τους είναι η απαίτηση μας ως ανθρωπότητα να χωράμε το μεγαλύτερο στο μικρότερο..

Οι διάφορες εξουσιαστικές δομές για παράδειγμα. Που θέλουν κάποιους λίγους να αισθάνονται ότι είναι το ότι πιο φυσιολογικό να ζουν σε βάρος των πολλών. 

Αλλά και τη κατανομή του παραγόμενου πλούτου στο πλανήτη, που θέλει το "μεγάλο" το "επιτήδειο" το "απάνθρωπο" ψάρι να τρώει το μερίδιο των μικρών. 

Που θέλει τους εμπόρους του πνεύματος να μιλούν για "πνευματική ιδιοκτησία" και να τό εμπορεύονται..

Είτε με το πρόσχημα των νόμων, είτε με το προσχημα των θρησκειών, είτε των εθνικισμών, των φυλετικών διακρίσεων, ή και των φύλων και πάει λέγοντας. 

Στη παιδεία, στην εργασία, στις συντάξεις , στην υγεία και τόσα άλλα. Στην ιστορία, τις παραδόσεις, τους προγόνους, τους απογόνους..

Ενόσω ο χώρος (υλική ενέργεια) θα επιδιώκεται σε βάρος του χρόνου (άυλη ενέργεια) η λαιμαργία κάθε μορφής και ποιότητας, θα εξυμνείται ως προτέρημα..

..Δεν είναι καθόλου τυχαίο που ο θάνατος (προϊόντος του χρόνου) είναι αδύνατο ν' αποφευχθεί..

Αφού ο θάνατος είναι αυτός που εξισορροπεί τελικά τα πράγματα..

..Ούτε είναι τυχαία ή απορία, αν τελικά 

ο θάνατος είναι το τέλος ή μια νέα αρχή..

Κάπου εκεί, δεν είναι που το "γνωστό" συναντιέται με το "άγνωστο" και υποκλίνεται με σεμνότητα και ταπεινότητα στο θείο, το ιερό και αληθινό?

       Ο ΧΡΟΝΟΣ ΑΙΤΙΑ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ

Στις «Ορφικές Ραψωδίες» που παραδόθηκαν από τον Ιερώνυμο και από τον Ελλάνικο, αναφέρεται ότι ο Χρόνος υπήρξε η αιτία των πάντων και ο δημιουργός του αργυρού κοσμικού αυγού του Φάνητα..(πριν 2800 χρόνια)

ΑΠΟΨΕΙΣ..

Κατά βάθος δεν φαίνεται να μας ενδιαφέρουν ιδιαίτερα οι προσωπικές απόψεις των άλλων. Προφανώς δε, ούτε τους άλλους φαίνεται να τους ενδιαφέρουν ιδιαίτερα οι δικές μας προσωπικές απόψεις..

Αυτό μάλλον θα οφείλεται σε μια έμφυτη διαίσθηση που διαθέτουμε εμείς οι άνθρωποι και η οποία μας υποβάλλει να λειτουργούμε όπως λειτουργούμε, ανεξάρτητα από τες όποιες προσωπικές απόψεις των άλλων..

Κι αυτό πάλι, διότι η διαίσθησή μας, "μας υποβάλλει" ότι, αυτά που εξελικτικά επικρατούν, εξυπηρετούν κάποιο βαθύτερο λόγο ή και σκοπό, σε διαχρονικό και πανανθρώπινο επίπεδο..

..Με το τρόπο τους δε, "επιβάλλονται" με κανόνες τέτοιους που ουσιαστικά δεν μπορούμε να τους ελέγχουμε, ή και να τους επηρεάζουμε πέραν ίσως από κάποιο μικρό βαθμό..

Έτσι, τα "διάφορα" ερωτήματα και απορίες που μας προκύπτουν - όπως κι όταν μας προκύπτουν - (και τα οποία δεν μπορούμε να τα απαντήσουμε άμεσα ή και με σαφήνεια) τα απαντάμε συνήθως με τη διαίσθηση μας..

Διαισθανόμαστε για παράδειγμα και  ξεχωρίζουμε, το καλό από το κακό, ή το σωστό από το λάθος, όσο κι αν κάποτε το καλό και το σωστό, μας μπερδεύουν ή και μας ταλαιπωρούν..

..Το σίγουρο είναι ότι, στο τέλος-τέλος με σύμμαχο το χρόνο, ωριμάζουμε, και τα σωστά, τα καλά τα θετικά και ιδιαίτερα τα φιλελεύθερα "ανθρώπινα μας  δικαιώματα", είναι αυτά που  αναδύονται αλλά και επιβάλλονται..

ΟΥΔΕΝ ΚΑΚΟΝ ΑΜΙΓΕΣ ΚΑΛΟΥ

Είναι σχετικά παράδοξη, αλλά κι ευχάριστη η διαπίστωση, που θέλει τη καλή και θετική πλευρά της ανθρώπινης μας φύσης, να είναι αυτή που εξελικτικά επιβάλλεται.

Αυτό μάλλον θα οφείλεται στο γεγονός ότι, η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων, φαίνεται να "μετρά" πολύ περισσότερο, από τους επιτήδειους εκείνους που ..πασχίζουν να τους γράψει η ιστορία..

Εκείνους τους σχετικά λίγους που, αν και  τα καταφέρνουν πράγματι να τους γράψει τελικά η ιστορία, καταλήγουν στο να γίνονται τα  κλασσικότερα  παραδείγματα προς αποφυγή ..

Παράλληλα, το γεγονός ότι η φύση θέλει το "μοιραίο" ή το "πεπρωμένο",  δηλαδή θέλει τον "θάνατο",  όχι μόνο να μην μπορεί ν' αποφευχθεί από κανένα, αλλά αντίθετα, τον θέλει να προκύπτει τόσο σύντομα σε σχέση με την εξελικτική διαδικασία, τον κάνει ν' αποκτά ιδιαίτερη σημασία και αξία για το πως εξελίσσονται τα πράγματα στη συνειδητοποιημένη μας ύπαρξη..

Αφού ο θάνατος είναι "το ότι πιο σίγουρο ή και δεδομένο"  που συνειδητοποιούμε αργά ή γρήγορα στη σύντομη άλλα και μάταιη(?) επίγεια ζωή μας..

Γι' αυτό λοιπόν, με σύμμαχο τον χρόνο, οι αρνητικές, οι λαίμαργες, οι ακραίες και ασυνείδητες ψευδαισθήσεις των κομπλεξικών εξουσιαστικών κύκλων και κυκλωμάτων, έχουν πράγματι μια σχετικά σύντομη ημερομηνία λήξης..

Επιπλέον, το γεγονός ότι στο "τέλος", ο καθένας μας, είναι φαίνεται και "ταγμένος" να εξυπηρετεί (έμμεσα τες περισσότερες φορές) και κάποιο καλό σκοπό, έτσι ώστε να ταιριάζει με τη θετική πλευρά  της "πανανθρώπινης και διαχρονικής" εκείνης ενέργειας από την οποία προερχόμαστε,  δεν μπορεί να υποτιμηθεί..

Με άλλα λόγια, ακόμη και τα παραδείγματα προς αποφυγή αποκτούν τες περισσότερες φορές, ίσως πιο μεγάλη αξία από τα παραδείγματα προς μίμηση..

..Έτσι λοιπόν φαίνεται, ότι ο τελικός σκοπός, δεν είναι άλλος από το να δοθεί από τον καθένας μας - με τον "δικό του" μοναδικό τρόπο - το νόημα και περιεχόμενο στη συνειδητοποιημένη ΥΠΑΡΞΗ, που του αναλογεί..

..Ας το συνειδητοποιήσουμε λοιπόν κι ας εκπληρώνουμε το σκοπό μας με τον ανάλογο σεβασμό προς τον "ΆΓΝΩΣΤΟ ΛΟΓΟ"..

Αφού η ΨΥΧΉ μας στο ΤΕΛΟΣ, φαίνεται να γίνεται ΈΝΑ με την ΑΡΧΉ εκείνη που, τα κύρια χαρακτηριστικά της δεν θα μπορούσαν παρά, να λειτουργούν με τρόπο ώστε, το καλό, το θετικό, το αισιόδοξο, να επικρατεί..

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΦΑΝΑΤΙΣΜΟΣ

ΜΑΖΙ ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΙ ΧΩΡΙΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ?

Η έμφυτη τάση των ανθρώπων να διεκδικούν  όσο το δυνατό περισσότερη,  αλλά και ποιοτικότερη ελευθερία, φαίνεται να επηρεάζεται αρνητικά από  "τον  ακραίο φανατισμό". 

 Ο φανατισμός είναι κι αυτός, μια άλλη έμφυτη τάση των ανθρώπων, υποβοηθητικός στη διεκδίκηση της ελευθερίας, εφ' όσον όμως λειτουργεί με μέτρο..

..Εφ' όσον λειτουργεί με ωριμότητα..

..Διαφορετικά μετατρέπεται ως μια αρρώστια της ψυχής και ως εκ τούτου, ένας από τους μεγαλύτερους εχθρούς της ελευθερίας..

Κυρίως ο φανατισμός εκείνος που καλλιεργείται συνειδητά, από διάφορους  εξουσιομανείς "ηγέτες", αλλά κι από τους "υποταγμένους αυλοκόλακες" τους, οι οποίοι, όχι μόνο δεν φαίνονται να μπορούν  ν' απαλλαγούν από τες "φοβίες" τους μπροστά στην ελευθερία αλλά αντίθετα, όσο περισσότερη εξουσία ασκούν, τόσο περισσότερη "δήθεν ελευθερία" επιδιώκουν ν' αποκτούν οι ίδιοι για τους εαυτούς τους. 

Ενώ αντίθετα, άλλο τόσο περιορίζουν την ελευθερία των άλλων και δη των πιο ευάλωτων..

Αν οι πολίτες δεν αποκτήσουν την απαιτούμενη κοινωνικο-πολιτική ωριμότητα αλλά και αυτοπεποίθηση, ώστε να λειτουργούν ως ασφαλιστική δικλείδα στις διάφορες πολιτικο-οικονομικές "αυθαιρεσίες" των εξουσιαστικών κύκλων και κυκλωμάτων, η ανθρωπότητα θα συνεχίσει δυστυχώς να βιώνει κάθε τόσο, δύο θετικά βήματα μπροστά και δύο πολύ οδυνηρά αρνητικά βήματα προς τα πίσω..

Τα συντάγματα των σύγχρονων δημοκρατιών, τα ανθρώπινα δικαιώματα και ο Ο.Η.Ε. είναι επιτεύγματα που κατακτήθηκαν διαχρονικά με απίστευτες ανθρώπινες θυσίες αλλά και φρικαλεότητες σε βάρος των διεκδικητών τους..

Δυστυχώς όμως, ο μέσος πολίτης, δεν φαίνεται να έχει φτάσει ακόμη στο επίπεδο εκείνο  που με τες ώριμες  παρεμβάσεις του, ν' απαιτεί την αξιοποίηση τους. 

Ν' απαιτεί τον απόλυτο σεβασμό των ατομικών του δικαιωμάτων και κατ' επέκταση ν' απαιτεί

τη πολιτική, την οικονομική και τη κοινωνική του συνοχή..

Η σύγχρονη τεχνολογία προσφέρεται στις μέρες μας ως ένα πολύ υποβοηθητικό "εργαλείο" για το σκοπό αυτό..

---

TOGETHER THEY CAN’T DO, BUT SEPARATELY THEY CAN'T EITHER?

The inherent tendency of humans to claim as much freedom as possible, and of higher quality, seems to be negatively affected by "extreme fanaticism."

Fanaticism is also an inherent human tendency, helpful in the pursuit of freedom, as long as it operates in moderation...

As long as it operates with maturity...

Otherwise, it turns into a sickness of the soul and, as such, one of the greatest enemies of freedom...

Especially the fanaticism that is consciously cultivated by various power-hungry "leaders" and their "submissive flatterers," who not only seem unable to rid themselves of their "fears" in the face of freedom but, on the contrary, the more power they wield, the more "supposed freedom" they seek to obtain for themselves.

While at the same time, they equally limit the freedom of others, particularly the more vulnerable...

If citizens do not acquire the necessary socio-political maturity and confidence to act as a safeguard against the various political-economic "arbitrariness" of ruling circles and networks, humanity will unfortunately continue to experience two positive steps forward and two very painful negative steps back...

The constitutions of modern democracies, human rights, and the UN are achievements that have been won over time with incredible human sacrifices and atrocities against their claimants...

Unfortunately, however, the average citizen does not yet seem to have reached the level where, with mature interventions, they demand their utilization.

To demand absolute respect for their individual rights and, consequently, to demand their political, economic, and social cohesion...

Modern technology nowadays offers itself as a very helpful "tool" for this purpose...

---

Η ΣΥΜΦΙΛΙΩΣΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΚΑΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ

Όσο κι αν η ζωή έχει τον πρώτο λόγο, τον τελευταίο λόγο τον έχει αναντίλεκτα ο θάνατος. 

Αυτό για το οποίο, δεν θα μπορούσε κάποιος να είναι σίγουρος, είναι το αν ο πρώτος λόγος είναι αυτός που μετρά περισσότερο, ή αν ο τελευταίος είναι αυτός που έχει το "πάνω χέρι"..

..Εκτός βέβαια, αν η ζωή κι ο θάνατος,  μετράνε το ίδιο..

..Κάτι που μάλλον, είναι το πιο πιθανό.

Κι αυτό διότι έχουν ένα πολύ δυνατό κοινό παρανομαστή. Τον χρόνο.

Αφού όσο κι αν προσπαθούμε  ν' αποφύγουμε να συνειδητοποιούμε το "αναπόφευκτο τέλος" -της σχετικά σύντομης συνειδητοποιήσιμης γήινης παρουσίας μας - τόσο πιο αμείλικτα φαίνεται να  παρεμβαίνει ο χρόνος για να μας το υπενθυμίζει. 

Μια με τα γηρατειά, μια με τες διάφορες  ασθένειες, τα δυστυχήματα, τες βίαιες συγκρούσεις, τους μικρούς και μεγάλους πολέμους αλλά και τις άμεσες ή και έμμεσες καθημερινές ασχολίες μας.

Του τέλους αυτής τουλάχιστον της φάσης της ζωής..

Του "θανάτου της", όταν συμπληρώσει τον όποιο "χρονικό κύκλο της γήινης παρουσίας της", ή κι όταν το "απευκταίο μοιραίο"  για οποιονδήποτε άλλο λόγο "προκαλεί" αναπόφευκτα τον θάνατο.

 

Η συνειδητοποίηση του θανάτου όμως,  φαίνεται πως θα ήταν αδιανόητη χωρίς τη συνειδητοποίηση της ζωής..

Αλλά και η συνειδητοποίηση της ζωής, δεν θα ήταν κι αυτή αδιανόητη χωρίς τη συνειδητοποίηση του χρόνου?

Γι' αυτό και η εύλογη απορία.

Τι πραγματικά συνειδητοποιούμε όταν τελικά  συνειδητοποιούμε τον χρόνο?

Την αρχή, το τέλος, το παρελθόν, το παρόν, το μέλλον,  ή την αιωνιότητα της ύπαρξης?

Συνειδητοποιούμε πράγματι τη διάρκεια ή και τη ροή των πάντων? 

Ή ακόμη την υλική ή και την άυλη υπόσταση του?

Συνειδητοποιούμε τη ψυχή, το πνεύμα  ή και τη σταθερότητα, την αέναη και την ενιαία εξελικτική του διαδικασία?

Ή ακόμη όταν συνειδητοποιούμε τον χρόνο, δεν προσπαθούμε έμμεσα ή και άμεσα να κατανοήσουμε και το "λόγο" της συνειδητοποιημένης ύπαρξης?

Επίσης, πότε, πως και γιατί μας  προέκυψε η δυνατότητα να λειτουργούμε συνειδητοποιημένα ? 

Κυρίως σε ότι αφορά τον χρόνο. Κατ' εξαίρεση μάλιστα απ' όλα τα άλλα ζώα.

Η συνειδητοποιημένη ύπαρξη, ο χρόνος αλλά και ο "λόγος" τελικά  πάνε μαζί και, μας υποβάλλουν  το "λογικό" και αυτονόητο "μηδέν εκ του μηδενός" του Δημόκριτου?

«Μηδέν εκ του μη όντος γίγνεσθαι μηδ’ ες το μη ον φθείρεσθαι». 

(«Τίποτα δεν γίνεται από το τίποτα, και τίποτα δεν καταστρέφεται ώστε να γίνει τίποτα»)..