ΧΡΟΝΟΣ : Η ΑΙΤΙΑ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ (ΟΡΦΙΚΕΣ ΡΑΨΩΔΙΕΣ)

Δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο να αντιληφθεί ένας κοινός ανθρώπινος νους ότι,  προ'υ'πόθεση ύπαρξης του χώρου, αλλά και οποιασδήποτε μορφής συνειδητοποιημένης ύπαρξης είναι ο χρόνος. 

Ο χρόνος όμως (θεωρητικά τουλάχιστον) μπορεί να συνειδητοποιηθεί ως υπαρκτός χωρίς να συνδυασθεί με τον χώρο..

Οι "άυλες"  ιδιότητες του, του το επιτρέπουν.. Αφού εκτος από ά'υ'λος, είναι αέναος, αιώνιος, ενιαίος, εξελίξιμος, εκλογικεύσιμος, συνειδητοποιήσιμος και προπαντώς απαραίτητος σε οτιδήποτε θεωρείται υπαρκτό.

Ακόμη κι αν δεχτούμε το παραλογισμό που θέλει την ύπαρξη να προέρχεται από την ανυπαρξία.

Παραλογισμό διότι, ο ανθρώπινος νούς, ως συνειδητοποιημένη υπαρκτή κατάσταση που είναι, δεν μπορεί να διαχειριστεί ή να επεξεργαστεί την "ανυπαρξία".

Κι αναφερόμαστε βέβαια για εκείνη την "ανυπαρξία" από την οποία θα μπορούσε "δήθεν" να προέρχεται η ύπαρξη..

Το "μηδέν εκ του μηδενός" του Δημόκριτου δεν είναι καθόλου τυχαία αναφορά.

(Το να μη γνωρίζουμε τι προκάλεσε τη μεγάλη έκρηξη είναι διαφορετικό από το να γνωρίζουμε ότι δήθεν προέκυψε από το μηδέν . Από το τίποτε..)

Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο χρόνος είναι απαραίτητος ακόμη και για το άγνωστο..

Κάτι που προφανώς εκλογικεύει κάπως τα πράγματα.

Και όμως..

Προτού οι μηδενιστές βάλουν λίγο νερό στο κρασί τους, αυτό που υποστήριζαν ήταν ότι, πριν τη "μεγάλη έκρηξη" δεν υπήρχε τίποτε..

Κι ότι ξαφνικά το "μηδέν", κάποια τυχαία; χρονική στιγμή και, χωρίς κανένα λόγο,  "εκράγηκε" κι άρχισε να δημιουργεί και να εξελίσσεται. 

Άρχισε δε να λειτουργεί ξαφνικά με εκλογικευμένους και επιστημονικούς όρους. Και όχι μόνο. Κυρίως και με συνειδητοποιήσιμους όρους.

Κι αυτό πάλι από ένα και μόνο είδος ζώου. Το ανθρώπινο..

Από το κλουβί δηλαδή της ανυπαρξίας στο κλουβί της επιστήμης. Ή καλύτερα της επιστημονικής φαντασίας.

Οτιδήποτε θεωρείται υπαρκτό, υλικό ή ά'υ'λο - για τον κοινό ανθρώπινο νου - ο χρόνος, δεν του είναι όντως η βασική του υπαρξιακή προ'υ'πόθεση ?

Κατ' επέκταση ο χρόνος, δεν καταλήγει στο  να είναι η πλέον κατανοητή πρωτογενής αιτία  των πάντων ?

Ακόμη και η θε'ι'κη ύπαρξη, για τον κοινό ανθρώπινο νου,  χρειάζεται το χρόνο  για να κατανοηθεί και να θεωρείται ως υπαρκτή εκτός εάν..

.. Εκτός εάν ο χρόνος είναι όντως η πρωτογενής αιτία των πάντων.  

Τότε το ερώτημα που φυσιολογικά προκύπτει, δεν είναι το κατά πόσο ο χρόνος δημιούργησε τον Θεό, ή ο Θεός τον χρόνο ή τελικά ο Θεός και ο χρόνος είναι ένα και το αυτό ?

Και προφανώς το τρίτο είναι αυτό που φαίνεται ότι ισχύει. Μιλώντας βέβαια πάντοτε για τον κοινό ανθρώπινο νου..

Τον "χρόνο" με τις απεριόριστες ιδιότητες του, δεν είναι αυτόν που σε τελική ανάλυση ορθά θεοποιήσαμε ?

Ενώ λοιπόν ο χρόνος φαίνεται να είναι  προυπόθεση ύπαρξης των πάντων, υλικών και άυλων, εν τούτοις, η μορφή της σκέψης που επικρατεί ακόμη στο πλανήτη αντιλαμβάνεται τον χρόνο ως μέρος του χώρου και όχι το αντίθετο..

Τι σημαίνει αυτό?

Εγκλωβισμός του χρόνου μέσα στο χώρο,

με αποτέλεσμα να βιώνουμε τις τόσες παραλογίες που ζούμε ακόμη. 

Παραλογίες που κύριο κοινό χαρακτηριστικό τους είναι η απαίτηση μας ως ανθρωπότητα να χωράμε το μεγαλύτερο στο μικρότερο..

Οι διάφορες εξουσιαστικές δομές για παράδειγμα. Που θέλουν κάποιους λίγους να αισθάνονται ότι είναι το ότι πιο φυσιολογικό να ζουν σε βάρος των πολλών. 

Αλλά και τη κατανομή του παραγόμενου πλούτου στο πλανήτη, που θέλει το "μεγάλο" το "επιτήδειο" το "απάνθρωπο" ψάρι να τρώει το μερίδιο των μικρών. 

Που θέλει τους εμπόρους του πνεύματος να μιλούν για "πνευματική ιδιοκτησία" και να τό εμπορεύονται..

Είτε με το πρόσχημα των νόμων, είτε με το προσχημα των θρησκειών, είτε των εθνικισμών, των φυλετικών διακρίσεων, ή και των φύλων και πάει λέγοντας. 

Στη παιδεία, στην εργασία, στις συντάξεις , στην υγεία και τόσα άλλα. Στην ιστορία, τις παραδόσεις, τους προγόνους, τους απογόνους..

Ενόσω ο χώρος (υλική ενέργεια) θα επιδιώκεται σε βάρος του χρόνου (άυλη ενέργεια) η λαιμαργία κάθε μορφής και ποιότητας, θα εξυμνείται ως προτέρημα..

..Δεν είναι καθόλου τυχαίο που ο θάνατος (προϊόντος του χρόνου) είναι αδύνατο ν' αποφευχθεί..

Αφού ο θάνατος είναι αυτός που εξισορροπεί τελικά τα πράγματα..

..Ούτε είναι τυχαία ή απορία, αν τελικά 

ο θάνατος είναι το τέλος ή μια νέα αρχή..

Κάπου εκεί, δεν είναι που το "γνωστό" συναντιέται με το "άγνωστο" και υποκλίνεται με σεμνότητα και ταπεινότητα στο θείο, το ιερό και αληθινό?

       Ο ΧΡΟΝΟΣ ΑΙΤΙΑ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ

Στις «Ορφικές Ραψωδίες» που παραδόθηκαν από τον Ιερώνυμο και από τον Ελλάνικο, αναφέρεται ότι ο Χρόνος υπήρξε η αιτία των πάντων και ο δημιουργός του αργυρού κοσμικού αυγού του Φάνητα..(πριν 2800 χρόνια)