Η ΣΥΜΦΙΛΙΩΣΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΚΑΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ

Όσο κι αν η ζωή έχει τον πρώτο λόγο, τον τελευταίο λόγο τον έχει αναντίλεκτα ο θάνατος. 

Αυτό για το οποίο, δεν θα μπορούσε κάποιος να είναι σίγουρος, είναι το αν ο πρώτος λόγος είναι αυτός που μετρά περισσότερο, ή αν ο τελευταίος είναι αυτός που έχει το "πάνω χέρι"..

..Εκτός βέβαια, αν η ζωή κι ο θάνατος,  μετράνε το ίδιο..

..Κάτι που μάλλον, είναι το πιο πιθανό.

Κι αυτό διότι έχουν ένα πολύ δυνατό κοινό παρανομαστή. Τον χρόνο.

Αφού όσο κι αν προσπαθούμε  ν' αποφύγουμε να συνειδητοποιούμε το "αναπόφευκτο τέλος" -της σχετικά σύντομης συνειδητοποιήσιμης γήινης παρουσίας μας - τόσο πιο αμείλικτα φαίνεται να  παρεμβαίνει ο χρόνος για να μας το υπενθυμίζει. 

Μια με τα γηρατειά, μια με τες διάφορες  ασθένειες, τα δυστυχήματα, τες βίαιες συγκρούσεις, τους μικρούς και μεγάλους πολέμους αλλά και τις άμεσες ή και έμμεσες καθημερινές ασχολίες μας.

Του τέλους αυτής τουλάχιστον της φάσης της ζωής..

Του "θανάτου της", όταν συμπληρώσει τον όποιο "χρονικό κύκλο της γήινης παρουσίας της", ή κι όταν το "απευκταίο μοιραίο"  για οποιονδήποτε άλλο λόγο "προκαλεί" αναπόφευκτα τον θάνατο.

 

Η συνειδητοποίηση του θανάτου όμως,  φαίνεται πως θα ήταν αδιανόητη χωρίς τη συνειδητοποίηση της ζωής..

Αλλά και η συνειδητοποίηση της ζωής, δεν θα ήταν κι αυτή αδιανόητη χωρίς τη συνειδητοποίηση του χρόνου?

Γι' αυτό και η εύλογη απορία.

Τι πραγματικά συνειδητοποιούμε όταν τελικά  συνειδητοποιούμε τον χρόνο?

Την αρχή, το τέλος, το παρελθόν, το παρόν, το μέλλον,  ή την αιωνιότητα της ύπαρξης?

Συνειδητοποιούμε πράγματι τη διάρκεια ή και τη ροή των πάντων? 

Ή ακόμη την υλική ή και την άυλη υπόσταση του?

Συνειδητοποιούμε τη ψυχή, το πνεύμα  ή και τη σταθερότητα, την αέναη και την ενιαία εξελικτική του διαδικασία?

Ή ακόμη όταν συνειδητοποιούμε τον χρόνο, δεν προσπαθούμε έμμεσα ή και άμεσα να κατανοήσουμε και το "λόγο" της συνειδητοποιημένης ύπαρξης?

Επίσης, πότε, πως και γιατί μας  προέκυψε η δυνατότητα να λειτουργούμε συνειδητοποιημένα ? 

Κυρίως σε ότι αφορά τον χρόνο. Κατ' εξαίρεση μάλιστα απ' όλα τα άλλα ζώα.

Η συνειδητοποιημένη ύπαρξη, ο χρόνος αλλά και ο "λόγος" τελικά  πάνε μαζί και, μας υποβάλλουν  το "λογικό" και αυτονόητο "μηδέν εκ του μηδενός" του Δημόκριτου?

«Μηδέν εκ του μη όντος γίγνεσθαι μηδ’ ες το μη ον φθείρεσθαι». 

(«Τίποτα δεν γίνεται από το τίποτα, και τίποτα δεν καταστρέφεται ώστε να γίνει τίποτα»)..