ΤΕΛΙΚΑ, ΠΕΡΙ ΠΟΙΜΝΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΠΟΙΟΥΜΕΘΑ;

Κύριος σκοπός του πνεύματος και του γράμματος των νόμων, σε μια ευνομούμενη πολιτεία, δεν θάπρεπε να ήταν η δημιουργία συνθηκών κοινωνικής συνοχής και ουσιαστικής δικαιοσύνης, με την δίκαιη οριοθέτηση της ελευθερίας του ενός έναντι των άλλων και, των άλλων έναντι του ενός?

Για την επίτευξη δε αυτών των σκοπών, οι εξουσίες δεν έχουν την κύρια ευθύνη να φροντίζουν όπως το "γράμμα του νόμου", συνάδει ή και συμπλέει με το "πνεύμα του νόμου", και κυρίως των συνταγματικών του προνοιών;

Αυτός μάλιστα, δεν είναι κι ο λόγος που όλοι οι ανώτεροι αξιωματούχοι του κράτους είναι υποχρεωμένοι να  δίνουν επίσημη διαβεβαίωση για τη τήρηση του συντάγματος και προς τους συνάδοντες προς αυτό νόμους;

Όμως, για ιδιοτελείς κυρίως λόγους, τα εξουσιαστικά κυκλώματα γενικά, παρεκτρέπονται και επινοούν διαχρονικά διάφορες αλχημείες οι οποίες τες πλείστες φορές καταλήγουν στο αντίθετο αποτέλεσμα. 

Να επιβάλλουν το "γράμμα του νόμου" σε βάρος του "πνεύματος του".   

Είναι δε τόσες και τέτοιες οι αλχημείες που σκαρφίζονται οι εξουσιαστικοί κύκλοι και κυκλώματα για να πείσουν ότι το πνεύμα του νόμου χωράει στο γράμμα του, που έμμεσα υποβάλλεται στους πολίτες ότι, για να λειτουργούν στα πλαίσια της νομιμότητας θα πρέπει απλώς να.. "βελάζουν". 

Το δε περί δικαίου αίσθημα; Ούτε αυτό θα πρέπει να αφορά τους απλούς πολίτες διότι αυτοί θεωρούνται ότι δεν διαθέτουν την ελάχιστη εκείνη κριτική σκέψη για να μπορούν να ξεχωρίζουν το πνεύμα από το γράμμα του νόμου...

Για παράδειγμα, τα προνόμια που απολαμβάνουν αυτοί που εργάζονται στο δημόσιο τομέα σε σχέση με αυτούς που εργάζονται στον ιδιωτικό .

Αυτοί που εργάζονται στο δημόσιο τομέα με τίποτε δεν αποδέχονται ότι η οικονομία ενός κράτους είναι "συγκοινωνούντα δοχεία" και ως τέτοια έχει κοινά σημεία αναφοράς με τον ιδιωτικό τομέα. Τέτοια που θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν για να επιτυγχάνεται η πολυπόθητη κοινωνική συνοχή στο μέγιστο δυνατό βαθμό. Για παράδειγμα το  Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν.  Το Α.Ε.Π της κάθε χώρας, δεν είναι ένας κοινός και αξιόπιστος δείκτης που δείχνει την ευρωστία της οικονομίας της;

Εάν με ποσοστιαίες αναλογίες επί του Α.Ε.Π. καθοριζόντουσαν με δίκαιο τρόπο, το κρατικό μισθολόγιο  σε σχέση με το ιδιωτικό, το κόστος των υπηρεσιών υγείας, της παιδείας, οι συντάξεις, η ασφάλεια και οτιδήποτε άλλο θα θεωρείτο υποβοηθητικό για την επίτευξη της καλύτερης δυνατό κοινωνικής συνοχής, γιατί αποφεύγεται;  

Φτάσαμε δυστυχώς στο σημείο που η προθυμία των πολιτών να "ποιμνιο-ποιούνται" ξεπερνά πλέον την επιθυμία των εξουσιαστών να τους "ποιμνιο-ποιούν".. 

Το αποτέλεσμα; Η πολιτική ανωριμότητα, η αποσύνθεση και η απονεύρωση της κοινωνίας.

Όταν από τη μια διαπιστώνει κάποιος ότι τα προνόμια και τα δικαιώματα που διασφαλίζονται στους «εκλεκτούς και προνομιούχους» του εξουσιαστικού συστήματος να είναι τόσα που, η αποστέρηση τους από τους υπόλοιπους, τους μη προνομιούχους, να είναι αναπόφευκτη και δεν υπάρχει οποιαδήποτε ουσιαστική διαμαρτυρία τι σημαίνει;

Όμως, όταν μια κοινωνία πάσχει από κοινωνική συνοχή, ή και κοινωνική δικαιοσύνη και προπαντός πάσχει από έλλειψη αλληλοσεβασμού των ατομικών ελευθεριών το τίμημα στο τέλος της ημέρας, δεν είναι βαρύ;

Αφού πλήττεται πρωτίστως ο φυσικός ή και φυσιολογικός ανθρώπινος νόμος (βασική αρχή του πνεύματος του νόμου) και κατ' επέκταση πλήττονται τα ανθρώπινα δικαιώματα..

Πλήττεται η αυτοπεποίθηση και η κριτική σκέψη των πολιτών.   Αφού μέσω της κακοποίησης του "πνεύματος του νόμου" οι επιτήδειοι φτιάχνουν τους πιο  «απάνθρωπους» «παρα-φύσικους» «παράνομους» και "παράλογους" νόμους..

Νόμοι που καταφέρνουν να σε πείσουν(;) για το πόσο «δίκαιη» είναι η αδικία, για το πόσο «ουτοπιστική» είναι η απλή πραγματικότητα, και πόσο «ασφαλής» είναι η ανασφάλεια.. 

Τρανή απόδειξη, δεν αποτελούν τα όσα βιώνει στις μέρες μας ο μέσος πολίτης στη καθημερινότητα του ένεκα της πανδημίας; Να καλείται από τη μια να είναι αλληλέγγυος σε ότι αφορά την επιδημία, αλλά εάν πλήττεται και  οικονομικά από τη πανδημία, να βιώνει την πλήρη εγκατάλειψη..