ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ και η μετακύλιση ευθυνών ή και ανεπαρκειών από τους πιο "δυνατούς" στους πιο "αδύναμους".

 


Είναι σχετικά κοινά αποδεκτό ότι, οι ενστικτώδεις, οι συναισθηματικές και οι πνευματικές μας ανάγκες και περιορισμοί, όπως έχουν διαμορφωθεί εξελικτικά, δεν μας επιτρέπουν να λειτουργούμε, ή και να διαχειριζόμαστε, οτιδήποτε  με "απόλυτους ή και ισοπεδωτικούς όρους". 

Φτάσαμε στην εποχή που ίσως το μόνο απόλυτο είναι το "μη απόλυτο".

Δεν είναι τυχαίο ότι, το γεγονός αυτό - το μη απόλυτο - αναγνωρίζεται και κατοχυρώνεται ουσιαστικά κι απ' όλα τα σύγχρονα συντάγματα.

• Τα σύγχρονα συντάγματα,  είναι αυτά, που κατοχυρώνουν τα ανθρώπινα δικαιώματα, τις ατομικές ελευθερίες, τους φυσικούς νόμους, την ισότητα, την ισοπολιτεία, την ισοκρατία, την ισονομία, την αρχή της αναλογικότητας..

• Είναι αυτά που ουσιαστικά κατοχυρώνουν την οικονομική, τη κοινωνική συνοχή και κυρίως τη δικαιοσύνη και τη δημοκρατία.

• Είναι αυτά που απορρίπτουν τους όποιους δογματισμούς, είτε αυτοί είναι ιδεολογικοί, είτε θρησκευτικοί, είτε οικονομικοί και κυρίως τον εξουσιαστικό αυταρχισμό..

Κατά συνέπεια, θα πρέπει να ευσταθεί η άποψη που θέλει τους όποιους νόμους της πολιτείας, που δεν σέβονται τες πιο πάνω συνταγματικές πρόνοιες και αρχές, να είναι αυτοί που μάλλον πάσχουν από νομιμότητα.

Δεν θα ήταν δε υπερβολή να υποστηριχθεί και η άποψη πως, αν σε μια κοινωνία δεν επιτυγχάνεται η πολυπόθητη κοινωνική και οικονομική συνοχή, τότε δεν θάπρεπε να υπάρχει ενοχή σε βάρος των θυμάτων της.

Αν δε κάποιοι βαρύνονται, για την αποτυχία της συνοχής της, αυτοί είναι οι επιφορτισμένοι με το επαγγελματικό καθήκον της επίτευξης της. 

Σίγουρα πάντως όχι τα θύματα της ανεπάρκειάς τους. 

Ενώ όμως τα πιο πάνω, θα έπρεπε να ήταν αρκετά για να μας είχαν προβληματίσει σοβαρά, έτσι ώστε ν' αρχίζαμε επιτέλους τη προσπάθεια για να βρούμε τους αποτελεσματικότερους δυνατό τρόπους  απεγκλωβισμού μας από τες διάφορες "απόλυτες δοξασίες, θεωρίες και απόψεις",  οι οποίες  προφανώς είναι οι αιτίες του προβλήματος, οι εξουσιαστές υπερασπιστές τους, επιτηδευμένα  αντιστέκονται  "με νύχια και με δόντια".

Προσπαθούν έμμεσα να πείσουν ότι άλλο "πρέπει" να είναι το πνεύμα του νόμου (δηλαδή το σύνταγμα) και άλλο το γράμμα του νόμου (δηλαδή οι πλείστοι των νόμων της πολιτείας).

Όσο κι αν διαχρονικά το τίμημα είναι βαρύτατο, αφού στα "απόλυτα" και τα "ισοπεδωτικά" κρύβονται οι κύριες αιτίες των προστριβών, των ταλαιπωριών, των συγκρούσεων, της έχθρας και του μίσους ανάμεσα στους ανθρώπους.  

Για τους εξουσιαστές δυστυχώς, προέχει πάντοτε η εξουσία.. Αυτός δε είναι και ο λόγος που, οι απόλυτοι τρόποι σκέψης των εξουσιαστικών κυκλωμάτων, είναι αυτοί που επιτηδευμένα και πάλι, κυριαρχούν ακόμη στη καθημερινότητα μας..

Κύριο δε χαρακτηριστικό τους;   

Η μετακύλιση των όποιων ευθυνών ή ανεπαρκειών από τους πιο "δυνατούς" στους πιο αδύναμους.

Τι σημαίνει αυτό; Πρόκληση στην ανθρώπινη νοημοσύνη και αξιοπρέπεια, εκμετάλλευση, υπεροψίες, απανθρωπιές, ποδηγετήσεις, ενοχοποιήσεις, αδικίες, πτωχεύσεις, εξευτελισμοί, ισοπεδώσεις, ποιμνιοποιήσεις, και τόσα άλλα παρόμοια. 

Τα αντίθετα δηλαδή από αυτά που τα σύγχρονα συντάγματα επιδιώκουν να κατοχυρώσουν.