Η ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΤΟ "ΑΡΙΣΤΟ ΜΕΤΡΟΝ"

Οι κάθε λογής και ποιότητας εξουσιαστικών κύκλων και κυκλωμάτων, φαίνεται να  πρεσβεύουν μια κοινή μορφή σκέψης που δεν ταιριάζει, με τη γενικότερη εξελικτική μας πορεία. 

Ενώ η εξελικτική μας πορεία, μας θέλει να διεκδικούμε σταθερά, όλο και περισσότερη αλλά και ποιοτικότερη  ελευθερία, οι "εξουσιαστές" πρεσβεύουν την "απόλυτη" εκείνη μορφή της σκέψης, που στο βάθος της κρύβεται μια ενοχλητική, ως και προσβλητική για τον μέσο άνθρωπο, υπεροπτική σκοπιμότητα η οποία κάθε άλλο παρά με την ελευθερία σχετίζεται.

Θεωρούν ότι ο μέσος άνθρωπος δεν είναι σε θέση να κρίνει. Ότι η αντίληψη του ή και η κριτική του σκέψη είναι τόσο περιορισμένη που αδυνατεί να διαχειριστεί οτιδήποτε πέραν του "ναι" και του "όχι".  

Έτσι οι πλείστες πολιτικές και οικονομικές θεωρίες, αλλά και οι διάφορες θρησκευτικές,  εθνικιστικές, φυλετικές, ακόμη και επιστημονικές απόψεις, προσεγγίζονται ισοπεδωτικά, υπεροπτικά, φλύαρα και προπαντός ανταγωνιστικά.

Γι' αυτό και οι "απόλυτοι" τρόποι σκέψης των εξουσιαστών ήταν πάντοτε και παραμένουν, ως η κύρια αιτία κάθετων διαφωνιών, προστριβών, αντιπαραθέσεων, διαιρέσεων και συγκρούσεων με αποτέλεσμα,  αντί για συνοχή, οι κοινωνίες και κατ’ επέκταση η ανθρωπότητα να ευρίσκονται μόνιμα σε κατάσταση αποσύνθεσης.

Αντίθετα οι «μη απόλυτοι τρόποι σκέψης» δουλεύουν φυσιολογικά και ως εκ τούτου συναινετικά.

Οι «μη απόλυτοι τρόποι σκέψης» είναι αυτοί που έμμεσα ή άμεσα, δίνουν νόημα και περιεχόμενο στο έμφυτο και αναπαλλοτρίωτο δικαίωμα του κάθε ανθρώπου για ελευθερία, με το βαθύτερο της όμως νόημα. 

Ένα βαθύτερο νόημα που μας υποβάλλει πως, προϋπόθεση για τη μεγιστοποίηση της ποσότητας και της ποιότητας της ελευθερίας που απολαμβάνει ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά, είναι όπως, όλοι οι άνθρωποι, χωρίς εξαίρεση, να μπορούν να απολαμβάνουν την ίδια περίπου ποσότητα και ποιότητα ελευθερίας. 

Με άλλα λόγια να μοιράζονται την ελευθερία ακριβοδίκαια.

Όμως, φαίνεται και πάλι ότι, για να  μπορεί να πραγματωθεί μια τέτοια επιθυμία, απαιτείται παράλληλα μια  διαδικασία, της οποίας μέλημα να είναι, ο εναρμονισμός των πολλών αντιφάσεων που δημιουργούνται..

Κυρίως βέβαια με τες εξουσίες που - όπως προαναφέρθηκε - πρεσβεύουν ακριβώς τα αντίθετα από τα θετικά και "καλά" περί μέτρου και ελευθερίας που επιδιώκει ο μέσος άνθρωπος. Του μέσου εκείνου ανθρώπου που δεν επιθυμεί, ούτε να ασκεί, αλλά ούτε και να του ασκείται εξουσία..

..Εδώ όμως είναι που μπερδεύονται κάπως τα πράγματα. 
Διότι οι εξουσιαστικοί τρόποι σκέψης, παρά τα πολλά τρωτά τους, συμβάλλουν κι αυτοί με τη σειρά τους και τους τρόπους τους σε κάτι θετικό και ιδιαίτερο. 
Συμβάλλουν στη παραγωγή πλούτου, ανάπτυξης και προόδου. Κάτι που με τίποτε δεν θα μπορούσε να υποτιμηθεί.

Πίσω όμως απ' αυτή τη καλή δικαιολογία, είναι που η εξουσιαστική νοοτροπία παρεκτρέπεται. Καταλήγει στο να δουλεύει τόσο λαίμαργα, επιτηδευμένα και ακραία εξουσιαστικά που το αποτέλεσμα της είναι αυτό που βιώνουμε καθημερινά. 

Και δεν είναι άλλο, από το τεράστιο χάσμα που δημιουργείται μεταξύ των προνομίων και δικαιωμάτων των εξουσιαστικών και οικονομικών κυκλωμάτων σε βάρος των εξουσιαζομένων. 

Κάτι που προφανώς καμιά σχέση δεν έχει με το βαθύτερο νόημα της ελευθερίας ή και το "άριστο μέτρο". Η συνύπαρξη δηλαδή της τόσης φτώχειας και μιζέριας με τον τόσο πλούτο και την τόση αφθονία. Κάτι που προφανώς.. δεν μας τιμά ως λογικά και συνειδητοποιημένα όντα.

Άρα το ζητούμενο είναι ο εναρμονισμός των αντιφάσεων που προκύπτουν από την εξελικτική μας διαδικασία η οποία, μας θέλει από τη μια να διεκδικούμε ελευθερία και ισότητα  παράλληλα με τις ανισότητες που προκύπτουν από τη διαδικασία παραγωγής πλούτου, προόδου και ανάπτυξης..

Τα συντάγματα των σύγχρονων δημοκρατιών, προσφέρονταν ως μια καλή βάση, για ουσιαστική διεκδίκηση όλων εκείνων των ανθρώπινων δικαιωμάτων, που απορρέουν από αυτά και που καλύπτουν σε μεγάλο βαθμό τες ανάγκες της εποχής μας, για ισότητα, ισοκρατία ισοπολιτεία και ατομική ελευθερία. Την ανάγκη να επικρατεί ο φυσικός ανθρώπινος νόμος. Που καλύπτουν ακόμη και αυτή την αρχή της αναλογικότητας.

Φτάνει να απαιτούνται ή και να διεκδικούνται με συγκεκριμένο τρόπο. Κάτι που η  σύγχρονη τεχνολογία, μας το επιτρέπει και έμμεσα μας το επιβάλλει. 

Μέσω του διαδικτύου η αυτεξούσια ή η συμμετοχική δημοκρατία ή και της δημοκρατίας του διαδικτύου, το εφικτό μπορεί να πλησιάσει όσο ποτέ στο παρελθόν το ευκταίο, αφού η θετική ή η αρνητική άποψη για τον κάθε νόμο που ψηφίζει η βουλή  θα μπορούσε να εκφρασθεί με αμεσότητα από όσους πολίτες θα το επιθυμούσαν.

Το γεγονός επίσης ότι η τεχνολογία, επιτρέπει να λειτουργούμε πολύ περισσότερο με ποσοστώσεις  (XL)  και ν' αποφεύγουμε τες φλυαρίες (WORD) είναι ένα καλό παράδειγμα για το πως θα μπορούσε να αξιοποιηθεί. 

Με τες ποσοστιαίες αναλογίες προσεγγίζεται όσο είναι ανθρωπίνως δυνατό με αμεσότητα κι αυτό ακόμη το «άριστο μέτρον». Αφού όλοι και όλα μπορούν να συσχετίζονται και κατ' επέκταση να εναρμονίζονται. 

Να συσχετίζονται και να εναρμονίζονται για παράδειγμα, με το ΑΕΠ της χώρας..

Η προσπάθεια δε για αύξηση του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος, θα εξελισσόταν ως ένας ευγενής κοινός στόχος όλης της κοινωνίας, εάν και εφ΄ όσον βέβαια η δίκαιη ποσοστιαία κατανομή του θα βελτίωνε με μέτρον τη ποιότητα ζωής όλων και όχι μόνο των προνομιούχων.

Αν για παράδειγμα το κρατικό μισθολόγιο αποφασιζόταν με κάποιες αξιόπιστες μελέτες να ήταν ένα ποσοστό επί του ΑΕΠ, το ποσοστό αυτό θα έπρεπε να ήταν και όταν θα αυξανόταν αλλά και όταν θα μειωνόταν το ΑΕΠ της χώρας.

Το ίδιο θα έπρεπε να συνέβαινε και με όλα τα κονδύλια που προβλέπονται στους προϋπολογισμούς. Είτε αφορούσαν την υγεία, την παιδεία, τες συντάξεις, την άμυνα, το ελάχιστο και το μέγιστο εισόδημα κλπ.

Το δε κατά κεφαλή εισόδημα, θα ήταν και αυτό ένα καλό κριτήριο για το μέγιστο και το ελάχιστο ποσό που θα μπορούσαν να μισθοδοτούνται οι πάντες. Στο δημόσιο αλλά  και στον ιδιωτικό τομέα.

Στον ιδιωτικό τομέα μάλιστα,με σχετικά απλές και αξιόπιστες στατιστικές μελέτες,  ο αριθμός των επιχειρήσεων που θα δραστηριοποιούνταν στο κάθε κλάδο, θα μπορούσε να προκαθοριζόταν στο βαθμό που η βιωσιμότητα τους να εξασφαλιζόταν  μέσα σε πλαίσια υγιούς ανταγωνισμού.

Με αυτό το τρόπο, θα ενθαρρυνόταν η παραγωγή  πλούτου, αφού θα  κατανεμόταν  δίκαια και ωφέλιμα προς  όλους.

Έτσι, η κοινωνική συνοχή, θα έπαυε επιτέλους, να ήταν ουτοπία, ή τουλάχιστο θα έπαυε να ήταν το πιο κλασσικό "πυροτέχνημα" της κάθε προεκλογικής περιόδου..