Ο καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου Ιωάννης Ληξουριώτης,

ενώ υποστηρίζει ότι,

"η «κοινωνική συνοχή» είναι ένα μέσο ειρήνευσης της κοινωνίας και όχι υπονόμευσης της",

..απορεί και διερωτάται :

..Ποιο επίπεδο συνοχής θα μπορούσαμε να εντοπίσουμε σε μια κοινωνία, στην οποία το εργαλείο του διαρκούς και ειλικρινούς διαλόγου μεταξύ των εκπροσώπων των κοινωνικών ομάδων, είναι άκρως υποβαθμισμένο και έχει επιφανειακό χαρακτήρα;

..Πως θα μπορούσε να ήταν εδραιωμένη η συνοχή σε μια κοινωνία, στην οποία, α) δεν γίνεται αμοιβαία παραδεκτή η ύπαρξη και η ανάγκη προαγωγής κάποιων κοινών συμφερόντων και β) η αναγκαιότητα επιδίωξης ισορροπιών μεταξύ κοινωνικών ομάδων;

..Πως θα μπορούσε να είχε σχηματιστεί κοινωνική συνοχή σε μια κοινωνία, εθισμένη στον άγριο πολιτικό λόγο και στην ακραία συγκρουσιακή πολιτική πρακτική;

..Που θα μπορούσε να είχε βασιστεί η συνοχή, όταν το «δίκαιο του εργάτη» αντιπαραβάλλεται και επιδιώκει να παραμερίσει βάρβαρα το «κράτος δικαίου» και όταν αυτοί που υπεραμύνονται της κοινωνικής συνοχής, προωθούν λογικές αυτοδικίας και κοινωνικών αυτοματισμών αντιλαμβανόμενοι τη βία ως «μαμή» της Ιστορίας;

..Ποιος ευθύνεται για την εκτόξευση της ανεργίας σε υπερδιπλάσια ποσοστά, εάν όχι αυτοί, που σήμερα βρίσκουν παντού (δήθεν) υπονομευτές της κοινωνικής συνοχής;

..Μήπως είναι οι ίδιοι που θεωρούσαν αυτονόητο ότι ο εργαζόμενος στο δημόσιο και στις τράπεζες δεν απολύεται ποτέ, παίρνει δυο-τρεις πρόσθετους μισθούς πέραν του 13ου και απολαμβάνει πλούσιο μενού επιδομάτων, θεωρώντας μια τέτοια κατάσταση ως καίριο στοιχείο της «κοινωνικής συνοχής»;

Αυτό λοιπόν που πρέπει σήμερα να διευκρινιστεί είναι ότι η κοινωνική συνοχή, είναι το ζητούμενο και όχι αυτό που υπονομεύεται  (από όσους προτείνουν και πασχίζουν για διαρθρωτικές αλλαγές στην αγορά εργασίας και στις πολιτικές της απασχόλησης)

Δεν πρέπει να παγιδευόμαστε από την προπαγάνδα, κάποιων αδικαιολόγητα προνομιούχων, που θέλουν να ταυτίζουν τη μείωση της αδικαιολόγητης «ευημερίας» τους, με δήθεν επίθεση κατά της «κοινωνικής συνοχής».

Ένας λόγος που φθάσαμε στα οριακά σημερινά προβλήματα, είναι ακριβώς η στρέβλωση των εννοιών και των καταστάσεων. 

"Η κοινωνική συνοχή δεν κινδυνεύει, αλλά αντίθετα νομίζουμε ότι ήλθε η ώρα να αρχίσει να κτίζεται με στερεά υλικά".

* Ο κ. Ιωάννης Ληξουριώτης είναι καθηγητής Εργατικού Δικαίου του Παντείου Πανεπιστημίου.

 

Η ΙΣΤΟΡΙΑ, Ο ΘΕΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΡΟΧΑΛΗΤΟ..

Σε μια από τες «σπάνιες» φορές που η γυναίκα μου ροχάλιζε δίπλα μου στο κρεββάτι (τόσο που δεν μ’ άφηνε να κοιμηθώ) σκέφτηκα ότι,  μια και δεν μπορούσε να με πάρει ο ύπνος, να έκανα και γώ, κάτι χρήσιμο για την ανθρωπότητα.. 

 

Όχι βέβαια για ν’ απαλλαγεί από το ροχαλητό της γυναίκας μου, αλλά, με τους προβληματισμούς μου,  να έβαζα κι εγώ το λιθαράκι μου, μπας και ξυπνούσαμε, ως ανθρωπότητα, από το λήθαργο που, όπως φαίνεται, ακόμη βρισκόμαστε..

 

Οι προβληματισμοί που αναφέρομαι, μου προέκυψαν, πριν από αρκετά  χρόνια, όταν είχα συνειδητοποιήσει, όπως τόσα άλλα εκατομμύρια άνθρωποι, την απόσταση που χώριζε τες επιθυμίες μας, ως άτομα, αλλά και ως ανθρωπότητα, από τη πραγματικότητα.. 

 

Κάτι που με έκανε να μην αισθάνομαι καθόλου, μα καθόλου ευχάριστα.

 

Πρωτο-συνειδητοποίησα την "απόσταση" όταν στα 20 μου περίπου χρόνια διάβασα από το βιβλίο του Άλμπερτ Καμί “Ο ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΜΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ” τη δική του ιδιαίτερη περιγραφή.

«Στα δύο άκρα του τόξου μου -κατέγραψε- έχω την ιστορία και το θερισμό».. 

 

Αν, με την «ιστορία» υπονοούσε τη πραγματικότητα και, την αντικαταστούσαμε με το «ο θάνατός σου η ζωή μου» και με το «θερισμό» υπονοούσε τες επιθυμίες μας και, τον αντικαταστούσαμε με το «ένας για όλους  και όλοι για τον ένα» θα μπορούσαμε ν' αντιληφθούμε με πιο πεζούς όρους, την απόσταση που έχουμε ακόμη να διανύσουμε, για να κάνουμε τες επιθυμίες μας πραγματικότητα..

 

Παρ’ όλα αυτά όμως, όσο μεγάλη κι αν είναι ακόμη η απόσταση, θεωρώ ότι η όποια συνδρομή για τη σμίκρυνσή της, είναι ίσως, το ότι πιο ιερό, αληθινό και ουσιαστικό καθήκον και σκοπός της ζωής του καθενός μας..

 

Γιατί; 

 

Διότι απλούστατα δεν νομίζω να υπάρχει πιο βάρβαρο, πιο υποανάπτυκτο, πιο αποτρόπαιο, ευτελές, προκλητικό, σαδιστικό,  για το ανθρώπινο γένος, από το να κοιμάται και να ξυπνά και οι σκέψεις του με τον άλφα ή βήτα τρόπο, έμμεσα ή άμεσα, να γυροφέρνουν ουσιαστικά, γύρω από το πως να "θανατώνει", να "εξολοθρεύει", να υποτάσσει, να εκμεταλλεύεται, να καταπιέζει, ή και να μειώνει την αξιοπρέπεια, των άλλων, για να εξασφαλίζει τα "δήθεν" καλύτερα για τη δική του, τη τόσο μικρή κι ασήμαντη ζωή του. 

 

Υπάρχει οτιδήποτε πιο ευτελές και απάνθρωπο;

 

Είναι γεγονός ότι εξελικτικά, η διαχρονική και πανανθρώπινη πραγματικότητα, μας θέλει να πορευόμαστε προς την ορθή κατεύθυνση. 

Με τόσο όμως αργούς ρυθμούς και με τέτοιο τίμημα που κάνει τον όποιο εφησυχασμό να είναι ακόμη εγκληματικός..

 

Ιδιαίτερα όταν έχουμε φτάσει σε μια εποχή που τα πράγματα, έχουν από τη μια ξεκαθαρίσει περισσότερο παρά ποτέ στο παρελθόν, κι από την άλλη, υπάρχουν πλέον και τα απαραίτητα εκείνα μέσα που λειτουργούν υποβοηθητικά για να αρχίσουμε επιτέλους να πορευόμαστε προς το "θερισμό" με πιο γρήγορους και πρακτικούς ρυθμούς. 

 

Η τεχνολογία και το διαδίκτυο για παράδειγμα αλλά και τα σύγχρονα συντάγματα, των περισσοτέρων χωρών, προσφέρονται ως βάση για να πορευθούμε προς την ορθή κατεύθυνση. 

 

Ας συμβάλουμε στο μέτρο του δυνατού μας, για να εφαρμόζονται οι συνταγματικές πρόνοιες από αυτούς που ορκίζονται στο ίδιο το σύνταγμα, ότι θα το εφαρμόζουν.

Να το εφαρμόζουν ανόθευτα και πιστά. 

 

Ας συνδράμει, ο καθένας μας, στο μέτρο του δυνατού του, για να κάνουμε τες πραγματικές επιθυμίες της ανθρωπότητας για κοινωνικο-οικονομική συνοχή  ως τη πραγματική μας πραγματικότητα. Η τεχνολογία μας το επιτρέπει.

 

..Θα ήταν ίσως σκόπιμο -προτού με πάρει ξανά ο ύπνος- να αναφερθούμε και στο λόγο που τα πράγματα εξελίσσονται προς την ορθή κατεύθυνση. 

Αυτό, μάλλον θα συμβαίνει για ένα κυρίως λόγο.

Ένα λόγο που σπάνια αναφέρουμε. 

Και αυτός αφορά τους αφανείς ήρωες. Αυτούς που η "φύση" επέλεξε, για να "επιβάλλονται" στο τέλος της ημέρας..

Αυθόρμητα  και συνειδητά ..

Αυτούς που η φύση επέλεξε να υποφέρουν «από τους άλλους»

 -κυρίως όμως- να υποφέρουν  

"για τους άλλους".

Όλους τους άλλους..  Ιδιαίτερα απ' αυτούς που πάσχουν από εξουσιομανία..

 

ΣΗΜΕΙΩΣΗ:

Οι βασικές αρχές πάνω στις οποίες θεμελιώνεται η Ευρωπαϊκή Ένωση κατοχυρώνονται στο άρθρο 2 της Συνθήκης της Ένωσης. Αυτές είναι:

• ο σεβασμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας,
• η ελευθερία,
• η δημοκρατία,
• η ισότητα,
• το κράτος δικαίου, και
• ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, συμπεριλαμβανομένων των δικαιωμάτων των ατόμων που ανήκουν σε μειονότητες.

Ο σεβασμός των δικαιωμάτων των ανθρώπων συγκαταλέγεται στις βασικές υποχρεώσεις της ΕΕ. Η διαφύλαξη των δικαιωμάτων αυτών αποτελεί υποχρέωση της ΕΕ όταν εφαρμόζει πολιτικές και προγράμματα, υποχρέωση των θεσμικών οργάνων της ΕΕ, υποχρέωση του καθενός από τα κράτη μέλη ξεχωριστά.

 

Το εφικτό, το ευκταίο και η συνοχή

Μέσω του διαδικτύου η αυτεξούσια ή η συμμετοχική δημοκρατία ή και της δημοκρατίας του διαδικτύου, το εφικτό μπορεί να πλησιάσει όσο ποτέ στο παρελθόν το ευκταίο, αφού η θετική ή η αρνητική άποψη για τον κάθε νόμο που ψηφίζει η βουλή  θα μπορούσε να εκφρασθεί με αμεσότητα από όσους πολίτες θα το επιθυμούσαν.

Το γεγονός μάλιστα ότι η τεχνολογία, μας επιτρέπει να λειτουργούμε πολύ περισσότερο με ποσοστώσεις  (XL)  και ν' αποφεύγουμε τες φλυαρίες (WORD) είναι ένα καλό παράδειγμα για το πως θα μπορούσε να αξιοποιηθεί. 

Με τες ποσοστιαίες αναλογίες προσεγγίζεται όσο είναι ανθρωπίνως δυνατό με αμεσότητα κι αυτό ακόμη το «άριστο μέτρον». Αφού όλοι και όλα μπορούν να συσχετίζονται και κατ' επέκταση να εναρμονίζονται. 

Να συσχετίζονται και να εναρμονίζονται κυρίως με το ΑΕΠ της χώρας.

Η προσπάθεια δε για αύξηση του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος, θα εξελισσόταν ως ένας ευγενής κοινός στόχος όλης της κοινωνίας, εάν και εφ΄ όσον βέβαια η δίκαιη ποσοστιαία κατανομή του θα βελτίωνε με μέτρον τη ποιότητα ζωής όλων και όχι μόνο των επιτήδειων και προνομιούχων.

..Αν για παράδειγμα το κρατικό μισθολόγιο αποφασιζόταν με κάποιες αξιόπιστες μελέτες να ήταν ένα  ποσοστό  επί του ΑΕΠ, το ποσοστό δε αυτό να ήταν και, όταν θα αυξανόταν αλλά και όταν θα μειωνόταν το ΑΕΠ της χώρας..

..Αν το ίδιο συνέβαινε και με όλα τα κονδύλια που προβλέπονται στους προϋπολογισμούς. Είτε αφορούσαν την υγεία, την παιδεία, τες συντάξεις, την άμυνα,  κλπ.

..Αν επίσης το κατά κεφαλή εισόδημα,  ήταν και αυτό ένα καλό κριτήριο για το μέγιστο και το ελάχιστο ποσό που θα μπορούσαν να επωφελούνταν οι εργαζόμενοι..

..Τότε, με αυτό το τρόπο, δεν θα ενθαρρυνόταν η παραγωγή  πλούτου, αφού θα  κατανεμόταν  δίκαια και ωφέλιμα προς  όλους ;

Έτσι, η κοινωνική συνοχή, δεν θα έπαυε επιτέλους, να ήταν ουτοπία, ή τουλάχιστο δεν θα έπαυε να ήταν το πιο κλασσικό "πυροτέχνημα" της κάθε προεκλογικής περιόδου ?

Η κυρία Αφροδίτη

 

Είναι μια κυρία που διαθέτει ένα σπάνιο προσόν.

" Μιλάει" με  τ' αυτιά της...

Ένα από τα ελάχιστα εκείνα άτομα που, όταν της μιλάς, σε ακούει με όλο της το είναι.

Σε ακούει με τόσο πάθος  που σε "υποχρεώνει" να τιμάς τες προσδοκίες των αυτιών της.

Είναι σαν να σου υποβάλλει, με το τρόπο που σ' ακούει, τι είναι το πιο ταιριαστό, το πιο σωστό, το πιο σημαντικό «που πρέπει να λεχθεί», με βάση το πως εξελίσσεται η όποια συζήτηση.

Είναι γεγονός ότι αναρωτήθηκα αν η προσοχή που έδινε σ' αυτά που εγώ είχα να πω, οφειλόταν περισσότερο σε μένα, παρά στη δική της νοοτροπία ή και δεινότητα (;) να εφαρμόζει με το δικό της τρόπο, τη μαιευτική μέθοδο του Σωκράτη, μια και η Αφροδίτη είναι και καθηγήτρια  φιλολογίας.

Γι' αυτό και με διακριτικότητα προσπάθησα  να διαπιστώσω αν το πάθος της ν’ ακούει με τόση προσοχή αυτά που είχαν να της πουν οι άλλοι -οι όποιοι άλλοι- ήταν πράγματι εκεί.

Όντως, εκεί ήτανε..

Ίσως με κάπως λιγότερο πάθος;

Ίσως.. ανάλογα με τη περίπτωση ή και το θέμα..

Πάντως εκεί ήτανε..

 

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 3/6/2020 Του Θάνου Βερέμη Αρχαία και σύγχρονη Δημοκρατία

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 3/6/2020  Του Θάνου Βερέμη  Αρχαία και σύγχρονη Δημοκρατία
 

Παρά τις συχνές αναφορές της σύγχρονης ιστοριογραφίας στη συγγένεια της Δημοκρατίας μας με την αθηναϊκή, η αλήθεια είναι ότι οι διαφορές ανάμεσά τους είναι ακόμα ουσιώδεις. 

 

Και δεν είναι μόνο η διαφορά ανάμεσα στην άμεση και τη σημερινή αντιπροσωπευτική Δημοκρατία, αλλά η επιβεβλημένη συμμετοχή στα κοινά που καθιστούσε τους αρχαίους Αθηναίους ενήμερους πολίτες στα ζητήματα της πόλεως-κράτους των. 

 

H τυχαία επιλογή με κλήρο τούς εξασφάλιζε τη δημοκρατική αντιπροσωπευτικότητα στη διοίκηση, ενώ η μικρή τους θητεία δημιουργούσε μέσα στα χρόνια μεγάλο αριθμό πολιτών με θητεία στα κοινά.

 

Στα υψηλά κλιμάκια της εξουσίας δεν είχαν θέση οι ερασιτέχνες, όμως οι αποφάσεις της ηγεσίας, αντίθετα από ότι συμβαίνει συνήθως σήμερα, έπρεπε να τεθούν υπό την κρίση και την έγκριση των πολιτών. 

 

Στις μέρες μας οι πολίτες ψηφίζουν τους αντιπροσώπους τους στα Κοινοβούλια μια φορά κάθε τόσα χρόνια και στα ενδιάμεσα διαστήματα μπορούν να αδιαφορούν για τα κοινά. Στην αρχαία Αθήνα η κοινοποίηση των πολιτικών προτάσεων και η διαφάνεια στην υιοθέτηση ή την απόρριψή τους αποτελούσαν ακρογωνιαίο λίθο του συστήματος.

 
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 3/6/2020  Του Θάνου Βερέμη  Αρχαία και σύγχρονη Δημοκρατία

 

Όταν η κοινωνία των ηλεκτρονίων ενός ατόμου μας διδάσκει …

 

Η Κοινωνία των ηλεκτρονίων ενός ατόμου

Δρ Μάνος Δανέζης

Αστροφυσικός ΕΚΠΑ

Όπως μας διδάσκουν στο σχολείο, μέσα στο χώρο ενός ατόμου τα ηλεκτρόνια μένουν φυλακισμένα, και αναγκάζονται να περιστρέφονται δαιμονισμένα γύρω από ένα κέντρο εξουσίας, που το κατέχει ένας πανίσχυρος ατομικός πυρήνας που ασκεί πάνω τους μια καταπιεστική αλλά και δυναμική σαγήνη.

Ο περιστροφικός δρόμος κάθε ηλεκτρονίου καθορίζεται μονοσήμαντα από τις ελκτικές δυνάμεις του πυρήνα που αόρατα το καθοδηγούν.

Παρόλα αυτά τα ηλεκτρόνια, αγνοώντας την ύπαρξη αυτών των δυνάμεων και χαμένα μέσα στην άγνοιά τους, χαίρονται την φαινομενική και ψεύτικη ελευθερία της αόρατης φυλακής τους, εφόσον πιστεύουν ότι η ελεύθερη βούλησή τους τα έκανε να κινούνται στις τροχιές τους.

Εμείς όμως ως εξωτερικοί παρατηρητές γνωρίζουμε ότι την τροχιά δεν καθορίζει το κάθε ηλεκτρόνιο αλλά ο αφέντης πυρήνας. Ακόμα γνωρίζουμε ότι κάθε ηλεκτρονίου απέχει από τον ισχυρότατο πυρήνα μια διαφορετική απόσταση. Τα πιο κοντινά στον πυρήνα ηλεκτρόνια, πιθανότατα, νιώθουν να κατέχουν μέσα στο άτομο μια κυρίαρχη θέση σε σχέση με τα άλλα που βρίσκονται μακρύτερα. Με τον τρόπο αυτό μέσα στην κοινωνία των ηλεκτρονίων ενός ατόμου δημιουργείται μια «ιδιόμορφη κοινωνική στρωμάτωση» με μοναδικό κριτήριο-προσόν κάθε ηλεκτρονίου το ποσό της δύναμης που ασκεί πάνω του κυριαρχικά ο πυρήνας αφέντης, και ως εκ τούτου το πόσο πιο κοντά του βρίσκονται.

Τα δυστυχή ηλεκτρόνια δεν μπορούν να γνωρίζουν ότι όσο πιο κοντά βρίσκονται στο κέντρο της ελκτικής δύναμής του, τόσο περισσότερο χειραγωγούμενα και δέσμια είναι από αυτόν.

Και ακόμα δεν γνωρίζουν ότι ο αφέντης πυρήνας τα κρατάει κοντά του επειδή οι ενεργειακές δυνατότητες του είναι πολύ μεγαλύτερες από τις «φτωχές» εσωτερικές ενεργειακές δυνατότητες τους.

Δεν γνωρίζουν ότι όσο πιο μακριά βρίσκεται ένα ηλεκτρόνιο από τον πυρήνα του, τόσο μικρότερη είναι η δύναμη που αυτός ασκεί πάνω του αλλά και πολύ «μεγαλύτερη» η εσωτερική ενεργειακή του κατάσταση.

Αυτό δίνει στα εξωτερικά ηλεκτρόνια μια αξιοθαύμαστη δυνατότητα, να είναι πολύ πιο εύκολο για αυτά, προσλαμβάνοντας και ενσωματώνοντας στην ύπαρξη τους μικρά ποσά ενέργειας από το συμπαντικό περιβάλλον τους, να ξεφεύγουν εντελώς από τις δυνάμεις που τα φυλακίζουν, και να γίνονται «Ελεύθερα Ηλεκτρόνια».

Τελικά λοιπόν, ένα ηλεκτρόνιο γίνεται «Ελεύθερο» μόνο αν αποκτήσει εσωτερική ενέργεια τόσο μεγάλη όση χρειάζεται για να υπερνικήσει τη δύναμη που ασκεί πάνω του ο πυρήνας της δύναμης.

Όλα τα προηγούμενα μας διδάσκουν πολλά.

Όσο πιο κοντά βρισκόμαστε στη γειτονιά ενός εξουσιαστικού κέντρου πιστεύουμε λανθασμένα ότι είμαστε πιο προνομιούχοι και δυνατοί.

Αγνοούμε όμως τη βασική αλήθεια της φύσης. Η γειτνίαση με την πηγή μιας δύναμης δηλώνει το πόσο αδύναμοι ενεργειακά είμαστε μέσα μας, πόσο πολύ χειραγωγούμενοι και υποτελείς και πόσο μακριά από την έννοια της «Ελευθερίας».

Και κάτι σημαντικό που ξεχάσαμε να πούμε:

«Το ηλεκτρόνιο είναι «στοιχειώδες σωμάτιο», δηλαδή ένα «ρεύμα ενέργειας», ενώ ο «πυρήνας» ως προϊόν της ένωσης πρωτονίων και νετρονίων είναι «Ύλη».

Και το ρεύμα ενέργειας, το «Ηλεκτρόνιο» έχει ως «αποστολή» του, μαζεύοντας ενέργεια από το συμπαντικό περιβάλλον του, να υπερνικά την «Ύλη» και να γίνεται «Ελεύθερο».

Το δίλημμα στο οποίο πρέπει να απαντήσουμε το έθεσε και ο Πλάτωνας. Αλυσοδεμένοι σκλάβοι μέσα στο «σπήλαιο» ή «ελεύθεροι», έξω από αυτό;

Όμως μην ξεχνάμε …

«Θέλει αρετή, πίστη, ελπίδα επιμονή, επιμονή και Τόλμη η εκτός σπηλαίου Ελευθερία».

Τα "υλο-κεντρικά", τα "άυλο-κεντρικά" διλήμματα και το παιχνίδι του εξανθρωπισμού μας

Ενώ λοιπόν όλα τα άλλα ζώα φαίνεται να ζουν με τους κανόνες που τους επιβάλλονται, κυρίως από τις υλικές ή και τις ενστικτώδεις τους ανάγκες, οι άνθρωποι είμαστε υποχρεωμένοι να λειτουργούμε συνδυάζοντας, τες υλικές ή ενστικτώδεις μας ανάγκες με τις άυλες.

Ποιες είναι μερικές από αυτές τις άυλες ανάγκες ή και ενέργειες που συνειδητοποιούμε εμείς οι άνθρωποι -κατ' εξαίρεση απ' όλα τα άλλα ζώα- ότι μας περιβάλλουν κι ότι μας είναι αναπόσπαστα μέρη στην εξελικτική διαδικασία της ωρίμανσης μας ως άνθρωποι;

Δεν είναι η λογική, το πνεύμα, η ψυχή, η φιλοσοφία; Η αίσθηση του αιώνιου, του ενιαίου, του αέναου, της ροής, της δημιουργίας, της εξέλιξης, και του χρόνου? Δεν είναι η τάση για έρευνα, οι επιστήμες, οι τέχνες, η παιδεία, η ιστορία, η μυθολογία, η θρησκεία, η πολιτική, η οικονομία; Η αίσθηση της ατομικότητας, αλλά και της συνύπαρξης, της ομαδικότητας, της έμφυτης τάσης για ποιοτική και ποσοτική ελευθερία, για συνοχή, για ισότητα, για ισοκρατία για αυτεξούσια δημοκρατία, για δικαιοσύνη και τόσα άλλα που επηρεάζουν τη δια-μόρφωση μας;

Όλα τα παραπάνω, δεν είναι αυτά που μας προκύπτουν ή και ενεργοποιούνται από τες άυλες μας δυνατότητες που, προφανώς μας περιβάλλουν και που εμείς οι άνθρωποι έχουμε παράλληλα και τη δυνατότητα να τις συνειδητοποιούμε;   

Και το σημαντικότερο. Δεν μας φέρνουν σ' επαφή και με τις άυλες εκείνες ενέργειες, που μας υποβοηθούν να διαισθανόμαστε το θείο, το ιερό, το αληθινό, και κατ' επέκταση το σεβασμό, την αγάπη, το ωραίο, την ειρηνική συνύπαρξη και τη κατανόηση, την αλληλεγγύη του ενός προς τον άλλο ή ακόμη σε όλους και σε όλα; Και ακόμη όλους και όλα προς τον καθένα μας ξεχωριστά;

Όσο απόμακροι κι αν μας είναι ακόμη τέτοιοι ευσεβοποθισμοί.

Γι' αυτό και η συμπεριφορά μας καταλήγει ως ανθρωπότητα, αλλά και ως άτομα, να εξαρτάται από το πόσο επιτυχημένα συνδυάζουμε την υλική με την άυλη μας υπόσταση ή και ενέργεια που κουβαλάμε μέσα μας. Ή εξαρτάται από το πόσο συνειδητά ή ασυνείδητα λειτουργούμε.

Διαχρονικά, πανανθρώπινα και εξελικτικά διαφάνηκε ότι,  αν και οι σχέσεις μας με τις άυλες ενέργειες βελτιώνονται, ο δρόμος που έχουμε ακόμη να διανύσουμε για να εξοικειωθούμε μαζί τους, και ουσιαστικά να εξανθρωπιστούμε είναι ακόμη πολύ μακρύς.

Η ανθρώπινη ασυνειδησία, και ο εγκλωβισμός μας στον υλικό κόσμο και τα ένστικτα, είναι αυτά που ακόμη κυριαρχούν στο ανθρώπινο παιχνίδι, κάνοντας το, αν μη τι άλλο ζωώδες, αλλά και άδικο, άχαρο, ανώριμο, υποκριτικό και ενοχλητικά ανιαρό.

Ο πραγματικός πλούτος κρύβεται στη συνειδητοποίηση της ίδιας της συνειδητότητας και κατ΄επέκταση  στη συνειδητοποίηση της άυλης ενέργειας που μας περιβάλλει και, που μας προσφέρεται απλόχερα σε απεριόριστες ποσότητες.

Από μας εξαρτάται να καταφέρουμε να έρθουμε σε πραγματική επαφή μαζί της και να εναρμονίσουμε συνειδητά, το υλικό με το άυλο μας "είναι".

Στη δυνατότητα δε να βλέπουμε τους εαυτούς μας, ότι λειτουργούμε "συνειδητά συνειδητοποιημένα", ότι δηλαδή έχουμε τη δυνατότητα να "αυτο-θεώ-μεθα", φαίνεται ότι κρύβεται τελικά το θείον, το ιερό και αληθινό.

Αλήθεια δεν είναι πλέον πιο ξεκάθαρο παρά ποτέ στο παρελθόν ότι πράγματι έτσι είναι που "παίζεται" τελικά όλο σχεδόν το ανθρώπινο παιχνίδι;

Το "παιχνίδι" δηλαδή του εξανθρωπισμού μας;