ενώ υποστηρίζει ότι,
"η «κοινωνική συνοχή» είναι ένα μέσο ειρήνευσης της κοινωνίας και όχι υπονόμευσης της",
..απορεί και διερωτάται :
..Ποιο επίπεδο συνοχής θα μπορούσαμε να εντοπίσουμε σε μια κοινωνία, στην οποία το εργαλείο του διαρκούς και ειλικρινούς διαλόγου μεταξύ των εκπροσώπων των κοινωνικών ομάδων, είναι άκρως υποβαθμισμένο και έχει επιφανειακό χαρακτήρα;
..Πως θα μπορούσε να ήταν εδραιωμένη η συνοχή σε μια κοινωνία, στην οποία, α) δεν γίνεται αμοιβαία παραδεκτή η ύπαρξη και η ανάγκη προαγωγής κάποιων κοινών συμφερόντων και β) η αναγκαιότητα επιδίωξης ισορροπιών μεταξύ κοινωνικών ομάδων;
..Πως θα μπορούσε να είχε σχηματιστεί κοινωνική συνοχή σε μια κοινωνία, εθισμένη στον άγριο πολιτικό λόγο και στην ακραία συγκρουσιακή πολιτική πρακτική;
..Που θα μπορούσε να είχε βασιστεί η συνοχή, όταν το «δίκαιο του εργάτη» αντιπαραβάλλεται και επιδιώκει να παραμερίσει βάρβαρα το «κράτος δικαίου» και όταν αυτοί που υπεραμύνονται της κοινωνικής συνοχής, προωθούν λογικές αυτοδικίας και κοινωνικών αυτοματισμών αντιλαμβανόμενοι τη βία ως «μαμή» της Ιστορίας;
..Ποιος ευθύνεται για την εκτόξευση της ανεργίας σε υπερδιπλάσια ποσοστά, εάν όχι αυτοί, που σήμερα βρίσκουν παντού (δήθεν) υπονομευτές της κοινωνικής συνοχής;
..Μήπως είναι οι ίδιοι που θεωρούσαν αυτονόητο ότι ο εργαζόμενος στο δημόσιο και στις τράπεζες δεν απολύεται ποτέ, παίρνει δυο-τρεις πρόσθετους μισθούς πέραν του 13ου και απολαμβάνει πλούσιο μενού επιδομάτων, θεωρώντας μια τέτοια κατάσταση ως καίριο στοιχείο της «κοινωνικής συνοχής»;
Αυτό λοιπόν που πρέπει σήμερα να διευκρινιστεί είναι ότι η κοινωνική συνοχή, είναι το ζητούμενο και όχι αυτό που υπονομεύεται (από όσους προτείνουν και πασχίζουν για διαρθρωτικές αλλαγές στην αγορά εργασίας και στις πολιτικές της απασχόλησης)
Δεν πρέπει να παγιδευόμαστε από την προπαγάνδα, κάποιων αδικαιολόγητα προνομιούχων, που θέλουν να ταυτίζουν τη μείωση της αδικαιολόγητης «ευημερίας» τους, με δήθεν επίθεση κατά της «κοινωνικής συνοχής».
Ένας λόγος που φθάσαμε στα οριακά σημερινά προβλήματα, είναι ακριβώς η στρέβλωση των εννοιών και των καταστάσεων.
"Η κοινωνική συνοχή δεν κινδυνεύει, αλλά αντίθετα νομίζουμε ότι ήλθε η ώρα να αρχίσει να κτίζεται με στερεά υλικά".
* Ο κ. Ιωάννης Ληξουριώτης είναι καθηγητής Εργατικού Δικαίου του Παντείου Πανεπιστημίου.
