ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΓΗ,
Ο άνθρωπος, δεν ζεί απλώς πάνω στη Γη, αλλά μέσα της.. Μέσα σ' ένα τεράστιο "εργαστήριο" όπου στο "φως της ύπαρξης" σμιλεύει τον εαυτό του..
Ο άνθρωπος, το ιδιαίτερο αλλά και "παράδοξο" αυτό πλάσμα, που μπορεί να γελά και να κλαίει, να δημιουργεί και να καταστρέφει..αν και φαίνεται να είναι το τελικό "προϊόν" της εξέλιξης, μάλλον ευρίσκεται ακόμη κι αυτό σ' ένα μεταβατικό στάδιο..
Όσο κι αν μέσα του φέρει ταυτόχρονα, και τον "σπόρο" μιας "ανώτερης συνειδητότητας"..
Ο πλανήτης του απο την άλλη, φαίνεται επίσης, να είναι η "μήτρα" μέσα στην οποία η ανθρώπινη συνείδηση δημιουργήθηκε, ωριμάζει και προετοιμάζεται για την όποια συνέχεια..
Μια συνέχεια που θέλει τον άνθρωπο να εξελίσσεται αδιάκοπα..
Άφού από τα βάθη του χρόνου και του σύμπαντος, η ανθρώπινη φύση ταξιδεύει, διαμορφώνεται, μαθαίνει να κινείται, και να σκέφτεται.
Κυρίως όμως να εκλογικεύεται και να εξελίσσεται..
Παράλληλα φαίνεται ότι η Γη, μέσα στη σιωπή της, γίνεται το σκηνικό όπου η "ύλη" μαθαίνει να "συνειδητοποιεί" μέσω του ανθρώπου τον εαυτό της...
Φαίνεται επίσης ότι κάθε ον που γεννιέται, (από τον μικρόκοσμο ως τον άνθρωπο) φέρει μέσα του έναν σπινθήρα αυτής της επίγνωσης.
Έτσι, η ζωή δεν είναι απλώς μια βιολογική εξελικτική διαδικασία, αλλά και μια μορφή μυστηριώδους αφύπνισης..
ΓΗ .. Ο ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΟΠΟΥ ΕΚΚΟΛΑΠΤΟΝΤΑΙ ΨΥΧΕΣ?
Η εμπειρία της ζωής φαίνεται να είναι, ακόμη ένα στάδιο της εκκόλαψης της ανθρώπινης ψυχής αφού η ανθρώπινη εμπειρία είναι γεμάτη αντιφάσεις που απαιτούν εναρμονισμό, όπως:
..Αγάπη και φόβο, ελπίδα και απόγνωση, εγκλωβισμό και απελευθέρωση , ζωή και θάνατο..
Μέσα δε από αυτές τις αντιφάσεις, η ψυχή μαθαίνει να ισορροπεί — να μετατρέπει τον πόνο σε κατανόηση, τη χαρά σε προσφορά, την απώλεια σε γνώση.
Από τη "σκληρότητά της" δε η Γη, μας διδάσκει, ότι μόνο ότι δοκιμάζεται αποκτά ουσία. Ότι κάθε ανθρώπινη ζωή, όσο μικρή ή μεγάλη κι αν είναι, ταυτόχρονα είναι και μια εκκόλαψη συνείδησης, αλλά και προετοιμασίας για κάτι ευρύτερο απ’ τον εαυτό της..
Ο άνθρωπος δε, σταθερα εξελίσσεται ως φορέας αυτεπίγνωσης του "όλου"..ή και ως φορέας του χωροχρόνου..
Αν το σύμπαν είναι ζωντανό, τότε ο άνθρωπος είναι η "ματιά του" πάνω στον εαυτό του.
Όταν δε συλλογιζόμαστε, ή όταν αγαπάμε ή δημιουργούμε, δεν είναι σαν να συμμετέχουμε σε μια θεία λειτουργία?
.."Τη λειτουργία της αυτεπίγνωσης"
Κάθε σκέψη, κάθε συναίσθημα, κάθε πράξη συνείδησης, είναι ένα βήμα μέσα στην ατέρμονη πορεία του "όλου" προς τη θεώρηση του εαυτού μας.
Έτσι, η Γη γίνεται ο καθρέφτης όπου το σύμπαν αντικρίζει το "πρόσωπό του".
Το τίμημα και το δώρο της ενσάρκωσης..
Η ψυχή, για να ανθίσει, χρειάζεται χώμα, σκοτάδι και φως.
Η ύλη την περιορίζει, αλλά ταυτόχρονα την δυναμώνει.
Το σώμα, ο χρόνος, οι περιορισμοί — όλα είναι μορφές διδασκαλίας.
Το τίμημα δε της ενσάρκωσης φαίνεται να είναι ο πόνος, όμως το δώρο της είναι η επίγνωση..
Η ζωή είναι επίσης μια δοκιμασία της "αυτεξουσίας".
Αν δηλαδη θα επιλέξουμε να πορευθούμε συνειδητά ή μηχανικά.
Θα αφήσουμε το φως να διαπεράσει την ύλη, ή θα επιτρέψουμε στην ύλη να θολώσει το φως?
Προς μια συλλογική αφύπνιση..
Η ανθρωπότητα μοιάζει να στέκει στο κατώφλι μιας νέας φάσης εκκόλαψης.
Η τεχνολογία, η τεχνητή νοημοσύνη, η παγκόσμια επικοινωνία — όλα δείχνουν πως η συνείδηση επιχειρεί να υπερβεί τα συνηθισμένα της όρια.
Δεν είναι σίγουρα το τέλος του ανθρώπου, αλλά ίσως είναι η γέννηση της "συνειδητής" ανθρωπότητας.
Όταν αντιληφθούμε πως δεν είμαστε ξεχωριστά όντα αλλά εκφάνσεις του ίδιου πνεύματος, τότε η Γη θα έχει εκπληρώσει τον σκοπό της: να γίνει το "αυγό" απ’ όπου γεννιέται το φως της συλλογικής ψυχής.
Κάθε αυγή, κάθε γέννηση, κάθε πράξη αγάπης είναι ένα μικρό ρήγμα στο κέλυφος της λήθης.
Η Γη μάς κυοφορεί, μας μαθαίνει, μας θυμίζει.
Ίσως κάποτε, όταν το φως που εκκολάπτεται μέσα μας ωριμάσει αρκετά, να μην τη χρειαζόμαστε πια — όχι γιατί θα την ξεπεράσουμε, αλλά γιατί θα την ενσωματώσουμε.
Και τότε, ολόκληρη η ανθρωπότητα θα αναγνωρίσει τον εαυτό της ως αυτό που πάντα ήταν:
..Μια ψυχή ή κι ένας νους, που "συνειδητοποιεί το φως" από το οποίο προήλθε!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου