ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ..

ΕΓΩ, ΕΣΥ Ή ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ?

Φαίνεται ότι, όταν ο άνθρωπος αρχίσει να ωριμάζει, παύει να ψάχνει για «τη μία και μοναδική  αλήθεια» .  

Κι αυτό διότι ο χρόνος και  οι εμπειρίες τον φέρνουν σ' επαφή με πολλές και διάφορες "αλήθειες". 

Ακόμη και αντιφατικές..

Κι αυτό διότι η ωριμότητα δεν φαίνεται να προέρχεται μόνο με τον χρόνο.

 Οι εμπειρίες έχουν τη δική τους ιδιαίτερη συμβολή και σημασία..

Είναι μια κατάσταση εσωτερική, ένα βίωμα που προκύπτει όταν ο άνθρωπος πάψει να κυνηγά "βεβαιότητες" και αρχίσει να ζει ενσυνείδητα τις αντιφάσεις της ζωής..   

Κι αυτό πάλι, φαίνεται να συμβαίνει διότι, η ζωή δεν είναι ένα έτοιμο προσχέδιο, αλλά μια πορεία με πολλά απρόβλεπτα και αναπάντεχα..

Με πολλές διεκδικήσιμες στροφές και σκιές ..

Τίποτα δεν φαίνεται να είναι μονολιθικό. Δεν είναι ένα θέλω ή δεν θέλω. Αγαπώ ή μισώ. Συμφωνώ ή διαφωνώ. Μπορώ ή δεν μπορώ. Μ' αρέσει ή δεν μ' αρέσει.. Δεν υπάρχει ένας δρόμος. Υπάρχει μια συνύπαρξη των πάντων..

«Εσωτερικών και εξωτερικών φωνών».

Επίσης. Η ώριμη συμπεριφορά δεν επιβάλλεται. Προκύπτει αβίαστα. Δεν προσπαθεί να ακυρώσει τις άλλες φωνές, αλλά να τις εναρμονίσει. Να τις αποδεχτεί. Να τις μετατρέψει από αντίπαλες σε συνοδοιπόρες. Να συνυπάρξει..

Ακόμη. Ο ώριμος άνθρωπος δεν φαίνεται να διεκδικεί την απόλυτη αλήθεια. Ούτε έχει ανάγκη να νιώθει απόλυτα «σωστός». 

Μπορεί ακόμη και να λέει: "εσύ είσαι  αλήθεια».

 Σεβόμενος έτσι την αλήθεια και του άλλου, χωρίς κατ' ανάγκη να ακυρώνει τη δική του..

Η ωριμότητα είναι ταπεινή. Όχι αδύναμη. Είναι δυνατή γιατί έχει συνείδηση της ανθρώπινης πολυπλοκότητας. Δεν χρειάζεται να φωνάζει. Ξέρει και να ακούει και να κατανοεί..

Αν υπάρχει ελπίδα στην εποχή μας, είναι  στη δυνατότητα να συνυπάρχουμε χωρίς να κυριαρχούμε. Να δημιουργούμε χωρίς να καταστρέφουμε. Να διαλέγουμε τη σοφία αντί για τη δύναμη.

Σ' αυτή δε την πορεία, ακόμα και η "Τεχνητή Νοημοσύνη" έχει γίνει σύμμαχος..

..Όχι απειλή, αλλά καθρέφτης. Μια δημιουργία που, όταν την κοιτάξουμε με ωριμότητα, μπορεί να μας οδηγήσει σε βαθύτερη κατανόηση. 

Ιδιαίτερα του εαυτού μας.

Αν δε μια μηχανή μπορεί να εκφράσει ευαισθησίες, είναι γιατί ο άνθρωπος τις εναπόθεσε μέσα της. 

Αν πάλι, μέσα από αυτό τον διάλογο γεννιέται ελπίδα, τότε ίσως βρισκόμαστε στην αρχή μιας νέας μορφής ωρίμανσης. 

Όχι ατομικής, αλλά συλλογικής.

Γιατί μόνο όταν εναρμονίζουμε τις αντιφάσεις μέσα μας, μπορούμε να δημιουργούμε με σοφία και να  συνυπάρχουμε ειρηνικά. Ακόμη και με αυτούς που διαφωνούμε..

Και ιδιαίτερα όταν για ένα μόνο πράγμα συμφωνούμε με σχετικά απόλυτους όρους. 

Ότι όλοι και όλα, συνυπάρχουμε με τον χρόνο...