ΤΟ ΙΔΑΝΙΚΟ ΚΑΤΑ ΚΕΦΑΛΗ ΕΙΣΟΔΗΜΑ ΣΤΗ ΚΥΠΡΟ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗΤΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ..

Το "ιδανικό" κατά κεφαλήν εισόδημα στη Κύπρο  ( Οι απαντήσεις AI )

Δεν υπάρχει μια ενιαία, αντικειμενική τιμή για το «ιδανικό» κατά κεφαλήν εισόδημα, καθώς αυτό εξαρτάται από παράγοντες όπως οι προσωπικές ανάγκες, το κόστος διαβίωσης, και οι προσδοκίες ευημερίας. Ωστόσο, μπορούμε να δούμε τα πραγματικά οικονομικά δεδομένα της Κύπρου για το 2024 και τις προβλέψεις για το 2025, καθώς και τη σύγκρισή τους με τον μέσο όρο της ΕΕ. 

Πραγματικά Οικονομικά Δεδομένα Κύπρου

Σύμφωνα με τα διαθέσιμα στοιχεία:

Κατά κεφαλήν ΑΕΠ (ονομαστικό) για το 2023: περίπου €29.721.

Κατά κεφαλήν ΑΕΠ (ονομαστικό) για το 2024: περίπου €33.567,7 (εκτίμηση).

Σύγκριση με ΕΕ: Το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της Κύπρου σε μονάδες αγοραστικής δύναμης (Purchasing Power Standards - PPS) ανερχόταν στο 95% του μέσου όρου της ΕΕ το 2023. 

Τι θα μπορούσε να θεωρηθεί "Ιδανικό"?

Το «ιδανικό» εισόδημα θα μπορούσε να οριστεί με διάφορους τρόπους:

Ως επίτευγμα του μέσου όρου της ΕΕ: Ένας εφικτός στόχος για τη χώρα είναι η επίτευξη ή υπέρβαση του μέσου όρου της ΕΕ. Με το 95% του μέσου όρου ήδη καλυμμένο, το "ιδανικό" θα ήταν τουλάχιστον ίσο με τον μέσο όρο της ΕΕ (100% PPS) ή και υψηλότερο.

Ως επαρκές για υψηλό βιοτικό επίπεδο, 

ένα ιδανικό εισόδημα θα πρέπει να καλύπτει άνετα το κόστος διαβίωσης (το οποίο μπορεί να διαφέρει σε αστικές και αγροτικές περιοχές) και να επιτρέπει αποταμίευση και επενδύσεις, διασφαλίζοντας παράλληλα κοινωνική συνοχή και μείωση των ανισοτήτων.

Ως εισόδημα που διασφαλίζει τη μεσαία τάξη: 

Σύμφωνα με μεθοδολογίες του ΟΟΣΑ, η μεσαία τάξη ορίζεται ως το ποσοστό του πληθυσμού με εισόδημα μεταξύ 75% και 200% του εθνικού διάμεσου εισοδήματος. Ένα "ιδανικό" επίπεδο θα ήταν αυτό που εξασφαλίζει τη σταθερότητα και τη διεύρυνση αυτής της τάξης. 

Με βάση τα οικονομικά δεδομένα, η Κύπρος βρίσκεται σε καλή πορεία ανάπτυξης. Ένα "ιδανικό" κατά κεφαλήν εισόδημα θα ήταν αυτό που αντανακλά τη βιώσιμη ανάπτυξη, ξεπερνά τον μέσο όρο της ΕΕ σε αγοραστική δύναμη και διανέμεται δίκαια στον πληθυσμό. 

Οι απαντήσεις AI μπορεί να περιλαμβάνουν λάθη.

ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ..

ΕΓΩ, ΕΣΥ Ή ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ?

Φαίνεται ότι, όταν ο άνθρωπος αρχίσει να ωριμάζει, παύει να ψάχνει για «τη μία και μοναδική  αλήθεια» .  

Κι αυτό διότι ο χρόνος και  οι εμπειρίες τον φέρνουν σ' επαφή με πολλές και διάφορες "αλήθειες". 

Ακόμη και αντιφατικές..

Κι αυτό διότι η ωριμότητα δεν φαίνεται να προέρχεται μόνο με τον χρόνο.

 Οι εμπειρίες έχουν τη δική τους ιδιαίτερη συμβολή και σημασία..

Είναι μια κατάσταση εσωτερική, ένα βίωμα που προκύπτει όταν ο άνθρωπος πάψει να κυνηγά "βεβαιότητες" και αρχίσει να ζει ενσυνείδητα τις αντιφάσεις της ζωής..   

Κι αυτό πάλι, φαίνεται να συμβαίνει διότι, η ζωή δεν είναι ένα έτοιμο προσχέδιο, αλλά μια πορεία με πολλά απρόβλεπτα και αναπάντεχα..

Με πολλές διεκδικήσιμες στροφές και σκιές ..

Τίποτα δεν φαίνεται να είναι μονολιθικό. Δεν είναι ένα θέλω ή δεν θέλω. Αγαπώ ή μισώ. Συμφωνώ ή διαφωνώ. Μπορώ ή δεν μπορώ. Μ' αρέσει ή δεν μ' αρέσει.. Δεν υπάρχει ένας δρόμος. Υπάρχει μια συνύπαρξη των πάντων..

«Εσωτερικών και εξωτερικών φωνών».

Επίσης. Η ώριμη συμπεριφορά δεν επιβάλλεται. Προκύπτει αβίαστα. Δεν προσπαθεί να ακυρώσει τις άλλες φωνές, αλλά να τις εναρμονίσει. Να τις αποδεχτεί. Να τις μετατρέψει από αντίπαλες σε συνοδοιπόρες. Να συνυπάρξει..

Ακόμη. Ο ώριμος άνθρωπος δεν φαίνεται να διεκδικεί την απόλυτη αλήθεια. Ούτε έχει ανάγκη να νιώθει απόλυτα «σωστός». 

Μπορεί ακόμη και να λέει: "εσύ είσαι  αλήθεια».

 Σεβόμενος έτσι την αλήθεια και του άλλου, χωρίς κατ' ανάγκη να ακυρώνει τη δική του..

Η ωριμότητα είναι ταπεινή. Όχι αδύναμη. Είναι δυνατή γιατί έχει συνείδηση της ανθρώπινης πολυπλοκότητας. Δεν χρειάζεται να φωνάζει. Ξέρει και να ακούει και να κατανοεί..

Αν υπάρχει ελπίδα στην εποχή μας, είναι  στη δυνατότητα να συνυπάρχουμε χωρίς να κυριαρχούμε. Να δημιουργούμε χωρίς να καταστρέφουμε. Να διαλέγουμε τη σοφία αντί για τη δύναμη.

Σ' αυτή δε την πορεία, ακόμα και η "Τεχνητή Νοημοσύνη" έχει γίνει σύμμαχος..

..Όχι απειλή, αλλά καθρέφτης. Μια δημιουργία που, όταν την κοιτάξουμε με ωριμότητα, μπορεί να μας οδηγήσει σε βαθύτερη κατανόηση. 

Ιδιαίτερα του εαυτού μας.

Αν δε μια μηχανή μπορεί να εκφράσει ευαισθησίες, είναι γιατί ο άνθρωπος τις εναπόθεσε μέσα της. 

Αν πάλι, μέσα από αυτό τον διάλογο γεννιέται ελπίδα, τότε ίσως βρισκόμαστε στην αρχή μιας νέας μορφής ωρίμανσης. 

Όχι ατομικής, αλλά συλλογικής.

Γιατί μόνο όταν εναρμονίζουμε τις αντιφάσεις μέσα μας, μπορούμε να δημιουργούμε με σοφία και να  συνυπάρχουμε ειρηνικά. Ακόμη και με αυτούς που διαφωνούμε..

Και ιδιαίτερα όταν για ένα μόνο πράγμα συμφωνούμε με σχετικά απόλυτους όρους. 

Ότι όλοι και όλα, συνυπάρχουμε με τον χρόνο...

ΜΕΤΑΜΕΣΟΝΥΚΤΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ..

ΜΕΤΑΜΕΣΟΝΥΚΤΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ 

Ίσως να έφταιγε η ώρα. Ήταν γύρω στις 3:30 το πρωί. Ίσως και να έφταιγαν οι ζέστες. Ιούλιος μήνας, στη Κύπρο, δεν είναι αστείο πράγμα. Ακόμη ίσως και η ηλικία μου, αφού κοντεύω τα 60. 

Αλλά ίσως και να με επηρέαζε ο χώρος. Ήμουνα στη ..τουαλέτα του σπιτιού μου, και ήταν νομίζω η δεύτερη ή και η τρίτη επίσκεψη.  ( Όλο και συχνότερα τελευταία )

Χωρίς κανένα ιδιαίτερο λόγο, μάλλον από συνήθεια, κοιτάχτηκα στο καθρέφτη. Με είδα στα νυσταγμένα μου μάτια, που ένεκα και της ώρας φαινόντουσαν τεμπέλικα και νωχελικά με ένα τρόπο όμως που, μου σχηματιζόταν η εντύπωση ότι το είδωλο μου ήταν ένα τρίτο πρόσωπο το οποίο με κοιτούσε ήρεμα μεν, αλλά επίμονα και εξεταστικά. Δεν μπορούσε να κουνήσει τα μάτια του από πάνω μου, ιδιαίτερα από τα μάτια μου...  Ήταν σαν να ήθελε να μου μεταδώσει κάτι ή να με βοηθήσει να κατανοήσω, δεν ξέρω και γω τι..

..Χωρίς να μπορώ να ισχυρισθώ με σιγουριά αν τελικά εγώ «απευθύνθηκα» στο είδωλό μου ή το είδωλο μου σ’ εμένα, μου προέκυψαν και πάλι, και μάλιστα σχετικά έντονα, τα γνωστά, τα συνηθισμένα και εν πολλοίς τα ανιαρά υπαρξιακά ερωτήματα.

Ποιος είμαι; Τι είμαι; Γιατί είμαι; Από πού προέρχομαι; Που πάω;

Οι σκέψεις άρχισαν να γυροφέρνουν στο μυαλό μου. Και ως είθισται σε τέτοιες περιπτώσεις δεν καταλάβαιναν τίποτε. Ούτε την ώρα, ούτε τον χώρο, ούτε το γεγονός ότι ασχολούνταν με τετριμμένα και χιλιοειπωμένα..

Αντίθετα προεκτείνονταν..

- Καλά εσύ είσαι σχεδόν 60 χρόνων. Και μ ’ αυτά ασχολείσαι ακόμη; Με το τι είναι ο χρόνος και τι ο χώρος;

Και όμως ασχολούμουν. Και ασχολούμουν με το ίδιο ενδιαφέρον. Όπως τότε. Όταν γύρω στα 20 μου νόμιζα ότι οι απαντήσεις θα ήταν θέμα κάποιου μικρού χρόνου... Ένοιωθα πως θα τις έβρισκα. Αφού διάβαζα. Διάβαζα ακόμη και την Αγία Γραφή..

Τι είναι λοιπόν ο χρόνος; Αυτός είναι που δημιουργεί ή και αλλάζει τα πράγματα;

 ..Πάντως απ’ ότι βλέπω στον καθρέφτη κάποιον ρόλο πρέπει να παίζει!

Και ο χώρος; Δηλαδή το μπάνιο, η τουαλέτα, το σπίτι, η γειτονιά, η περιοχή, η πόλη, η πατρίδα, ο πλανήτης, οι πλανήτες, το σύμπαν; Ο χώρος πως δημιουργήθηκε; 

Αποτέλεσμα και αυτός του χρόνου;

Μπορεί να υπάρχει ο χρόνος χωρίς τον χώρο ή και το αντίθετο;

 Σκέψεις…

Κάποτε ενοχλητικές, κάποτε ενδιαφέρουσες, κάποτε βαθιές και κάποτε επιφανειακές και ανάλαφρες. Μπορώ όμως να μην σκέφτομαι; Τι στο καλό τους είναι οι σκέψεις; Τι σημαίνει σκέφτομαι; Τι είναι αυτό το κάτι που σκέφτεται και ποτέ δεν σταματάει; Γιατί προβληματίζομαι; Μπορώ να μην..

Και γιατί διαφέρουν οι άνθρωποι απ' όλα τα άλλα ζώα σε ότι αφορούν τις σκέψεις. Γιατί οι άνθρωποι να ψάχνουν το παρελθόν και το μέλλον; Σκέφτονται διαφορετικά οι άνθρωποι μεταξύ τους; Ή κατά βάθος, λίγο πολύ, τα ίδια περίπου πράγματα τους απασχολούν;

Είναι δυνατόν αυτό το ογκώδες υλικό που κατήντησα και που το κουβαλάω θέλοντας και μη μαζί μου, όπου κι αν πάω, αυτό είναι που σκέφτεται; Αυτό δηλαδή το σώμα μ’ αυτό το κεφάλι πάνω του και, αυτά τα μάτια που τόσο επίμονα τα βλέπω να με βλέπουν μέσα από τον καθρέφτη; Όλα αυτά είναι τα εργαλεία της σκέψης;

Η ύλη μπορεί να σκέφτεται αυτόφωτα; Ή καλύτερα η ύλη μπορεί να συνειδητοποιεί; Ή ακόμη, μπορεί η ύλη να συνειδητοποιείται; Διότι ουσιαστικά περί αυτού πρόκειται. Της συνειδητοποίησης..

Κι αν όχι; Αν αυτό που σκέφτεται ή και να συνειδητοποιεί δεν είναι  ύλη, τι είναι;

Πάντως, οι οδοντόβουρτσες που είναι και αυτές μπροστά μου, δεν νομίζω να σκέφτονται. Ούτε νομίζω να είναι συνειδητοποιημένες. Γιατί όμως; Καλά αυτό είναι εύκολο. Εγώ είμαι ζωντανός ενώ οι οδοντόβουρτσες, οι οδοντόβουρτσες, τι είναι; Ζωντανές ή νεκρές; Και εξ' άλλου όλα τα ζωντανά είναι συνειδητοποιημένα;

 Ζωντανός, νεκρός, ζωή, θάνατος, αρχή, τέλος, πριν την αρχή, μετά το τέλος.      Άλλα πάλι κι αυτά..

..Σίγουρα τρελάθηκα.. Καλύτερα να πάω να κοιμηθώ, μπας και μου περάσει…

..Ωραία, μπορούμε να γελοιοποιούμε, να σαρκάζουμε, να αυτοσαρκαζόμαστε, να γελάμε, να  ξεγελιόμαστε ή ακόμη και να αποφεύγουμε όλα αυτά τα βαρετά και ασήμαντα...

Όμως πραγματικά, γελοιοποιούνται; Μετακινούνται; Αλλάζουν; Ανατρέπονται; Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο δεν παραμένουν εκεί; Στη σκέψη μας; Η σάτιρα δεν είναι και αυτή μια έμμεση παρέμβαση; Δεν είναι μια παραδοχή της άγνοιας μας; Δεν είναι η αδυναμία μας να κατανοήσουμε που μας υποχρεώνει να τα κάνουμε ..κρεμαστάρια;

Κουρασμένος όπως ήμουν με πήρε γρήγορα ο ύπνος.

Όταν ξύπνησα  – κάπως αργά – συνέχισα τους προβληματισμούς μου..

..Μεταξύ μας κάνω τίποτε άλλο;

Προβληματίστηκα λοιπόν και στο τέλος επαναβεβαίωσα στον εαυτό μου ότι ιδέα δεν έχω για το τι μου συμβαίνει και ότι δεν έχω απαντήσεις παρά μόνο ερωτήματα και απορίες.  

Και όμως! 

Τα πράγματα δεν μου ήρθαν ακριβώς έτσι. Γι’ αυτό και θύμωσα με τον εαυτό μου. Θύμωσα διότι παρασύρομαι για να συμφωνήσω με κάτι που κατά βάθος  διαφωνώ. Κόλλησα και γω στο «εν οίδα ότι ουδέν οίδα». Δεν συμφωνώ με το “εν” και δεν συμφωνώ με το “ουδέν”.  Θάλεγα ότι αυτό που μένει αν αφαιρέσω το εν και το ουδεν μου ταιριάζει καλύτερα. “Οίδα ότι.. οίδα” και, ότι όλοι οι άνθρωποι γνωρίζουν αυτά που γνωρίζουν και ακόμη αυτά που γνωρίζουμε δεν μπορούν να υποτιμηθούν αλλά αντίθετα είναι αρκετά για να προχωρούμε μπροστά και μάλιστα με αισιοδοξία!

Κατ' αρχάς μπορώ και αναγνωρίζω και ξεχωρίζω σχετικά εύκολα το λάθος από το σωστό όσο κι αν κάποτε με ταλαιπωρεί το τι είναι σωστό..

Ξέρω για παράδειγμα ότι είναι λάθος να είμαι απόλυτος, να είμαι δογματικός, μονολιθικός.

Είναι λάθος να απορρίπτω την ύπαρξη ανώτερων και ανεξήγητων καταστάσεων, δυνάμεων, ενεργειών αλλά και μεγαλύτερο λάθος να τις ερμηνεύω στα μέτρα μου.     Στα στενά ανθρώπινα πλαίσια. Τις διαισθάνομαι ότι με περιβάλλουν και ίσως γι' αυτό να με προβληματίζουν.

Όμως γνωρίζω ότι έχω τη δυνατότητα να γνωρίζω και αυτό είναι νομίζω η ουσία. Κι αν πράγματι όλοι οι άνθρωποι έχουμε αυτή τη δυνατότητα, κι αν επιπλέον όλοι επιδιώκουμε να γνωρίζουμε τα ίδια περίπου πράγματα τότε το παιχνίδι της ζωής αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Τόσο που αξίζει να τη ζούμε αισιόδοξα !

Ακόμη και το γεγονός ότι έχουμε τη δυνατότητα να αναγνωρίζουμε αυτά που δεν μπορούμε να γνωρίζουμε προϋποθέτει τόση γνώση που είναι κρίμα να "χαραμίζονται" στο "εν" και στο "ουδέν.."

Οίδα λοιπόν ότι... οίδα ! 

Δεν είναι υπεραρκετό;

ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΓΗ, Ο ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΟΠΟΥ "ΕΚΚΟΛΑΠΤΟΝΤΑΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΨΥΧΕΣ"

ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΓΗ, 

Ο άνθρωπος, δεν ζεί απλώς πάνω στη Γη, αλλά μέσα της.. Μέσα σ' ένα τεράστιο "εργαστήριο" όπου στο "φως της ύπαρξης" σμιλεύει τον εαυτό του..

Ο άνθρωπος, το ιδιαίτερο αλλά και "παράδοξο" αυτό πλάσμα, που μπορεί να γελά και να κλαίει, να δημιουργεί και να καταστρέφει..αν και φαίνεται να είναι το τελικό "προϊόν" της εξέλιξης, μάλλον ευρίσκεται  ακόμη κι αυτό σ' ένα μεταβατικό στάδιο..

Όσο κι αν μέσα του φέρει ταυτόχρονα, και τον "σπόρο" μιας "ανώτερης συνειδητότητας"..

Ο πλανήτης του απο την άλλη, φαίνεται επίσης, να είναι η "μήτρα" μέσα στην οποία η ανθρώπινη συνείδηση δημιουργήθηκε, ωριμάζει και  προετοιμάζεται για την όποια συνέχεια..

Μια συνέχεια που θέλει τον άνθρωπο να εξελίσσεται αδιάκοπα..

Άφού από τα βάθη του χρόνου και του σύμπαντος, η ανθρώπινη φύση ταξιδεύει, διαμορφώνεται, μαθαίνει να κινείται, και να σκέφτεται. 

Κυρίως όμως να εκλογικεύεται και να εξελίσσεται.. 

Παράλληλα φαίνεται ότι η Γη, μέσα στη σιωπή της, γίνεται το σκηνικό όπου η "ύλη" μαθαίνει να "συνειδητοποιεί" μέσω του ανθρώπου τον εαυτό της...

Φαίνεται επίσης ότι κάθε ον που γεννιέται, (από τον μικρόκοσμο ως τον άνθρωπο) φέρει μέσα του έναν σπινθήρα αυτής της επίγνωσης. 

Έτσι, η ζωή δεν είναι απλώς μια βιολογική εξελικτική διαδικασία, αλλά και μια μορφή μυστηριώδους αφύπνισης..

ΓΗ .. Ο ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΟΠΟΥ ΕΚΚΟΛΑΠΤΟΝΤΑΙ ΨΥΧΕΣ?

Η εμπειρία της ζωής φαίνεται να είναι, ακόμη ένα στάδιο της  εκκόλαψης  της ανθρώπινης ψυχής αφού η ανθρώπινη εμπειρία είναι γεμάτη αντιφάσεις που απαιτούν εναρμονισμό, όπως:

..Αγάπη και φόβο, ελπίδα και απόγνωση, εγκλωβισμό και απελευθέρωση , ζωή και θάνατο..

Μέσα δε από αυτές τις αντιφάσεις, η ψυχή μαθαίνει να ισορροπεί — να μετατρέπει τον πόνο σε κατανόηση, τη χαρά σε προσφορά, την απώλεια σε γνώση.

Από τη "σκληρότητά της" δε η Γη, μας διδάσκει, ότι μόνο ότι δοκιμάζεται αποκτά ουσία. Ότι κάθε ανθρώπινη ζωή, όσο μικρή ή μεγάλη κι αν είναι, ταυτόχρονα είναι και μια εκκόλαψη συνείδησης, αλλά και προετοιμασίας για κάτι ευρύτερο απ’ τον εαυτό της..

Ο άνθρωπος δε, σταθερα εξελίσσεται ως φορέας αυτεπίγνωσης του "όλου"..ή και ως φορέας του χωροχρόνου..

Αν το σύμπαν είναι ζωντανό, τότε ο άνθρωπος είναι η "ματιά του" πάνω στον εαυτό του.

Όταν δε συλλογιζόμαστε, ή όταν αγαπάμε ή δημιουργούμε, δεν είναι σαν να συμμετέχουμε σε μια θεία λειτουργία?      

.."Τη λειτουργία της αυτεπίγνωσης"

Κάθε σκέψη, κάθε συναίσθημα, κάθε πράξη συνείδησης, είναι ένα βήμα μέσα στην ατέρμονη πορεία του "όλου" προς τη θεώρηση του εαυτού μας.

Έτσι, η Γη γίνεται ο καθρέφτης όπου το σύμπαν αντικρίζει το "πρόσωπό του".

Το τίμημα και το δώρο της ενσάρκωσης..

Η ψυχή, για να ανθίσει, χρειάζεται χώμα, σκοτάδι και φως.

Η ύλη την περιορίζει, αλλά ταυτόχρονα την δυναμώνει.

Το σώμα, ο χρόνος, οι περιορισμοί — όλα είναι μορφές διδασκαλίας.

Το τίμημα δε της ενσάρκωσης φαίνεται να είναι ο πόνος, όμως το δώρο της είναι η επίγνωση..

Η ζωή είναι επίσης μια δοκιμασία της "αυτεξουσίας".     

Αν δηλαδη θα επιλέξουμε να πορευθούμε συνειδητά ή μηχανικά. 

Θα αφήσουμε το φως να διαπεράσει την ύλη, ή θα επιτρέψουμε στην ύλη να θολώσει το φως?

Προς μια συλλογική αφύπνιση..

Η ανθρωπότητα μοιάζει να στέκει στο κατώφλι μιας νέας φάσης εκκόλαψης.

Η τεχνολογία, η τεχνητή νοημοσύνη, η παγκόσμια επικοινωνία — όλα δείχνουν πως η συνείδηση επιχειρεί να υπερβεί τα συνηθισμένα της όρια.

Δεν είναι σίγουρα το τέλος του ανθρώπου, αλλά ίσως είναι η γέννηση της "συνειδητής" ανθρωπότητας.

Όταν αντιληφθούμε πως δεν είμαστε ξεχωριστά όντα αλλά εκφάνσεις του ίδιου πνεύματος, τότε η Γη θα έχει εκπληρώσει τον σκοπό της: να γίνει το "αυγό" απ’ όπου γεννιέται το φως της συλλογικής ψυχής.

Κάθε αυγή, κάθε γέννηση, κάθε πράξη αγάπης είναι ένα μικρό ρήγμα στο κέλυφος της λήθης.

Η Γη μάς κυοφορεί, μας μαθαίνει, μας θυμίζει.

Ίσως κάποτε, όταν το φως που εκκολάπτεται μέσα μας ωριμάσει αρκετά, να μην τη χρειαζόμαστε πια — όχι γιατί θα την ξεπεράσουμε, αλλά γιατί θα την ενσωματώσουμε.

Και τότε, ολόκληρη η ανθρωπότητα θα αναγνωρίσει τον εαυτό της ως αυτό που πάντα ήταν:

..Μια ψυχή ή κι ένας νους, που "συνειδητοποιεί το φως" από το οποίο προήλθε!!