Στοχασμοί..

1. Τα υπέροχα μυαλά σπάνια είναι υπέροχες ψυχές.
2. Τα βιβλία είναι σαν πολυσέλιδες επιστολές σε φίλους.
3. Το λίγο πιο πολύ κάνει περισσότερο κακό από το λίγο πιο λίγο.
4. Οι αρετές, όπως και το σώμα, γίνονται πιο δυνατές περισσότερο με την άσκηση παρά με την τροφή.
5. Η Ρώμη όφειλε μεγάλο μέρος του πατριωτισμού της στους πολλούς εορτασμούς της.
6. Τα θαύματα επί της γης είναι οι νόμοι του ουρανού.
7. Τα λουκάνικα είναι τροφή για θεούς γιατί ένας θεός μόνο ξέρει τι έχουν μέσα.
8. Ο έξυπνος άνθρωπος θα βρει διέξοδο από μια δύσκολη κατάσταση. Ο σοφός δεν θα βρεθεί σ’ αυτήν την κατάσταση.
9. Οι δυνατοί χαρακτήρες δημιουργούνται από την αλλαγή, οι αδύναμοι από τη στασιμότητα.
10. Ο έρωτας είναι ολόκληρη η ιστορία της ζωής μιας γυναίκας και ένα επεισόδιο στη ζωή ενός άντρα.
11. Η μουσική είναι το φεγγαρόφωτο στη σκοτεινή νύχτα της ζωής.
12. Η απελπισία είναι η μόνη γνήσια αθεΐα.
13. Ζήσε τη ζωή σου και ξέχασε την ηλικία σου.
14. Η ειρωνεία και η ευφυΐα είναι αδελφές εξ αίματος.
15. Η αρετή δεν ομορφαίνει πάντα, αλλά η αμαρτία πάντα ασχημαίνει.
16. Μην περιμένετε εξαιρετικές συνθήκες για να κάνετε κάτι καλό. Κάντε το με κανονικές συνθήκες.
17. Το παρελθόν και το μέλλον έχουν πέπλα: το παρελθόν το πέπλο της χήρας και το μέλλον το πέπλο της παρθένας.
18. Τίποτε δεν είναι πιο όμορφο από την ευθυμία σε ένα γερασμένο πρόσωπο.
19. Κάθε άνθρωπος θεωρεί τη ζωή του ως την Αρχή του Χρόνου.
20. Εκτιμά κανείς πραγματικά τον ύπνο, και την υγεία μόνο αφού τα στερηθεί.
21. Θάρρος είναι όχι να αγνοείς τυφλά τον κίνδυνο, αλλά να τον βλέπεις και να τον νικάς.
22. Ο ντροπαλός άνθρωπος είναι τρομοκρατημένος πριν τον κίνδυνο, ο δειλός κατά τη διάρκεια και ο θαρραλέος μετά.
23. Οι αναμνήσεις μας είναι ο μοναδικός παράδεισος από τον οποίο δεν μπορούμε να εκδιωχθούμε.
24. Τα γηρατειά είναι ευχάριστα όχι γιατί δεν έχουν απολαύσεις, αλλά γιατί δεν έχουν ψευδαισθήσεις.
25. Οι γυναίκες μοιάζουν με τα ισπανικά σπίτια, που έχουν πολλές πόρτες και λίγα παράθυρα. Πιο εύκολο είναι να μπεις μέσα, παρά να δεις μέσα.

Έχω όνομα..

Ονομάζομαι Λήδα Λεωνίδου, και όχι ένα μπλε χαρτάκι ούτε κανένας αριθμός.

Έχω φωνή και άποψη η οποία μεταβάλλεται επί καθημερινής βάσεως λόγω αλλαγών στο σύστημα και λόγω των ψευδών ή και αληθών πληροφοριών  που λαμβάνω κάθε μέρα. 

Δεν ανήκω πουθενά. Ζω. Αγαπώ το γεγονός ότι ζω. Το γιατί δεν μπορώ να σας το απαντήσω. Μέσα μου για ένα ανεξήγητο λόγω είναι ριζωμένη η ανάγκη μου για ελευθερία της γης μου. Στην οποία γη δεν πάτησα, αλλά μου ανήκει, το νοιώθω ότι είναι δικιά μου. 

Δεν με νοιάζουν τα λάθη των παρελθοντικών πολιτικών, ούτε των παρόντων. Με νοιάζει για τα λάθη των μελλοντικών εκπροσώπων της γης μου. Εσάς.  Εσάς που είστε «ταμπελομένοι»  με δεξιά ή αριστερά, των άκρων ή μη, των αυτόνομων , των φιλελεύθερων, των ατόμων του λάου και ότι άλλο εσείς νομίζετε πως είστε και ανήκετε και νοιώθετε περήφανοι. 

Σήμερα δεν άκουσα τι έλεγε ο καθένας σας. Κανείς σας δεν άκουγε τι έλεγε ο άλλος. Μόνο αυτά που θέλατε εσείς οι ίδιοι να πείτε ακούγατε. Δεν είναι αυτό εγωιστικό και στερείς του άλλου την ελευθερία του να εκφράσει αυτά που θέλει; Με βάζεις να ψηφήσω τι; Αυτά που δεν άκουσα; Που εσύ ο ίδιος δεν με άφησες να ακούσω; Με βάζεις να ψηφήσω πώς; Με ένα μπλε χαρτάκι και με αυτό υποτίθεται εκφράζω την άποψή μου; Ποια είναι αυτή η άποψη τελικά; Εσύ ξέρεις;  Δεν σε στηρίζω ξανά.  Δεν σου ανήκω ούτε εσένα ούτε κανενός. Είμαι ελεύθερη και στηρίζω την ελευθερία και μόνο αυτή. Όπως και εσείς. 

Δεν θα σταματήσω πότε να παλεύω για αυτή την ανεκτίμητη αξία. Αυτό που λέτε εσείς ότι παλεύετε. Αυτό που κατηγοράτε. Χάνετε τον χρόνο σας με το να κατηγοράτε και να λέτε ο ένας για τον άλλο. Που στην ουσία ΟΛΟΙ μα ΟΛΟΙ ένα πράγμα στηρίζετε. Η ΚΥΠΡΟΣ ΝΑ ΕΛΕΥΘΕΡΩΘΕΙ.  

Κατηγοράτε για γεγονότα που ούτε καν ήσασταν παρόντες. Και μπορείτε να έχετε αντικειμενική άποψη παρόλα ταύτα. 

Δεν ασχολούμαι με την πολιτική και στήριξα στα τυφλά κάτι που δεν μπορώ να καταλάβω και να δεχτώ. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα ψήφιζα κάποιον άλλο. Με όλους συμφωνώ και διαφωνώ ταυτόχρονα. Δεν είναι όλα μαύρο και άσπρο.

ΟΙ ΑΦΑΝΕΙΣ ΗΡΩΕΣ

ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Όταν κάποια στιγμή  συνειδητοποιούσα και γώ, όπως τόσα  εκατομμύρια άνθρωποι στο πλανήτη, την απόσταση που χωρίζει τις επιθυμίες μας, ως άτομα αλλά και ως ανθρωπότητα από τη πραγματικότητα, δεν αισθάνθηκα καθόλου, μα καθόλου ευχάριστα.

Πρωτο-συνειδητοποίησα ότι υπάρχει “απόσταση” στα 20 μου περίπου χρόνια. Όταν διάβασα στο βιβλίο του Άλμπερτ Καμύ “ο επαναστατημένος άνθρωπος” τη δική του πολύ ιδιαίτερη περιγραφή για το θέμα.: 

«Στα δυο άκρα του του τόξου μου έχω την ιστορία και το θερισμό» είχε γράψει τότε ο Καμύ..

Εάν, με την «ιστορία» υπονοούσε τη πραγματικότητα και την αντικαταστούσαμε με το  «ο θάνατός σου η ζωή μου» και με το «θερισμό» υπονοούσε τις επιθυμίες μας και τον αντικαταστούσαμε με το «ένας για όλους  και όλοι για τον ένα» θα ήταν ίσως χρήσιμο και υποβοηθητικό για να αντιληφθεί κάποιος καλύτερα, για το δρόμο που έχουμε ακόμη να διανύσουμε έτσι ώστε να πλησιάσουν οι επιθυμίες μας τη πραγματικότητα .

Παρ’ όλα αυτά, όσο μεγάλη κι αν είναι ακόμη η απόσταση, η όποια συνδρομή για τη σμίκρυνση της, είναι ίσως το ότι πιο ιερό, αληθινό και ουσιαστικό καθήκον και σκοπός της ζωής του καθενός μας.

Γιατί; Διότι απλούστατα, δεν νομίζω να υπάρχει πιο ευτελές, πιο υπανάπτυκτο, πιο ντροπιαστικό συναίσθημα για το ανθρώπινο είδος, το μοναδικό συνειδητοποιημένο όν στο σύμπαν, από το να κοιμάται και να ξυπνά και οι σκέψεις του, με τον άλφα ή βήτα τρόπο, έμμεσα ή άμεσα, να γυροφέρνουν ουσιαστικά γύρω από το πως να “θανατώνει”, να καταστρέφει, να υποτάσσει και να εκμεταλλεύεται, τον άλλο ή τους άλλους, ώστε να διασφαλίζει δήθεν τα καλύτερα για τη δική του τη μικροζωή. Αλήθεια, υπάρχει οτιδήποτε πιο ευτελές;

Είναι γεγονός ότι εξελικτικά, η διαχρονική και πανανθρώπινη πραγματικότητα, μας θέλει να  πορευόμαστε προς την ορθή κατεύθυνση. Με τόσο όμως αργούς ρυθμούς και με τέτοιο τίμημα που κάνει τον όποιο εφησυχασμό να είναι εγκληματικός. Ιδιαίτερα όταν έχουμε φτάσει σε μια εποχή που τα πράγματα, έχουν από τη μια ξεκαθαρίσει καλύτερα παρά ποτέ στο παρελθόν σε σχέση με το τι επιδιώκουμε, κι από την άλλη, υπάρχουν πλέον και τα απαραίτητα εκείνα τεχνολογικά μέσα, που είναι υποβοηθητικά για να πορευτούμε προς  το “θερισμό” με πιο γρήγορους και πρακτικούς ρυθμούς.

Ποιος όμως θα μπορούσε να είναι ο λόγος που τα πράγματα, παρά τα όσα  περί του αντιθέτου πιστεύονται, εξελίσσονται προς την ορθή κατεύθυνση έτσι κι αλιώς;

Η απάντηση σ' αυτό το ερώτημα έχει, νομίζω, την ιδιαίτερη σημασία του.

Αυτό συμβαίνει για ένα κυρίως λόγο, ο οποίος σχετικά σπάνια αναφέρεται. Κι αυτός δεν είναι άλλος από το ρόλο που παίζουν οι αφανείς ήρωες στην ανθρωπότητα. Οι οποίοι συνειδητά ή ασυνείδητα επιβάλλονται. Άλλοτε παθητικά, άλλοτε υπομονετικά, τες πιο πολλές φορές σεμνά και ταπεινά. Πάντοτε όμως με ανθρωπιά. Αυτοί που αν και  δεν γνωρίζουν από τα "μαγειρέματα του νου των επιτηδείων", αναγνωρίζουν, επιλέγουν  και στο τέλος της ημέρας "επιβάλλουν" με το τρόπο τους τη καλύτερη δυνατή "γεύση" της κάθε εποχής. Είναι οι αφανείς εκείνοι ήρωες, σ΄όλα τα μήκη και πλάτη στο πλανήτη που κρατούν  πράγματι την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο για την ανθρωπότητα ζωντανή..

ΤΕΛΙΚΑ, AΛΛΟ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΚΑΙ, ΑΛΛΟ ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ..

ΑΠΟΛΥΤΑ ΚΑΙ ΙΣΟΠΕΔΩΤΙΚΑ  
Στην εποχή μας, είναι πλέον κοινά αποδεκτό το γεγονός ότι, οι ενστικτώδεις, οι συναισθηματικές και οι πνευματικές μας ανάγκες και περιορισμοί, όπως έχουν διαμορφωθεί εξελικτικά, δεν μας επιτρέπουν να λειτουργούμε, ή και να διαχειριζόμαστε, οτιδήποτε  με "απόλυτους ή και ισοπεδωτικούς όρους". Το γεγονός αυτό επιβεβαιώνεται πια κι απ' όλα τα σύγχρονα συντάγματα.
Ενώ όμως αυτό από μόνο του, θα έπρεπε να ήταν αρκετό για να μας είχε προβληματίσει σοβαρά, έτσι ώστε ν' αρχίζαμε επιτέλους τη προσπάθεια για να βρούμε τους αποτελεσματικότερους δυνατό τρόπους  απεγκλωβισμού μας από τες διάφορες "απόλυτες δοξασίες, θεωρίες και απόψεις", οι εξουσιομανείς υπερασπιστές τους, επιτηδευμένα χρονοτριβούν ή και το παρακάμπτουν. 
Όσο κι αν διαχρονικά το τίμημα είναι βαρύτατο, αφού στα "απόλυτα και τα ισοπεδωτικά" κρύβονται οι κύριες αιτίες των προστριβών, των αδικιών, των ταλαιπωριών, των συγκρούσεων, της έχθρας και του μίσους ανάμεσα στους ανθρώπους. 
Για τους εξουσιομανείς όμως, προέχει όπως πάντοτε το εξουσιαστικό επαγγελματικό τους συμφέρον, το οποίο δεν είναι άλλο, από το να συντηρεί και να διευρύνει το πελατολόγιο του. Τη δημιουργία δηλαδή εξουσιασμένων ή και εξαρτώμενων δουλοπρεπών πολιτών. Κάτι που κατορθώνει σχετικά άνετα με τες ισοπεδωτικές προσεγγίσεις και τους απόλυτους νόμους. Δυστυχώς αυτός είναι και ο λόγος που, οι απόλυτοι τρόποι σκέψης των εξουσιαστικών κυκλωμάτων, είναι αυτοί που κυριαρχούν ακόμη  στη καθημερινότητα μας. 
Κύριο δε χαρακτηριστικό τους; 
Η μετακύληση των όποιων ευθυνών ή ανεπαρκειών, από τους πιο "δυνατούς" στους πιο "αδύνατους".  
Τι σημαίνει αυτό; 
Πρόκληση στην ανθρώπινη νοημοσύνη και αξιοπρέπεια, εκμετάλλευση, υπεροψίες, απανθρωπιές, ποδηγετήσεις, ενοχοποιήσεις, αδικίες, πτωχεύσεις, εξευτελισμοί, φυλακίσεις και τόσα άλλα παρόμοια.
Τα αντίθετα δηλαδή από αυτά που τα σύγχρονα συντάγματα επιδιώκουν να κατοχυρώσουν.

ΟΙ ΠΡΩΤΟΓΟΝΟI
Οι απόλυτοι τρόποι σκέψης, θα πρέπει να είχαν ξεκινήσει από τες πρωτόγονες κοινωνίες των ανθρώπων των σπηλαίων και, μάλλον θα οφείλονταν στις τότε ενστικτώδεις κυρίως ανάγκες τους για επιβίωση. Δυστυχώς, για ιδιοτελείς, εξουσιαστικούς, και οικονομικούς  κυρίως λόγους, δηλαδή πάλι για ενστικτώδεις κατά βάθος λόγους (στη πολύ πιο λαίμαργη τους όμως μορφή) εξακολουθούν να συντηρούνται και να μας επιβάλλονται ως  δήθεν "αναγκαία κακά" . 
Οι πολιτειακοί, οι πολιτικοί, οι οικονομικοί, οι κοινωνικοί ακόμη και οι προσωπικοί εκείνοι δογματισμοί του παρελθόντος  φαίνεται να είναι τόσο βαθιά ριζωμένοι μέσα μας που, ακόμη μας επιβάλλονται. Επιτηδευμένα μεν, σαν φυσιολογικοί και δεδομένοι δε. Οι περισσότεροι μάλιστα από εμάς όχι μόνο τους υιοθετούμε, αλλά καλλιεργούμε και τη ψευδαίσθηση πως τους πρεσβεύουμε σαν να είναι δικοί μας και, ως τέτοιους τους  προωθούμε προσπαθώντας να τους επιβάλουμε και στους άλλους. Άλλοτε "δια πυρός και σιδήρου", άλλοτε με το "μαλακό" και άλλοτε -το συνηθέστερο- "ύπουλα και υποκριτικά" ή "διπλωματικά" ή και δήθεν "δημοκρατικά".

Μια προεκλογική περίοδος, δεν είναι υπεραρκετή για να μας πείσει για "του λόγου το αληθές" των πιο πάνω;  Δεν είναι υπεραρκετή για να μας δώσει και μια γεύση για το πως λειτουργούσαν οι πρωτόγονοι πρόγονοι μας στα σπήλαια;  Έχουν καμιά σχέση αυτά που ακούγονται προεκλογικά με αυτά που γίνονται μετεκλογικά; Η κοινωνική συνοχή που είναι ο κύριος σκοπός του εξουσιαστικού επαγγέλματος  γιατί αφαιρέθηκε από το λεξιλόγιο των κρατούντων ακόμη και προεκλογικά; Τόσο προκλητικά δεν δουλεύει κανένας τους για τη κοινωνική συνοχή; 

Ακόμη και η Ευρωπαϊκή Ένωση, που είχε τη πανευρωπαϊκή συνοχή των λαών της σαν προμετωπίδα των διακηρύξεων της. Περιλαμβάνεται σε μια από τες κύριες  πρόνοιες της συνθήκης της Λισσαβόνας. Όμως τη παρακάμπτει. Γι αυτό και αρχίζει να παρακάμπτεται και η ίδια..
Έχουν άδικο αυτοί που υποστηρίζουν ότι το εξουσιαστικό επάγγελμα κατάντησε να είναι  το "μαφιόζικο επάγγελμα" αλλά  νομιμοποιημένο ; Έμμεσα ή άμεσα δεν προσπαθούμε να επιβάλουμε, ο ένας στον άλλο το "κλουβί" της δικής του ψευδαίσθησης και υποκρισίας;  Ακόμη και με αθέμιτα μέσα. Αφού δήθεν η "ανθρώπινη πραγματικότητα" αυτό είναι που ακόμη  απαιτεί.. Αυτή δε τη δήθεν πραγματικότητα πολλές φορές την εξυμνούμε και την αποδεχόμαστε με ενθουσιασμό, με ευγνωμοσύνη ή και με "τον απαιτούμενο σεβασμό" και την υπηρετούμε με πάθος ακόμη και με φανατισμό.

Όμως - αν όντως σε τελική ανάλυση αυτό είναι που συμβαίνει - έμμεσα δεν μας υποβάλλεται ότι, η ανθρώπινη πραγματικότητα "ή το σύστημα", μας θέλει μοιραία, να συνεχίσουμε να ζούμε "εσαεί" ανταγωνιστικά και κυρίως εχθρικά ο ένας έναντι ή και σε βάρος του άλλου και, όλοι μαζί υπέρ των εξουσιαστών;

Η ΔΗΘΕΝ ΚΑΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΉ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΌΤΗΤΑ 
Η δήθεν πραγματικότητα μας θέλει από τη μια  να "υποτάσσουμε" και, από την άλλη να  "υποτασσόμαστε".
Σε ποιους; Μα στους "υποταγμένους" εκείνους, των δογματικών αντιλήψεων του χθες, οι οποίοι αρνούνται πεισματικά ακόμη και να υποθέσουν, ότι εμείς οι άνθρωποι, είναι "απολύτως αδύνατο" να λειτουργούμε με  "απόλυτους όρους". 
Και για ποιο λόγο αρνούνται; Ακριβώς διότι είναι εξουσιομανείς. Διότι πάσχουν από εξουσιομανία. Τη χειρότερη ίσως ασθένεια της ψυχής..  
Είναι δυνατό να μην έχουν αντιληφθεί ακόμη ότι το όποιο "απόλυτο" δεν μπορεί να χωρέσει ή και να συνυπάρχει ειρηνικά ή έστω πολιτισμένα με οποιοδήποτε άλλο "απόλυτο"; Αυτός δεν είναι ο λόγος που διαχρονικά συγκρουόμαστε ή κι αλληλοτρωγόμαστε για τα πάντα, με τους πάντες και σε κάθε επίπεδο; 
Είναι δυνατό να μην έχουν αντιληφθεί ακόμη ότι, αν υπάρχει κάτι, που να μπορούσε να θεωρείται "απόλυτο" στην ανθρώπινη φύση,  αυτό είναι το.. "μη απόλυτο"
Είναι τυχαίο που, τα "μη απόλυτα" και κατ' επέκταση οι φυσικοί νόμοι, τα ανθρώπινα δικαιώματα, οι αρχές της αναλογικότητας, της ισότητας, της αξιοπρέπειας, των ατομικών ελευθεριών, είναι αυτά που έχουν κατακτηθεί μέσω επαναστάσεων ή και έχουν  υπερψηφιστεί μέσω δημοψηφισμάτων, απ' ευθείας από τους πολίτες των πιο σύγχρονων  κοινωνιών, κατοχυρώνοντας τα συνταγματικά; 
Δυστυχώς μέχρι που να ωριμάσουμε -τουλάχιστον πολιτικά και οικονομικά- ο κάθε  φυσιολογικός άνθρωπος θα είναι ουσιαστικά καταδικασμένος, είτε να υποδουλώνεται, είτε να εξευτελίζεται, είτε να ενοχοποιείται και, εκβιαστικά να ζει  δήθεν στη "παρανομία". 
Αφού τελικά φαίνεται ότι, άλλο είναι το πνεύμα και άλλο το γράμμα του νόμου.. 
Το γεγονός ότι η ανθρώπινη φύση, είναι αυτή που δεν του επιτρέπει να λειτουργεί με τους απόλυτους εκείνους όρους με τους οποίους λειτουργεί η δήθεν πραγματικότητα και κατ΄ επέκταση η κοινωνία ή και το σύστημα δεν φαίνεται να απασχολεί ακόμη τους ανθρώπους των "κλουβιών" ή και των "σπηλαίων".

Ο  ΣΤΑΘΕΡΟΣ  ΣΥΜΜΑΧΟΣ 
Ευτυχώς όμως που σταθερός σύμμαχος των "μη απόλυτων" προσεγγίσεων ήταν πάντοτε και εξακολουθεί να είναι ο χρόνος και η εξελικτική πορεία των πραγμάτων.
Είναι η "πραγματική πραγματικότητα" της καλής πλευράς της ανθρώπινης φύσης που μας θέλει διαχρονικά και πανανθρώπινα "μη απόλυτους" αλλά και με απαντήσεις τέτοιες που προφανώς ευρίσκονται εκτός των   όποιων   "κλουβιών". Με απαντήσεις τέτοιες που κρατάνε ζωντανή την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. 
Δεν είναι τυχαίο που η αυτεξούσια ή και η συμμετοχική δημοκρατία επιβάλλονται και προβάλλουν πλέον ως διέξοδοι στα τόσα αδιέξοδα που συσσώρευσε  η αντιπροσωπευτική ή καλύτερα η υποκριτική δημοκρατία..
Ούτε είναι τυχαίο που η σύγχρονη τεχνολογία και ιδιαίτερα το διαδίκτυο συντάσσεται κι αυτό με τα "μη απόλυτα" δίνοντας σε όλους μας ένα τόσο ιδιαίτερο μέσον για να εκφραζόμαστε και να απαιτούμε να μοιραζόμαστε δίκαια τα αυτονόητα.  
Ευτυχώς λοιπόν που η φύση μας στο τέλος της ημέρας με το τρόπο της επιβάλλεται.