ΤΕΛΙΚΑ, AΛΛΟ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΚΑΙ, ΑΛΛΟ ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ..

ΑΠΟΛΥΤΑ ΚΑΙ ΙΣΟΠΕΔΩΤΙΚΑ  
Στην εποχή μας, είναι πλέον κοινά αποδεκτό το γεγονός ότι, οι ενστικτώδεις, οι συναισθηματικές και οι πνευματικές μας ανάγκες και περιορισμοί, όπως έχουν διαμορφωθεί εξελικτικά, δεν μας επιτρέπουν να λειτουργούμε, ή και να διαχειριζόμαστε, οτιδήποτε  με "απόλυτους ή και ισοπεδωτικούς όρους". Το γεγονός αυτό επιβεβαιώνεται πια κι απ' όλα τα σύγχρονα συντάγματα.
Ενώ όμως αυτό από μόνο του, θα έπρεπε να ήταν αρκετό για να μας είχε προβληματίσει σοβαρά, έτσι ώστε ν' αρχίζαμε επιτέλους τη προσπάθεια για να βρούμε τους αποτελεσματικότερους δυνατό τρόπους  απεγκλωβισμού μας από τες διάφορες "απόλυτες δοξασίες, θεωρίες και απόψεις", οι εξουσιομανείς υπερασπιστές τους, επιτηδευμένα χρονοτριβούν ή και το παρακάμπτουν. 
Όσο κι αν διαχρονικά το τίμημα είναι βαρύτατο, αφού στα "απόλυτα και τα ισοπεδωτικά" κρύβονται οι κύριες αιτίες των προστριβών, των αδικιών, των ταλαιπωριών, των συγκρούσεων, της έχθρας και του μίσους ανάμεσα στους ανθρώπους. 
Για τους εξουσιομανείς όμως, προέχει όπως πάντοτε το εξουσιαστικό επαγγελματικό τους συμφέρον, το οποίο δεν είναι άλλο, από το να συντηρεί και να διευρύνει το πελατολόγιο του. Τη δημιουργία δηλαδή εξουσιασμένων ή και εξαρτώμενων δουλοπρεπών πολιτών. Κάτι που κατορθώνει σχετικά άνετα με τες ισοπεδωτικές προσεγγίσεις και τους απόλυτους νόμους. Δυστυχώς αυτός είναι και ο λόγος που, οι απόλυτοι τρόποι σκέψης των εξουσιαστικών κυκλωμάτων, είναι αυτοί που κυριαρχούν ακόμη  στη καθημερινότητα μας. 
Κύριο δε χαρακτηριστικό τους; 
Η μετακύληση των όποιων ευθυνών ή ανεπαρκειών, από τους πιο "δυνατούς" στους πιο "αδύνατους".  
Τι σημαίνει αυτό; 
Πρόκληση στην ανθρώπινη νοημοσύνη και αξιοπρέπεια, εκμετάλλευση, υπεροψίες, απανθρωπιές, ποδηγετήσεις, ενοχοποιήσεις, αδικίες, πτωχεύσεις, εξευτελισμοί, φυλακίσεις και τόσα άλλα παρόμοια.
Τα αντίθετα δηλαδή από αυτά που τα σύγχρονα συντάγματα επιδιώκουν να κατοχυρώσουν.

ΟΙ ΠΡΩΤΟΓΟΝΟI
Οι απόλυτοι τρόποι σκέψης, θα πρέπει να είχαν ξεκινήσει από τες πρωτόγονες κοινωνίες των ανθρώπων των σπηλαίων και, μάλλον θα οφείλονταν στις τότε ενστικτώδεις κυρίως ανάγκες τους για επιβίωση. Δυστυχώς, για ιδιοτελείς, εξουσιαστικούς, και οικονομικούς  κυρίως λόγους, δηλαδή πάλι για ενστικτώδεις κατά βάθος λόγους (στη πολύ πιο λαίμαργη τους όμως μορφή) εξακολουθούν να συντηρούνται και να μας επιβάλλονται ως  δήθεν "αναγκαία κακά" . 
Οι πολιτειακοί, οι πολιτικοί, οι οικονομικοί, οι κοινωνικοί ακόμη και οι προσωπικοί εκείνοι δογματισμοί του παρελθόντος  φαίνεται να είναι τόσο βαθιά ριζωμένοι μέσα μας που, ακόμη μας επιβάλλονται. Επιτηδευμένα μεν, σαν φυσιολογικοί και δεδομένοι δε. Οι περισσότεροι μάλιστα από εμάς όχι μόνο τους υιοθετούμε, αλλά καλλιεργούμε και τη ψευδαίσθηση πως τους πρεσβεύουμε σαν να είναι δικοί μας και, ως τέτοιους τους  προωθούμε προσπαθώντας να τους επιβάλουμε και στους άλλους. Άλλοτε "δια πυρός και σιδήρου", άλλοτε με το "μαλακό" και άλλοτε -το συνηθέστερο- "ύπουλα και υποκριτικά" ή "διπλωματικά" ή και δήθεν "δημοκρατικά".

Μια προεκλογική περίοδος, δεν είναι υπεραρκετή για να μας πείσει για "του λόγου το αληθές" των πιο πάνω;  Δεν είναι υπεραρκετή για να μας δώσει και μια γεύση για το πως λειτουργούσαν οι πρωτόγονοι πρόγονοι μας στα σπήλαια;  Έχουν καμιά σχέση αυτά που ακούγονται προεκλογικά με αυτά που γίνονται μετεκλογικά; Η κοινωνική συνοχή που είναι ο κύριος σκοπός του εξουσιαστικού επαγγέλματος  γιατί αφαιρέθηκε από το λεξιλόγιο των κρατούντων ακόμη και προεκλογικά; Τόσο προκλητικά δεν δουλεύει κανένας τους για τη κοινωνική συνοχή; 

Ακόμη και η Ευρωπαϊκή Ένωση, που είχε τη πανευρωπαϊκή συνοχή των λαών της σαν προμετωπίδα των διακηρύξεων της. Περιλαμβάνεται σε μια από τες κύριες  πρόνοιες της συνθήκης της Λισσαβόνας. Όμως τη παρακάμπτει. Γι αυτό και αρχίζει να παρακάμπτεται και η ίδια..
Έχουν άδικο αυτοί που υποστηρίζουν ότι το εξουσιαστικό επάγγελμα κατάντησε να είναι  το "μαφιόζικο επάγγελμα" αλλά  νομιμοποιημένο ; Έμμεσα ή άμεσα δεν προσπαθούμε να επιβάλουμε, ο ένας στον άλλο το "κλουβί" της δικής του ψευδαίσθησης και υποκρισίας;  Ακόμη και με αθέμιτα μέσα. Αφού δήθεν η "ανθρώπινη πραγματικότητα" αυτό είναι που ακόμη  απαιτεί.. Αυτή δε τη δήθεν πραγματικότητα πολλές φορές την εξυμνούμε και την αποδεχόμαστε με ενθουσιασμό, με ευγνωμοσύνη ή και με "τον απαιτούμενο σεβασμό" και την υπηρετούμε με πάθος ακόμη και με φανατισμό.

Όμως - αν όντως σε τελική ανάλυση αυτό είναι που συμβαίνει - έμμεσα δεν μας υποβάλλεται ότι, η ανθρώπινη πραγματικότητα "ή το σύστημα", μας θέλει μοιραία, να συνεχίσουμε να ζούμε "εσαεί" ανταγωνιστικά και κυρίως εχθρικά ο ένας έναντι ή και σε βάρος του άλλου και, όλοι μαζί υπέρ των εξουσιαστών;

Η ΔΗΘΕΝ ΚΑΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΉ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΌΤΗΤΑ 
Η δήθεν πραγματικότητα μας θέλει από τη μια  να "υποτάσσουμε" και, από την άλλη να  "υποτασσόμαστε".
Σε ποιους; Μα στους "υποταγμένους" εκείνους, των δογματικών αντιλήψεων του χθες, οι οποίοι αρνούνται πεισματικά ακόμη και να υποθέσουν, ότι εμείς οι άνθρωποι, είναι "απολύτως αδύνατο" να λειτουργούμε με  "απόλυτους όρους". 
Και για ποιο λόγο αρνούνται; Ακριβώς διότι είναι εξουσιομανείς. Διότι πάσχουν από εξουσιομανία. Τη χειρότερη ίσως ασθένεια της ψυχής..  
Είναι δυνατό να μην έχουν αντιληφθεί ακόμη ότι το όποιο "απόλυτο" δεν μπορεί να χωρέσει ή και να συνυπάρχει ειρηνικά ή έστω πολιτισμένα με οποιοδήποτε άλλο "απόλυτο"; Αυτός δεν είναι ο λόγος που διαχρονικά συγκρουόμαστε ή κι αλληλοτρωγόμαστε για τα πάντα, με τους πάντες και σε κάθε επίπεδο; 
Είναι δυνατό να μην έχουν αντιληφθεί ακόμη ότι, αν υπάρχει κάτι, που να μπορούσε να θεωρείται "απόλυτο" στην ανθρώπινη φύση,  αυτό είναι το.. "μη απόλυτο"
Είναι τυχαίο που, τα "μη απόλυτα" και κατ' επέκταση οι φυσικοί νόμοι, τα ανθρώπινα δικαιώματα, οι αρχές της αναλογικότητας, της ισότητας, της αξιοπρέπειας, των ατομικών ελευθεριών, είναι αυτά που έχουν κατακτηθεί μέσω επαναστάσεων ή και έχουν  υπερψηφιστεί μέσω δημοψηφισμάτων, απ' ευθείας από τους πολίτες των πιο σύγχρονων  κοινωνιών, κατοχυρώνοντας τα συνταγματικά; 
Δυστυχώς μέχρι που να ωριμάσουμε -τουλάχιστον πολιτικά και οικονομικά- ο κάθε  φυσιολογικός άνθρωπος θα είναι ουσιαστικά καταδικασμένος, είτε να υποδουλώνεται, είτε να εξευτελίζεται, είτε να ενοχοποιείται και, εκβιαστικά να ζει  δήθεν στη "παρανομία". 
Αφού τελικά φαίνεται ότι, άλλο είναι το πνεύμα και άλλο το γράμμα του νόμου.. 
Το γεγονός ότι η ανθρώπινη φύση, είναι αυτή που δεν του επιτρέπει να λειτουργεί με τους απόλυτους εκείνους όρους με τους οποίους λειτουργεί η δήθεν πραγματικότητα και κατ΄ επέκταση η κοινωνία ή και το σύστημα δεν φαίνεται να απασχολεί ακόμη τους ανθρώπους των "κλουβιών" ή και των "σπηλαίων".

Ο  ΣΤΑΘΕΡΟΣ  ΣΥΜΜΑΧΟΣ 
Ευτυχώς όμως που σταθερός σύμμαχος των "μη απόλυτων" προσεγγίσεων ήταν πάντοτε και εξακολουθεί να είναι ο χρόνος και η εξελικτική πορεία των πραγμάτων.
Είναι η "πραγματική πραγματικότητα" της καλής πλευράς της ανθρώπινης φύσης που μας θέλει διαχρονικά και πανανθρώπινα "μη απόλυτους" αλλά και με απαντήσεις τέτοιες που προφανώς ευρίσκονται εκτός των   όποιων   "κλουβιών". Με απαντήσεις τέτοιες που κρατάνε ζωντανή την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. 
Δεν είναι τυχαίο που η αυτεξούσια ή και η συμμετοχική δημοκρατία επιβάλλονται και προβάλλουν πλέον ως διέξοδοι στα τόσα αδιέξοδα που συσσώρευσε  η αντιπροσωπευτική ή καλύτερα η υποκριτική δημοκρατία..
Ούτε είναι τυχαίο που η σύγχρονη τεχνολογία και ιδιαίτερα το διαδίκτυο συντάσσεται κι αυτό με τα "μη απόλυτα" δίνοντας σε όλους μας ένα τόσο ιδιαίτερο μέσον για να εκφραζόμαστε και να απαιτούμε να μοιραζόμαστε δίκαια τα αυτονόητα.  
Ευτυχώς λοιπόν που η φύση μας στο τέλος της ημέρας με το τρόπο της επιβάλλεται.