ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
Όταν κάποια στιγμή συνειδητοποιούσα και γώ, όπως τόσα εκατομμύρια άνθρωποι στο πλανήτη, την απόσταση που χωρίζει τις επιθυμίες μας, ως άτομα αλλά και ως ανθρωπότητα από τη πραγματικότητα, δεν αισθάνθηκα καθόλου, μα καθόλου ευχάριστα.
Πρωτο-συνειδητοποίησα ότι υπάρχει “απόσταση” στα 20 μου περίπου χρόνια. Όταν διάβασα στο βιβλίο του Άλμπερτ Καμύ “ο επαναστατημένος άνθρωπος” τη δική του πολύ ιδιαίτερη περιγραφή για το θέμα.:
«Στα δυο άκρα του του τόξου μου έχω την ιστορία και το θερισμό» είχε γράψει τότε ο Καμύ..
Εάν, με την «ιστορία» υπονοούσε τη πραγματικότητα και την αντικαταστούσαμε με το «ο θάνατός σου η ζωή μου» και με το «θερισμό» υπονοούσε τις επιθυμίες μας και τον αντικαταστούσαμε με το «ένας για όλους και όλοι για τον ένα» θα ήταν ίσως χρήσιμο και υποβοηθητικό για να αντιληφθεί κάποιος καλύτερα, για το δρόμο που έχουμε ακόμη να διανύσουμε έτσι ώστε να πλησιάσουν οι επιθυμίες μας τη πραγματικότητα .
Παρ’ όλα αυτά, όσο μεγάλη κι αν είναι ακόμη η απόσταση, η όποια συνδρομή για τη σμίκρυνση της, είναι ίσως το ότι πιο ιερό, αληθινό και ουσιαστικό καθήκον και σκοπός της ζωής του καθενός μας.
Γιατί; Διότι απλούστατα, δεν νομίζω να υπάρχει πιο ευτελές, πιο υπανάπτυκτο, πιο ντροπιαστικό συναίσθημα για το ανθρώπινο είδος, το μοναδικό συνειδητοποιημένο όν στο σύμπαν, από το να κοιμάται και να ξυπνά και οι σκέψεις του, με τον άλφα ή βήτα τρόπο, έμμεσα ή άμεσα, να γυροφέρνουν ουσιαστικά γύρω από το πως να “θανατώνει”, να καταστρέφει, να υποτάσσει και να εκμεταλλεύεται, τον άλλο ή τους άλλους, ώστε να διασφαλίζει δήθεν τα καλύτερα για τη δική του τη μικροζωή. Αλήθεια, υπάρχει οτιδήποτε πιο ευτελές;
Είναι γεγονός ότι εξελικτικά, η διαχρονική και πανανθρώπινη πραγματικότητα, μας θέλει να πορευόμαστε προς την ορθή κατεύθυνση. Με τόσο όμως αργούς ρυθμούς και με τέτοιο τίμημα που κάνει τον όποιο εφησυχασμό να είναι εγκληματικός. Ιδιαίτερα όταν έχουμε φτάσει σε μια εποχή που τα πράγματα, έχουν από τη μια ξεκαθαρίσει καλύτερα παρά ποτέ στο παρελθόν σε σχέση με το τι επιδιώκουμε, κι από την άλλη, υπάρχουν πλέον και τα απαραίτητα εκείνα τεχνολογικά μέσα, που είναι υποβοηθητικά για να πορευτούμε προς το “θερισμό” με πιο γρήγορους και πρακτικούς ρυθμούς.
Ποιος όμως θα μπορούσε να είναι ο λόγος που τα πράγματα, παρά τα όσα περί του αντιθέτου πιστεύονται, εξελίσσονται προς την ορθή κατεύθυνση έτσι κι αλιώς;
Η απάντηση σ' αυτό το ερώτημα έχει, νομίζω, την ιδιαίτερη σημασία του.
Αυτό συμβαίνει για ένα κυρίως λόγο, ο οποίος σχετικά σπάνια αναφέρεται. Κι αυτός δεν είναι άλλος από το ρόλο που παίζουν οι αφανείς ήρωες στην ανθρωπότητα. Οι οποίοι συνειδητά ή ασυνείδητα επιβάλλονται. Άλλοτε παθητικά, άλλοτε υπομονετικά, τες πιο πολλές φορές σεμνά και ταπεινά. Πάντοτε όμως με ανθρωπιά. Αυτοί που αν και δεν γνωρίζουν από τα "μαγειρέματα του νου των επιτηδείων", αναγνωρίζουν, επιλέγουν και στο τέλος της ημέρας "επιβάλλουν" με το τρόπο τους τη καλύτερη δυνατή "γεύση" της κάθε εποχής. Είναι οι αφανείς εκείνοι ήρωες, σ΄όλα τα μήκη και πλάτη στο πλανήτη που κρατούν πράγματι την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο για την ανθρωπότητα ζωντανή..
Εάν, με την «ιστορία» υπονοούσε τη πραγματικότητα και την αντικαταστούσαμε με το «ο θάνατός σου η ζωή μου» και με το «θερισμό» υπονοούσε τις επιθυμίες μας και τον αντικαταστούσαμε με το «ένας για όλους και όλοι για τον ένα» θα ήταν ίσως χρήσιμο και υποβοηθητικό για να αντιληφθεί κάποιος καλύτερα, για το δρόμο που έχουμε ακόμη να διανύσουμε έτσι ώστε να πλησιάσουν οι επιθυμίες μας τη πραγματικότητα .
Παρ’ όλα αυτά, όσο μεγάλη κι αν είναι ακόμη η απόσταση, η όποια συνδρομή για τη σμίκρυνση της, είναι ίσως το ότι πιο ιερό, αληθινό και ουσιαστικό καθήκον και σκοπός της ζωής του καθενός μας.
Γιατί; Διότι απλούστατα, δεν νομίζω να υπάρχει πιο ευτελές, πιο υπανάπτυκτο, πιο ντροπιαστικό συναίσθημα για το ανθρώπινο είδος, το μοναδικό συνειδητοποιημένο όν στο σύμπαν, από το να κοιμάται και να ξυπνά και οι σκέψεις του, με τον άλφα ή βήτα τρόπο, έμμεσα ή άμεσα, να γυροφέρνουν ουσιαστικά γύρω από το πως να “θανατώνει”, να καταστρέφει, να υποτάσσει και να εκμεταλλεύεται, τον άλλο ή τους άλλους, ώστε να διασφαλίζει δήθεν τα καλύτερα για τη δική του τη μικροζωή. Αλήθεια, υπάρχει οτιδήποτε πιο ευτελές;
Είναι γεγονός ότι εξελικτικά, η διαχρονική και πανανθρώπινη πραγματικότητα, μας θέλει να πορευόμαστε προς την ορθή κατεύθυνση. Με τόσο όμως αργούς ρυθμούς και με τέτοιο τίμημα που κάνει τον όποιο εφησυχασμό να είναι εγκληματικός. Ιδιαίτερα όταν έχουμε φτάσει σε μια εποχή που τα πράγματα, έχουν από τη μια ξεκαθαρίσει καλύτερα παρά ποτέ στο παρελθόν σε σχέση με το τι επιδιώκουμε, κι από την άλλη, υπάρχουν πλέον και τα απαραίτητα εκείνα τεχνολογικά μέσα, που είναι υποβοηθητικά για να πορευτούμε προς το “θερισμό” με πιο γρήγορους και πρακτικούς ρυθμούς.
Ποιος όμως θα μπορούσε να είναι ο λόγος που τα πράγματα, παρά τα όσα περί του αντιθέτου πιστεύονται, εξελίσσονται προς την ορθή κατεύθυνση έτσι κι αλιώς;
Η απάντηση σ' αυτό το ερώτημα έχει, νομίζω, την ιδιαίτερη σημασία του.
Αυτό συμβαίνει για ένα κυρίως λόγο, ο οποίος σχετικά σπάνια αναφέρεται. Κι αυτός δεν είναι άλλος από το ρόλο που παίζουν οι αφανείς ήρωες στην ανθρωπότητα. Οι οποίοι συνειδητά ή ασυνείδητα επιβάλλονται. Άλλοτε παθητικά, άλλοτε υπομονετικά, τες πιο πολλές φορές σεμνά και ταπεινά. Πάντοτε όμως με ανθρωπιά. Αυτοί που αν και δεν γνωρίζουν από τα "μαγειρέματα του νου των επιτηδείων", αναγνωρίζουν, επιλέγουν και στο τέλος της ημέρας "επιβάλλουν" με το τρόπο τους τη καλύτερη δυνατή "γεύση" της κάθε εποχής. Είναι οι αφανείς εκείνοι ήρωες, σ΄όλα τα μήκη και πλάτη στο πλανήτη που κρατούν πράγματι την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο για την ανθρωπότητα ζωντανή..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου