ΙΣΟΠΟΛΙΤΕΙΑ, ΙΣΟΚΡΑΤΙΑ και ΙΣΟΝΟΜΙΑ Ἠ ΗΜΕΤΕΡΟΚΡΑΤΙΑ και ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ..

Τα  διάφορα γεγονότα και ζητήματα που «ζυμώθηκαν» με το κοινωνικό και πολιτειακό μας γίγνεσθαι και τα οποία μάλλον πρέπει να ήταν η αιτία για να πλασθούν οι νοοτροπίες που επικρατούν σήμερα στο τόπο μας, φαίνεται εκ των αποτελεσμάτων τους, να έχουν κυρίως σχέση, με τη Τουρκοκρατία, την Αγγλοκρατία, την Ελλάδα (?) και την.. "ημετεροκρατία".

Νοοτροπίες τέτοιες που, αν κάποιος προσπαθούσε να τες συμπτύξει και να τες περιγράψει  με μια μόνο λέξη, αυτή που ίσως να ταίριαζε καλύτερα, θα ήταν η κυπριακή λέξη "μεσοδότση".

Μερικά από τα αποτελέσματα του «μεσοδοτζισμού» μας ;

Να κατακτηθεί ξανά η μισή μας η πατρίδα από τους Τούρκους, να παρακαλούμε να διατηρούν στρατιωτικές βάσεις οι Άγγλοι στο νησί, για να διασφαλίζεται  η όση ακεραιότητα, μας έχει απομείνει (!) ενώ, η άλλη μισή Κύπρος, η δήθεν ελεύθερη, να έχει «κατακτηθεί» από τους άλλους μισούς σχεδόν, συμπατριώτες μας ...τους γνωστούς ως "ημετέρους".

Αν θέλουμε δε να πάρουμε και μια γεύση για το πως λειτουργεί ο "μεσοδοτσισμός" μας, αξίζει το κόπο να δούμε τα αντανακλαστικά του στην οικονομική κρίση που ακόμη βιώνουμε στις μέρες μας και ιδιαίτερα το τρόπο αντιμετώπισης της.

Ένας τρόπος, που ούτε λίγο ούτε πολύ, θέλει τους υπαίτιους της, δηλαδή τη πολιτεία και τις τράπεζες, να είναι αυτοί που δικάζουν και σε τελική ανάλυση καταδικάζουν τα αθώα θύματα, των δικών τους ανεπαρκειών..

Αλλά, και που θέλει δυστυχώς και τα "αθώα θύματα", να μην είναι στο τέλος της ημέρας τόσο αθώα, αφού σχεδόν πρόθυμα, σκύβουν τα κεφάλια και βάζουν την ουρά στα σκέλη..

"Ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα" ή μόνο περί χρημάτων ?

Είναι θλιβερή και απογοητευτική η διαπίστωση που θέλει τους "ημετέρους", οι περισσότεροι των οποίων ασκούν τις διάφορες μορφές των εξουσιών (των άμεσων, των έμμεσων, των ορατών ή και των αοράτων) να τις ασκούν με τόση ιδιοτέλεια, τόσο εγωιστικά υπέρ των δικών τους οικονομικών συμφερόντων και μόνο, που σε παραπέμπουν δυστυχώς  σε συμπεριφορές αδίστακτων ξένων κατακτητών του τόπου..

..Όσο κι αν κάποτε λέγαμε ότι "ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα"..

Τότε, με την ίδρυση της Κυπριακής δημοκρατίας, ο καθένας έτρεφε την κρυφή ελπίδα αλλά και προσδοκία ότι επιτέλους ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των ατομικών ελευθεριών θα τύγχαναν του απαιτούμενου σεβασμού..

Αφού πρωτίστως, θα μας κυβερνούσαν επιτέλους οι συμπατριώτες μας και,
αφού ακόμη, το σύνταγμά μας, φρόντισε να τα κατοχυρώσει με αρκετή σαφήνεια.

Όμως ο καιρός περνά και δεν ικανοποιούνται ούτε οι προσδοκίες, ούτε και οι ελπίδες στον ελάχιστο έστω βαθμό που θα ανέμενε ο μέσος πολίτης, ο μέσος άνθρωπος.

Αναπόφευκτα αρχίζει και πάλι, να επηρεάζεται αρνητικά το εσωτερικό πολιτειακό μας σύστημα. Ἀρχισε να πλήττεται το κύρος όλων των θεσμών, ακόμη και το κύρος της ίδιας της δικαιοσύνης, η οποία δυστυχώς, δεν κατάφερε να αποφύγει να καταστεί μέρος του κατεστημένου και του μεσοδοτζισμού μας.

Πως όμως τα πράγματα  θα μπορούσαν να ήταν διαφορετικά ? Αφού η δικαστική εξουσία λειτουργεί κι αυτή, με δημοσιο-υπαλληλικές νοοτροπίες και όρους..

Της λείπει και αυτής, ένα υγιές φιλοσοφικό υπόβαθρο.

Δεν της λείπει ο απαιτούμενος ανθρωπισμός στο βαθμό που το "Συνταγματικό" δικαστήριο, να το εμπιστεύεται ο μέσος άνθρωπος ;
Εμπνέει τους πολίτες να διεκδικούν τα ελάχιστα, τα  αυτονόητα, τα πιο επουσιώδη δικαιώματά τους ; 
Εμπνέει αξιοπρέπεια ;
Λειτουργεί προληπτικά, ή και προστατευτικά ή αποτρεπτικά υπέρ των αδυνάτων, υπέρ των αθώων θυμάτων ;

Δυστυχώς δεν φαίνεται να είναι σε θέση ούτε και να μπορεί ν΄αντιληφθεί (ένεκα νοοτροπίας) ποια είναι και κυρίως γιατί είναι τα πραγματικά θύματα της πολιτείας και των τραπεζών και κατ' επέκταση της κοινωνίας.

Εμπνέει τα αντίθετα. Εμπνέει αδιέξοδα, φιλανθρωπίες, συσσίτια, κοινοτικά παντοπωλεία και τα άλλα παρόμοια που σε τελική ανάλυση μας εξευτελίζουν και ως άτομα αλλά και ως κοινωνία. Εμπνέει "κεφάλια σκυφτά" και "ουρές στα σκέλη"..

Ενώ λοιπόν ο μέσος πολίτης, μεταξύ άλλων προσδοκούσε, ανέμενε ή και ήλπιζε  ότι μετά την ανεξαρτησία θα:

1ον Αισθανόταν επιτέλους ασφαλής,
2ον Θα συνέβαλλε στο μέτρο των δυνατοτήτων του, έτσι ώστε να παράγεται ο απαραίτητος για την επιβίωση του ιδίου και των συνανθρώπων του πλούτος,
3ον Θα γινόταν ακριβοδίκαιη διαχείριση του και,
4ον Θα απολάμβανε την ίδια περίπου  ποιότητα και την ίδια  ποσότητα ελευθερίας με όλους τους άλλους συμπολίτες του..

..Διαψεύσθηκε παταγωδώς. 

Διαψεύστηκε τόσο που κάνει τον καθένα μας να συνειδητοποιεί ότι η απόσταση που χωρίζει τες προσδοκίες από τη πραγματικότητα είναι ακόμη  τόσο μεγάλη που ενοχλεί, που απογοητεύει, και αποθαρρύνει..

..Αφού η πραγματικότητα, μας θέλει να συμπεριφερόμαστε με απανθρωπιά. Μας θέλει να υπερασπιζόμαστε με πάθος το σύνθημα "ο θάνατός σου η ζωή μου" αφού αυτό  είναι που έχει εμπεδωθεί ως πραγματικότητα. Κι ότι δήθεν έτσι είναι που ..φυσιολογικά πρέπει να λειτουργούν τα πράγματα..

Δεν είναι για να διερωτώμαστε;

Το σύνταγμα μας όντως επιδιώκει ισοπολιτεία, ισονομία, ισοκρατία;
Επιδιώκει κατοχύρωση των ατομικών ελευθεριών;
Επιδιώκει την εφαρμογή των κανόνων του φυσικού δικαίου;

Διότι αυτό που βιώνουμε είναι τους νόμους του Προκρούστη. Βιώνουμε τη χείριστη μορφή ισοπέδωσης. Στο τέλος δε της ημέρας, μας κόβουν και μας ράβουν στα διάφορα ευτελή μέτρα τους.
Στα μέτρα της δουλοπρέπειας, της υποκρισίας, της υπεροψίας, της λαιμαργίας και της υποταγής.

Μιας απαράδεκτης ισοπέδωσης που θέλει τους "μεν"  ισοπεδωτικά και πάντοτε,  να ευνοούνται σε βάρος των "δε", και τους "δε", ισοπεδωτικά και πάντοτε, να αδικούνται, να θυματοποιούνται και να πρέπει να ικανοποιούνται με τα περισσεύματα των "μεν".

Ενώ λοιπόν ο μέσος άνθρωπος ανέμενε ότι οι προσδοκίες του, στα πλαίσια ενός κράτους δικαίου, η  ισοκρατία, η ισονομία και η ισοπολιτεία, οι ατομικές ελευθερίες και γενικά τα ανθρώπινα δικαιώματα θα διασφαλίζονταν και θα αποκτούσαν πραγματικό νόημα και περιεχόμενο, διαπιστώνει ότι όλα αυτά κατάντησαν να είναι διακοσμητικά στοιχεία ενός συντάγματος που ερμηνεύεται συνήθως με λεκτικούς και θεωρητικούς ακροβατισμούς!

Ευρισκόμαστε ακόμη στο στάδιο που συγχύζουμε την ισότητα με την ισοπέδωση.

Η καθημερινότητα του μέσου ιδιώτη πολίτη στο τόπο μας βοά, και του υποβάλλει ότι.. "μόνο περί των χρημάτων και των προνομίων των "μεν" τον αγώνα ποιούμεθα"

Η ισοπέδωση λοιπόν καλά κρατεί και δουλεύει, και μας δουλεύει κι απ' ότι φάνηκε, σχεδόν πάντοτε εναντίον των ατομικών και θεμελιωδών δικαιωμάτων και ελευθεριών των αδυνάτων.

Ως τέτοια αχρηστεύει ουσιαστικά το σύνταγμα και κατ' επέκταση αχρηστεύονται και όλα τα φυσικά δικαιώματα του ανθρώπου που απορρέουν από αυτό..

Κάθε μέρα που περνά, το πρόβλημα οξύνεται. Κυρίως ένεκα του τρόπου που ασκούνται οι εξουσίες, στο τόπο μας.

Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία φαίνεται ότι έχει συμπληρώσει από πολλού το κύκλο της..

Ούτε κι αυτή εμπνέει ή και εμπνέεται πια απ' οτιδήποτε εκτός από το "βὀλεμα"

Δεν εμπνέεται από την ανάγκη να προχωρήσουμε μπροστά, ενισχύοντας ουσιαστικά, την αυτεξούσια δημοκρατία, αφού η  σύγχρονη τεχνολογία όχι μόνο μας το επιτρέπει αλλά έμμεσα μας το επιβάλλει.

Δεν εμπνέεται ούτε από το βαθύτερο νόημα της ελευθερίας μέσα στο οποίο κρύβεται η ενέργεια εκείνη που θα μπορούσε ν' ανατρέψει το σύνθημα «ο θάνατός σου η ζωή μου» και να το αντικαταστήσει με το σύνθημα «ένας για όλους και όλοι για τον ένα»

Κι αν δεν αξίζουμε εμείς ως άτομα τέτοιες πολυτέλειες, δεν αξίζει μια τέτοια προσπάθεια η Κύπρος; Ο τόπος μας; Τα παιδιά μας; Πόσο μεσοδότζη είμαστε επιτέλους που θέλουμε να φέρουμε το "ευλογημένο" μας το νησί στα ευτελή μας μέτρα;