Σώπα, μη μιλάς...(του Αζίζ Νεσίν, Τούρκος Λογοτέχνης)

Σώπα, μη μιλάς , είναι ντροπή,

κόψ' τη φωνή σου σώπασε επιτέλους

κι αν ο λόγος είναι αργυρός

η σιωπή είναι χρυσός.

Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί

έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα μου λέγανε:"σώπασε".

Στο σχολείο μού κρύψανε την αλήθεια τη μισή, μου λέγανε :

"εσένα τι σε νοιάζει ; Σώπα!"

Με φίλησε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε:

"κοίτα μην πεις τίποτα, σσσσ....σώπα!

"Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.

Και αυτό βάσταξε μέχρι τα είκοσι μου χρόνια.

Ο λόγος του μεγάλου η σιωπή του μικρού.

Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο,

"Τι σε νοιάζει εσένα;", μου λέγανε,

"θα βρεις το μπελά σου, σώπα".

Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι

"Μη χώνεις τη μύτη σου παντού, κάνε πως δεν καταλαβαίνεις ,σώπα"

Παντρεύτηκα , έκανα παιδιά ,η γυναίκα μου ήταν τίμια κι εργατικήκαι ήξερε να σωπαίνει.Είχε μάνα συνετή , που της έλεγε "Σώπα".

Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε :

"Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα.

Σώπα"Μπορεί να μην είχαμε γνωριμίες ζηλευτές με τους γείτονες, μας ένωνε , όμως, το Σώπα.

Σώπα ο ενας, σώπα ο άλλος σώπα η επάνω, σώπα η κάτω, σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.

Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.

Κατάπιαμε τη γλώσσα μας.

Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.Φτιάξαμε το σύλλογο του "Σώπα".

Μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη ,αλλά μουγκή!

Πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα,τα πάντα κι όλα πολύ εύκολα ,μόνο με το Σώπα.Μεγάλη τέχνη αυτό το "Σώπα".

Μάθε το στη γυναίκα σου, στο παιδί σου, στην πεθερά σου κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσα σου και κάν' την να σωπάσει.

Κόψ' την σύρριζα.Πέτα την στα σκυλιά.

Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά. Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες , τύψεις κι αμφιβολίες.

Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις από το βραχνά να μιλάς ,χωρίς να μιλάς να λες "έχετε δίκιο, είμαι σαν κι εσάς"

Αχ! Πόσο θα 'θελα να μιλήσω ο κερατάς.

Kαι δεν θα μιλάς , θα γίνεις φαφλατάς ,θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς .

Κόψε τη γλώσσα σου, κόψ' την αμέσως. Δεν έχεις περιθώρια.

Γίνε μουγκός.Αφού δε θα μιλήσεις , καλύτερα να το τολμήσεις.

Κόψε τη γλώσσα σου. 

Για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσα μου, γιατί νομίζω πως θα'ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζωκαι κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο, με έναν ψίθυρο, με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα μου λέει:

ΜΙΛΑ..!

Αζίζ Νεσίν

- ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Η ρεαλιστική πολιτική απαιτεί να πολιτευθούμε με βάση τις στρατιωτικές ισορροπίες δυνάμεων στην ευρύτερη περιοχή μας. Η Κύπρος, ρεαλιστικά, δεν είχε την πολυτέλεια να πολιτευτεί ούτε για την Ένωση, ούτε με τους αδέσμευτους, ούτε φιλοσοβιετικά, αλλά’ ούτε και τοπικιστικά εθνικιστικά με στίγματα εθνοκάθαρσης. 

 Η Κύπρος είχε την τύχη, να επιλεγεί για να ευνοεί τα αγγλοαμερικανικά συμφέροντα στην περιοχή. Και ήταν τύχη με την έννοια ότι, αν δεν ήταν τα αγγλοαμερικανικά συμφέροντα η Κύπρος δεν θα ήταν σήμερα ανεξάρτητη χώρα μέλος των Η.Ε., ούτε και μέλος της Ε.Ε. αλλά, θα ήταν μια μικρή επαρχία της Τουρκίας στην οποία ίσως να κατοικούσε και μια αμελητέα μειοψηφία Ε/κύπριων.  

Εάν η Κύπρος πολιτευόταν ρεαλιστικά και για τα δικά της συμφέροντα και μόνο, θα ήταν σήμερα ενωμένη με Ευρωπαίους Κύπρο -Έλληνες και Κύπρο -Τούρκους κατοίκους, θα ήταν απαλλαγμένη από στρατεύματα κατοχής και εποίκους, θα είχε αποτελεσματικότερους ελέγχους σε ότι αφορά τους οικονομικούς μετανάστες από τις γύρω χώρες και σταδιακά, θα διαδραμάτιζε καταλυτικό ρόλο στις διαφορές Ελλάδας-Τουρκίας… 

 Σίγουρα δε, δεν θα εξωθούσε τους Αγγλοαμερικανούς να συντηρούν την εκκρεμότητα ως την δεύτερη γι’ αυτούς καλύτερη επιλογή, μια επιλογή που ευνοεί περισσότερο την Τουρκία από την δική μας πλευρά. Με μαθηματική ακρίβεια η διαιώνιση της εκκρεμότητας οδηγεί στη λύση δύο κρατιδίων. Ο κυριότερος λόγος που η Κύπρος ακόμη να διαιρεθεί επίσημα είναι διότι οι Αγγλοαμερικανοί ελπίζουν ότι θα έχουν την βοήθεια μας για να τα καταφέρουν να πείσουν την Τουρκία να αποχωρήσει από το νησί…

- Η πολιτική των ευσεβών πόθων και του καιροσκοπισμού

Η αντίφαση που θέλει τους Βρετανούς να στηρίζουν από την μια το ενιαίο της Κυπριακής Δημοκρατίας και από την άλλη να προσπαθούν να μην δυσαρεστήσουν τους Τούρκους, που σαφώς επιδιώκουν διχοτομική λύση, είναι αποτέλεσμα των πολιτικών που εφαρμόζονται στον τόπο τα 37 από τα 47 της χρόνια. Αυτή νομίζω είναι και η ουσία του κυπριακού προβλήματος.

«Εξωθώντας» τους Βρετανούς να ικανοποιούνται με την δεύτερη καλύτερη επιλογή τους, που είναι η εκκρεμότητα, δυσχεραίνεται σταθερά και διαχρονικά η θέση μας, ενώ την ίδια στιγμή βελτιώνεται η τουρκική θέση…

Την μόνη δεκαετία που πολιτευτήκαμε σοφά, την δεκαετία Κληρίδη, καταφέραμε και εντάξαμε ολόκληρη την Κυπριακή Δημοκρατία στην Ε/Ε χωρίς λύση, τους Βρετανούς να είχαν άρει τις πολύ έντονες επιφυλάξεις τους για την ένταξη και, τους Τούρκους να είχαν βάλει την ουρά στα σκέλη σε σχέση με τις απειλές τους για πόλεμο αν εντασσόταν η Κύπρος στην Ε.Ε.

Τα 37 όμως από τα 47 χρόνια της Κυπριακής Δημοκρατίας επιλέξαμε να κυβερνάται ο τόπος με ένα συνδυασμό των πολιτικών των ευσεβών πόθων, που σήμερα τις εκφράζει ο κος Παπαδόπουλος, και των πολιτικών του καιροσκοπισμού, την πολιτική που πάντοτε εξέφραζε το ΑΚΕΛ.

Αυτός ο πολιτικός συνδυασμός αποτελμάτωσε εν τη γενέσει του το κυπριακό κράτος. Και ενώ υπήρχαν προϋποθέσεις η Κύπρος να ήταν σήμερα η Ελβετία της Μεσογείου φτάσαμε στο σημείο, να ξεπουλάμε πατρίδες με την ελπίδα να απαλλαχθούμε από τον καρκίνο του κυπριακού προβλήματος. Όταν στο τέλος ακόμη μιας θητείας των συγκυβερνήσεων των ευσεβοποθιστών και των καιροσκόπων περισσότεροι ελληνοκύπριοι παρά ποτέ προηγουμένως προτιμούν την διχοτόμηση σαν την πιο καλή λύση, τι άλλο περιμένουμε να δούμε για να πεισθούμε για την χρεοκοπία αυτών των πολιτικών; 

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΩΝ ΕΥΣΕΒΩΝ ΠΟΘΩΝ

Αυτό που χαρακτηρίζει τη πολιτική που στηρίζεται στους ευσεβείς πόθους των υποστηρικτών του Προέδρου Παπαδόπουλου, είναι η αναποτελεσματικότητα και η απογοήτευση μια και οι ευσεβείς πόθοι των δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα.

Θα επιθυμούσαν για παράδειγμα όπως οι τ/κύπριοι έκαναν κουμάντο στα κατεχόμενα. Δεν κάνουν. Θα επιθυμούσαν να επιβληθούν αυστηρές κυρώσεις στην Τουρκία. Δεν επιβάλλονται. Θα επιθυμούσαν τους Αγγλοαμερικανούς να ήταν μόνο υπέρ της δικής μας πλευράς. Δεν είναι. Την Ελλάδα να προετοιμάζεται για πολεμική σύγκρουση με την Τουρκία. Δεν προετοιμάζεται. Το Συμβούλιο Ασφαλείας να παρέμβαινε δυναμικά. Δεν παρεμβαίνει. Την Ε.Ε. να δυσκόλευε έστω και λίγο την πορεία ένταξης της Τουρκίας. Δεν τη δυσκολεύει.

Και επειδή αυτά δεν συμβαίνουν όπως θα ευχόντουσαν, όπως θα επιθυμούσαν, πολιτεύονται αρνητικά και με τη προσδοκία ότι κάποτε ο Ο.Η.Ε. ή και η Ε.Ε. θα φέρουν λύση στα δικά μας μέτρα , φτάνει όλοι στη Κύπρο να λέμε μεταξύ μας, από το πρωί μέχρι το βράδυ, ότι για τα αδιέξοδα φταίνε οι Τούρκοι, να αντιδρούμε τριτοκοσμικά εναντίον των αγγλοαμερικάνων, να ενοχοποιούμε τους διαφωνούντες με αυτή την πολιτική, και με πατριωτικές κορώνες του τύπου «εμείς θα αντισταθούμε και εμείς θα αγωνισθούμε» όλα θα πάνε καλά...

Το τι δεν λένε – και δυστυχώς εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα επιβάλλεται να λέγεται - είναι το αν αντιστέκονται ουσιαστικά πια στη διχοτόμηση και το κυριότερο, πώς αντιστέκονται. Με τα ανοικτά οδοφράγματα, τα καζίνα, τον τουρισμό και τα διαβατήρια της Ε.Ε στους τ/κύπριους; Μπορούν να κλείσουν τα οδοφράγματα; Μπορούν έστω εις ένδειξη διαμαρτυρίας για την σύλληψη και το θάνατο του ιδρυτικού στελέχους του ΔΗ.ΚΟ του επιχειρηματία Στεφάνου, στις φυλακές των κατεχομένων , να καλεστούν όσοι Ε/κύπριοι επισκέπτονται τα κατεχόμενα να μην τα επισκεφτούν έστω και για ένα μήνα;

Όχι μόνο δεν μπορούν να αντισταθούν, αλλά όταν κατά καιρούς συνειδητοποιούν την πραγματικότητα, απογοητεύονται τόσο που καθίστανται επικίνδυνα ευάλωτοι. Το γεγονός ότι οι τρεις ολέθριες συμφωνίες κορυφής έχουν υπογραφτεί από τους αείμνηστους Μακάριο και Κυπριανού αλλά και τον νυν Πρόεδρο μας, με την 8η Ιουλίου, δεν είναι καθόλου τυχαίο. Οι συμφωνίες αυτές εκτός από το να συμβάλλουν στην διαιώνιση μιας αρνητικής για τη πλευρά μας εκκρεμότητα, αλλά και προκαταβολικές δεσμεύσεις μας χωρίς κανένα αντάλλαγμα, τι άλλο προσφέρανε;
 
Η ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
 
Αντίθετα η ρεαλιστική πολιτική Κληρίδη, η πολιτική των καθαρών και σταθερών θέσεων και σε ότι αφορά τον φυσικό προσανατολισμό αλλά και τις προοπτικές του τόπου, δεν υπέγραψε καμιά συμφωνία κορυφής, συζήτησε με ειλικρίνεια ένα σχέδιο λύσης που μας ένταξε ανώδυνα στην Ευρώπη, προέβλεψε να περιληφθούν δημοψηφίσματα και κατά συνέπεια προσυμφωνημένη λύση σε επίπεδο ηγεσιών πριν υπογραφεί, ανάπτυξε πρωτόγνωρες για τα κυπριακά δεδομένα συμμαχίες, συναποφάσιζε κυριολεκτικά με την Ελλάδα, έκανε τους Τουρκοκύπριους να διαδηλώνουν στους δρόμους για λύση και την επίσημη τουρκική πλευρά πραγματικά να εκτίθεται που απόρριπτε το σχέδιο των Η/Ε.

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΣΚΟΠΟΥ ΤΟΥ ΑΚΕΛ

Σε ότι αφορά τις καιροσκοπικές πολιτικές που εκφράζει το ΑΚΕΛ υπάρχουν τόσα πολλά παραδείγματα καιροσκοπικών επιλογών που ίσως θα ήταν πιο ενδιαφέρον να ψάξει κάποιος να βρει αν το ΑΚΕΛ πολιτεύτηκε ποτέ του με βάσει αυτά που δήθεν πρεσβεύει.

Ξεκινώντας από ένα από τα πιο πρόσφατα παραδείγματα και που αφορά τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό που «δεν» θα προωθηθεί, όπως δηλώνει ο κομμουνιστής υποψήφιος κος Χριστόφιας αν εκλεγεί πρόεδρος και, προχωρώντας στο θέμα των αγγλικών βάσεων που «δεν» θα καταργηθούν πριν λυθεί το κυπριακό πρόβλημα, αλλά αμέσως μετά (έτσι οι Αγγλοαμερικανοί θα βιαστούν να μας βοηθήσουν να λυθεί το πρόβλημα για να ξεκουμπιστούν) βλέπουμε ότι αυτό που κάνει ουσιαστικά το ΑΚΕΛ, είναι ότι εμπορεύεται τη σοσιαλιστική ιδεολογία στυγνά και καπιταλιστικά και χωρίς ανθρωπιά.
Την εμπορεύεται καιροσκοπικά, αφού καταπατεί από τη μια τις αρχές και τις αξίες που δήθεν πρεσβεύει και από την άλλη διαστρεβλώνει τα θετικά του καπιταλισμού που με το ανθρώπινο πρόσωπο του, είναι το σύστημα που μπορεί και καταπολεμά την φτώχεια, αφού μπορεί και παράγει πλούτο, τον μόνο πραγματικό εχθρό της φτώχειας..


Δεν συμφωνεί με την Ε/Ε…αλλά. Δεν συμφωνεί με την νομισματική ένωση…αλλά.
Δεν συμφωνούσε με τον Μακάριο…αλλά. Δεν συμφωνούσε με τον Κυπριανού…αλλά. Δεν συμφωνούσε με τον Βασιλείου…αλλά. Δεν συμφωνούσε με τον Παπαδόπουλο…αλλά. Συμφωνούσε με το σχέδιο Ανάν…αλλά. Συμφωνεί με τον ΔΗ.ΣΥ. στο εθνικό θέμα…αλλά.
Η εκλογίκευση όλων αυτών των διφορούμενων πολιτικών προσεγγίσεων από το ΑΚΕΛ μας παραπέμπει μόνο σε ιερούς σκοπούς που αγιάζουν τα μέσα…

> ΟΧΙ ΣΤΗ ΔΙΧΟΤΟΜΗΣΗ

Το κυριότερο επιχείρημα που πρόβαλλαν αυτοί που ήσαν εναντίον του σχεδίου Ανάν ήταν ότι, το σχέδιο ήταν διχοτομικό, ενώ το κυριότερο επιχείρημα αυτών που τάχθηκαν υπέρ του σχεδίου ήταν ότι αυτό απέτρεπε την διχοτόμηση.

Αυτό που τελικά επεκράτησε ήταν το "όχι" στο διχοτομικό σχέδιο Ανάν.Η απόφαση έγινε σεβαστή και το μόνο που όλοι ανέμεναν να διαπιστώσουν ήταν η ορθότητα της.Κατά συνέπεια αυτό που αντικειμενικά εξετάζεται, είναι αν αυτό που επεκράτησε απομάκρυνε ή έφερε πιο κοντά τον κίνδυνο της διχοτόμησης.

Τι θα συνέβαινε εάν ο λαός ψήφιζε "ναι" στο δημοψήφισμα δεν θα το μάθουμε ποτέ. Είναι ανευ αντικειμένου τέτοιο θέμα αφού υποθετικά ο καθένας φτιάχνει όποιο σενάριο του ταιριάζει και όπως του ταιριάζει...

Τα αποτελέσματα όμως που έχουμε σήμερα, από την αρνητική διαχείριση του σχεδίου Ανάν από την συγκυβέρνηση Παπαδόπουλου-Χριστόφια πριν κατά την διάρκεια και μετά τα δημοψηφίσματα είναι απτά, είναι συγκεκριμένα, βοούν, και δεν είναι καθόλου, μα καθόλου ευχάριστα.

Η Κύπρος ευρίσκεται πιο κοντά στη διχοτόμηση παρά ποτέ στο παρελθόν...Αυτό είναι που έχει σημασία, αυτό είναι που κρίνεται. Αυτό ενδιαφέρει. Αυτό ανησυχεί και προβληματίζει.

Δεν είναι δυστυχώς υποθετικό σενάριο η πραγματικότητα που θέλει τον κάθε ελληνοκύπριο να μην αισθάνεται ευχάριστα όταν διαπιστώνει ότι αυτό που ουσιαστικά καταψήφισε, δηλαδή τη διχοτόμηση, προβάλλει πιο απειλητικά παρά ποτέ στο παρελθόν...

Οι κ.κ Παπαδόπουλος και Χριστόφιας παρέλαβαν από την προηγούμενη κυβέρνηση, την Κύπρο ενταγμένη στην Ευρωπαϊκή Ένωση, χωρίς λύση, την επίσημη τουρκική πλευρά να απορρίπτει το σχέδιο Ανάν και να ευρίσκεται στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Βρήκαν τους τουρκοκύπριους στους δρόμους να διαδηλώνουν υπέρ της λύσης, βρήκαν τις πιο στενές και αξιόπιστες συμμαχίες που είχε ποτέ η Κύπρος, από όλο τον κόσμο και ιδιαίτερα τον Ευρωπαϊκό και την Ελλάδα να εργάζεται ψυχή τε και σώματι για τα συμφέροντα της Κύπρου.

Ιδανικότερες συνθήκες για να πολιτευτούν και να προχωρήσουν τον τόπο ακόμη πιο μπροστά δεν θα μπορούσαν να παραλάβουν.

Αλλοίμονο όμως! Σε απίστευτα μικρό χρονικό διάστημα ο συνδυασμός της πολιτικής Παπαδόπουλου - Χριστόφια έφερε τα πάνω κάτω. Απάλλαξε τη Τουρκία από τις ευθύνες της ως κατοχικής στρατιωτικής δύναμης, τους τουρκοκύπριους από την αδημονία τους για λύση και παράλληλα έπληξε ανεπανόρθωτα το κύρος και την αξιοπιστία της Κυπριακής κυβέρνησης ανάμεσα στους συμμάχους της.

Περιόρισε την Ελλάδα σε παθητικό ρόλο και το χειρότερο; Επέδρασε καταλυτικά εναντίον της ελπίδας για επανένωση του τόπου. Οι ελληνοκύπριοι που βλέπουν σήμερα την διχοτόμηση ως την καλύτερη λύση αυξήθηκαν ανησυχητικά...

Η απαίτηση συνεπώς για εξηγήσεις, για ευθύνες, για απαντήσεις, για  τες  ανικανότητες, για ανεπάρκειες, από όσους ενέχονται στο κατρακύλισμα προς τη διχοτόμηση προβάλλει επιτακτικά.

Η αδυναμία της αντιπολίτευσης να αναδείξει τα τόσο αρνητικά για τον τόπο γεγονότα δυστυχώς αποθράσυνε, τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας σε τέτοιο βαθμό που κατέστησε προμετωπίδα της προεκλογικής του καμπάνιας το "καθαρό" του "όχι".

Ενώ σε μια ώριμη δημοκρατία οι τόσο αποτυχημένοι και ζημιογόνοι χειρισμοί μιας συγκυβέρνησης για εθνικά θέματα θα της προκαλούσαν τριγμούς, στο τόπο μας φαίνεται ότι ο δονκιχωτισμός ακόμη ευδοκιμεί...

Ποιος θα μπορούσε να διαφωνήσει ότι, εάν επισημοποιούσαμε πρώτα την ένταξη μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και μετά συζητούσαμε το σχέδιο Ανάν, χωρίς επιδιαιτησίες, χωρίς χρονοδιαγράμματα και με στόχο την συμφωνημένη σε επίπεδο ηγεσίας λύση πριν τη προσφυγή για επικύρωσή της από τον λαό με δημοψηφίσματα, η Κύπρος όχι μόνο δε θα βρισκόταν στη σημερινή δεινή θέση στην οποία ευρίσκεται, αλλά θα βρισκόταν πιο κοντά παρά ποτέ στο παρελθόν σε μια βιώσιμη και λειτουργική λύση;

Δυστυχώς όμως για την Κύπρο, τον μεν κον Παπαδόπουλο το μόνο που φαινόταν ότι τον απασχολούσε τότε, ήταν η συντομότερη δυνατόν εξουδετέρωσή του σχεδίου Ανάν. Αυτό που δεν φαινόταν ότι τον απασχολούσε ήταν το πώς, το πότε και οι συνέπειες της άτσαλης εξουδετέρωσης του.

Τον δε κον Χριστόφια, αν και η πολιτική που πρεσβεύει ο ίδιος αλλά και το κόμμα του, είναι δήθεν πιο ρεαλιστική και πιο συγγενική με την πολιτική του ΔΗ.ΣΥ. σε ότι αφορά το εθνικό μας πρόβλημα, για χάρη της εξουσίας και μόνο, ενθάρρυνε και συνέβαλε με την στήριξη που πρόσφερε στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας στη μεγιστοποίηση των αρνητικών για την Κύπρο συνεπειών της πολιτικής του ευσεβοποθισμού, που πρεσβεύει ο κος Παπαδόπουλος.

Ενώ:
Α) Το σχέδιο Ανάν ήταν ένα από τα διαβατήρια μας για να ενταχθούμε στην Ε.Ε. χωρίς λύση.
B) Ήταν ασφαλές αφού το ίδιο το σχέδιο προνοούσε δημοψηφίσματα για να υλοποιηθεί.
Γ) Προέβλεπε δύο δημοψηφίσματα και κατά συνέπεια ευχέρεια για επιδίωξη προσυμφωνημένης επί επιπέδου ηγεσίας λύσης πριν ζητηθεί η επικύρωσή του από τις δύο κοινότητες.
Δ) Το δημοψήφισμα θα μπορούσε ν' αποφευχθεί, για να μην είχαμε και το ανήκουστο, αλλά και θρασύδειλο, να ζητά μια πολιτική ηγεσία από τον λαό να αποφασίσει μέσω δημοψηφίσματος, για κάτι που η ίδια διαφωνούσε.
Ε) Το σχέδιο Ανάν απορρίπτετο από τη επίσημη τουρκική πλευρά δίνοντας μας την ευχέρεια να αποφύγουμε τα δημοψηφίσματα πριν την επισημοποίηση της ένταξής μας στην Ε.Ε. και χωρίς κανένα πολιτικό κόστος.
ΣΤ) Είχαμε την άνεση να συζητήσουμε το σχέδιο σ’ ένα ευνοϊκό για μας περιβάλλον όπου ήθελε την Κύπρο να έχει αξιόπιστες και αξιόλογες συμμαχίες αλλά και τους τ/κύπριους στους δρόμους να αδημονούν για λύση.
Ζ) Ως κράτος μέλος της Ε.Ε. πολλές από τις αρνητικές πρόνοιες του σχεδίου όπως για παράδειγμα τα περί διαλύσεως της Κυπριακής Δημοκρατίας πριν την ένταξη θα αναιρούνταν αυτόματα.
Η) Δεν είχαμε λόγο να επιδιώξουμε το φιάσκο της Νέας Υόρκης όπου τόσο άτσαλα αποδεχθήκαμε χρονοδιαγράμματα, επιδιαιτησία και δημοψηφίσματα 6 μέρες πριν την επισημοποίηση της ήδη ενταγμένης Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ε.Ε.

Ενώ λοιπόν είχαμε την ευχέρεια να επισημοποιούσαμε την ένταξη μας στην Ε/Ε πριν τα δημοψηφίσματα, ενώ είχαμε το πλεονέκτημα, ενταγμένοι στην Ευρώπη, να διαπραγματευτούμε με θετικότητα το σχέδιο Ανάν με στόχο την προσυμφωνία επί επιπέδου ηγεσίας, επιλέξαμε την άτσαλη και πονηρή εξουδετέρωση του…

Κι αν η πολιτική ατσαλοσύνη και η πονηριά, εάν η έλλειψη διορατικότητας δεν ήταν τόσο εμφανή κατά την περίοδο των δημοψηφισμάτων, τα όσα ακολούθησαν δεν άφηναν περιθώρια αμφιβολίας.

Ταίριαζε με το «ηρωικό» προεδρικό «όχι» η πολιτική των οδοφραγμάτων, των καζίνων, των ευρωπαϊκών διαβατηρίων στους τουρκοκύπριους, της έμμεσης οικονομικής ενίσχυσης των στρατευμάτων κατοχής και των συγκαταθέσεων μας στην ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας;

Ταίριαζε με το «ηρωικό» προεδρικό «όχι» η πολιτική της οικονομικής ενίσχυσης των τουρκοκυπρίων από την Ε/Ε;

Το μόνο που ταίριαξε με το «ηρωικό» προεδρικό «όχι» στα δημοψηφίσματα ήταν η πολιτική της ενοχοποίησης της αντίθετης άποψης.

Ήταν η πολιτική της δαιμονοποίησης και της συγκάλυψης των πολιτικών ανεπαρκειών των συγκυβερνώντων αλλά και της πολιτικής γύμνιας των αντιπολιτευομένων και των μέσων ενημέρωσης.

Δικαιολογημένα διερωτάται κανείς με ελάχιστη πολιτική κρίση πως θα μπορούσε να εμπιστευτεί πολιτικούς ηγέτες που πολιτεύονται το μείζον εθνικό μας πρόβλημα τόσο πρόχειρα, τόσο άτσαλα, τόσο αλλοπρόσαλλα, τόσο ανώριμα;

Το τίμημα για την Κύπρο είναι τόσο μεγάλο και οι ζημιές τόσο ανεπανόρθωτες που εκ των υστέρων φαίνεται καθαρά ότι δεύτερες, ωριμότερες, ψυχραιμότερες και οξυδερκέστερες σκέψεις έπρεπε να είχαν γίνει...

- ΜΑΖΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΤΡΟΠΗ ΤΗΣ...

Δεν ξέρω τι άλλο αναμένουμε να συμβεί για να συνειδητοποιήσουμε ότι με τον τρόπο που χειριζόμαστε το κυπριακό πρόβλημα, θα ξυπνήσουμε ένα πρωί και θα ακούσουμε ότι το ψευδοκράτος θα έχει αναγνωριστεί από τις Η.Π.Α. επίσημα ως κράτος και ότι το μόνο ψεύτικο που θα διατηρηθεί στην υπόθεση μας θα είναι οι ψευδαισθήσεις μας…

Πόση πολιτική οξυδέρκεια χρειάζεται κάποιος για να αντιληφθεί ότι το κυπριακό πρόβλημα, στην ουσία του, δεν είναι άλλο από τη διαφορά των Δυτικών με την Τουρκία, για το ποίοι ή και πόσο θα ελέγχουν στρατιωτικά το νησί;

Πότε θα αντιληφθούμε ότι ο μόνος λόγος που δεν διχοτομήθηκε ακόμη επίσημα ο τόπος μας, είναι διότι η Βρετανία ελπίζει ότι θα βρει την ευκαιρία να πείσει την Τουρκία (μαζί με τις Η.Π.Α.) να αποχωρήσει στρατιωτικά από την Κύπρο για να επανακτήσει την στρατιωτική κυριαρχία της σε όλο το νησί όπως ήταν πριν την εισβολή;

Είναι δυνατό να μην μπορούμε να καταλάβουμε ότι τα τετελεσμένα που έχουν ήδη παγιωθεί, θα ανατραπούν, είτε με πολεμική αναμέτρηση , είτε με μια ειρηνική διευθέτηση μέσα στα πλαίσια της Ε.Ε, που θα ικανοποιεί όμως την Τουρκία άμεσα και την πλευρά μας μακροπρόθεσμα;

Ακόμη αναμένει κανείς ότι θα ανατραπούν ποτέ οι τόσο δυσμενείς εξελίξεις που συσσωρεύτηκαν σε βάρος μας, με την πολιτική των ευσεβών πόθων ή και με την πολιτική των "βρυχώμενων ποντικών";

Πότε θα καταφέρουμε επιτέλους να μιλούμε ανοικτά για την ανάγκη πραγματικής εσωτερικής ομοψυχίας χωρίς να εξαιρείται κανένας;

Η υπερκομματική αντιμετώπιση του εθνικού μας προβλήματος επιβάλλεται να αρχίσει «χθες». Τα «ναι» και τα «όχι» έλεγαν και τα δύο μαζί «όχι» στη διχοτόμηση.

Μαζί λοιπόν για την αποτροπή της...

- ΟΤΑΝ Η ΑΜΑΞΑ ΜΠΑΙΝΕΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΛΟΓΟ

Από τη μια η απόφαση του ΔΗ.ΣΥ. να αντιπολιτευτεί τον πρόεδρο της Δημοκρατίας με αμυντική τακτική έναντι στου σχεδίου Ανάν και, από την άλλη η απόφαση του ΑΚΕΛ να συγκυβερνήσει με τον κον Παπαδόπουλο, για λόγους εξουσιαστικούς και μόνο, για τεσσεράμισι χρόνια, ενίσχυσαν το προεδρικό στρατόπεδο.

Η αντιπολιτευτική τακτική που ακολούθησε ο ΔΗ.ΣΥ. θα είχε νόημα μόνο στη περίπτωση που ο Πρόεδρος έδειχνε ότι είχε αντιληφθεί εκ των υστέρων τα απανωτά τραγικά λάθη του έναντι του σχεδίου των Η.Ε. Από τη στιγμή όμως που ο κος Παπαδόπουλος αισθάνεται δικαιωμένος… με το δίκιο του αφήνει να νοηθεί ότι όσο άσχημα κι αν έχουν τα πράγματα σήμερα, θα μπορούσαν να ήταν χειρότερα αν περνούσε το σχέδιο Ανάν.

Με την υπόθεση αυτή ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας φτιάχνει ανενόχλητα και αυθαίρετα, σενάρια που τα κόβει και τα ράβει στα μέτρα του. Και όπως είναι φυσικό προσφεύγει στο σχέδιο Ανάν για να απαντά στις επικρίσεις για τα αποτελέσματα των χειρισμών του, μια και για τους χειρισμούς του πριν και κατά την διάρκεια των δημοψηφισμάτων, έχει πάρει άφεση αμαρτιών από την αντιπολίτευση.

Κατά συνέπεια όταν οι του ΔΗ.ΣΥ. καλούσαν τον Πρόεδρο να διαχειριστεί καλύτερα το «όχι» του κυπριακού λαού, αυτό που θα μπορούσε να συμπεράνει ένας ανεπηρέαστος, ήταν ότι αυτό το έκαναν από την δική τους αδυναμία να διαχειριστούν το «ναι» τους.

Οι επερχόμενες προεδρικές εκλογές θα κριθούν από την ικανότητα των ανθυποψηφίων του κου Παπαδόπουλου να πείσουν ότι οι χειρισμοί του σχεδίου Ανάν από τον κον Παπαδόπουλο πριν, κατά τη διάρκεια και μετά το δημοψήφισμα, ήταν τόσο αρνητικοί και βλαπτικοί για το μέλλον της Κύπρου που μόνο προοπτική λύσης δεν δημιουργούσαν.

Οι ελάχιστες πιθανότητες που απομένουν για επανένωση του τόπου περνούν μέσα από την αλλαγή της πολιτικής του ευσεβοποθισμού με την πολιτική του ρεαλισμού. Τα «ναι» και τα «όχι» στα δημοψηφίσματα έβλαψαν την κυπριακή υπόθεση. Και αυτό διότι ο κος Παπαδόπουλος τα τοποθέτησε με αδεξιότητα, ανυπομονησία και ατσαλοσύνη, σαν άμαξα μπροστά από το άλογο εμποδίζοντας το να προχωρήσει προς την επανένωση της Κύπρου.

"Καταχράστηκε" μια από τις καλύτερες πρόνοιες του σχεδίου - που ήταν τα δημοψηφίσματα - που αντί να τα αξιοποιήσει για να επιδιώξει προσυμφωνημένη σε επίπεδο ηγεσίας λύση τα "χαράμισε" για να το εξουδετερώσει…

Τώρα βρισκόμαστε στο στάδιο που βρήκαμε ένα νεογέννητο αλογάκι, το ονομάσαμε 8η Ιουλίου και προσπαθούμε πρώτα να το μεγαλώσουμε μέχρι που να μοιάσει – δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει το ίδιο – με το άλογο Ανάν, για να μπορεί να προχωρήσει.

Μέχρι τότε, εάν επανεκλεγεί ο κος Παπαδόπουλος, η δουλειά που θα γίνεται θα είναι η συνηθισμένη που μάθαμε να κάνουμε καλύτερα στον τόπο μας. Θα είναι η συνέχιση της καλλιέργειας των ψευδαισθήσεων μας, μια από τις οποίες θα είναι ότι το κυπριακό πρόβλημα θα το λύσουμε μόνοι μας, χωρίς τους Τούρκους…

- ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΟΛΙΤΩΝ Ή ΑΚΟΜΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΩΝ;

Στην Ευρωπαϊκή Ένωση έχει πράγματι δημιουργηθεί ένα νέο πολιτικό περιβάλλον, τέτοιο, που οι παραδοσιακές πολιτικές αντιλήψεις φαίνονται να είναι ξεπερασμένες…

Για τη διαμόρφωση του νέου πολιτικού σκηνικού, πολύ ορθά θεωρήθηκε, ότι ήταν απαραίτητη η ενεργός συμμετοχή του πολίτη, ο οποίος για να λειτουργήσει θετικά αλλά και ενεργητικά, εκτιμήθηκε από τις εξουσίες του ως άτομο με αναπτυγμένη κριτική σκέψη γι’ αυτό και το απεγκλώβισε από κόμματα, κοσμοθεωρίες, εθνικισμούς και θρησκευτικούς δογματισμούς…

O μέσος ευρωπαίος, με ωριμότητα, αποφασιστικότητα και αυτοπεποίθηση μετέτρεψε την καθοδηγούμενη από τους πολιτικούς κοινωνία, σε κοινωνία στην οποία ο ίδιος σταδιακά και σταθερά διεκδικεί τα ινία στις πολιτικές αποφάσεις…

Η «κοινωνία των πολιτών» στις μέρες μας, στις αναπτυγμένες ευρωπαϊκές χώρες αποκτά πραγματικό νόημα και περιεχόμενο καθιστώντας το Ευρωπαϊκό όνειρο για ενοποίηση και συμπόρευση «τόσων διαφορετικών» ρεαλιστικό στόχο…

Παρά το γεγονός όμως αυτό, στο ευρωπαϊκό νησί μας, οι εξουσιαστές μας εξακολουθούν να πολιτεύονται με τον παραδοσιακό τρόπο, κατά τον οποίο ως γνωστό, το κυριότερο βάρος της προσπάθειας τους εξαντλείται στη «ποιμνιοποίηση» των πολιτών.

Έτσι εκτός των επαγγελματιών του είδους - που είναι οι πλουτοκράτες της εκκλησίας - ρόλο «ποιμνιοποίησης» των πολιτών διαδραματίζουν και οι πρωταγωνιστές πολιτικοί μας…
Εκμεταλλευόμενοι κυρίως τις ρατσιστικές και θρησκευτικές προεκτάσεις του εθνικού μας προβλήματος αλλά και ένα τεράστιο ποσοστό του πληθυσμού που αισθάνεται ότι η εργασία του - και όχι μόνο - εξαρτώνται από τις πολιτικές του επιλογές (μια και οι πλείστοι κανoνίστηκαν με κάποιο μέσον) πολιτεύονται με χιλιοειπωμένα τετριμμένα επιχειρήματα και αντεπιχειρήματα που κάνουν κάποιον με ελάχιστη διάθεση να προβληματιστεί, με ελάχιστη απαιτητικότητα, με ελάχιστη αυτοπεποίθηση, να αισθάνεται άβολα και αμήχανα που τα ακούει…

Και όμως οι πολιτικοί πρωταγωνιστές μας αισθάνονται άνετα να τα εκστομίζουν με στόμφο και δημόσια, ακριβώς διότι δεν τους ενδιαφέρει ούτε να προβληματίσουν, ούτε και να προβληματισθούν, ούτε τους ενδιαφέρει να πείσουν με σύγχρονα πολιτικά επιχειρήματα. Και σίγουρα δεν τους ενδιαφέρει η ατομική υπόσταση, η αξιοπρέπεια η νοημοσύνη του κάθε πολίτη. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι μόνο να «ποιμνιοποιήσουν και να μαντρίσουν τους ψηφοφόρους»…