Υπάρχουν τόποι που δεν είναι πια γεωγραφικοί. Είναι πληγές. Είναι ψίθυροι μέσα στη νύχτα, που επιμένουν να μας ξυπνούν. Τα Τέμπη δεν είναι πια μόνο μια κοιλάδα. Είναι ένα ράγισμα στον χρόνο, εκεί που η ζωή σταμάτησε ξαφνικά, κι έμειναν τα φώτα να τρεμοπαίζουν μέσα στη σιωπή.
Εκεί που τα τρένα δεν πέρασαν απλώς το ένα δίπλα στο άλλο, μα μπλέχτηκαν σε έναν χορό θανάτου. Κι από τότε, η γη θυμάται. Τα σίδερα θυμούνται. Η νύχτα θυμάται. Και κάθε φορά που ο αέρας περνά μέσα από εκείνη την κοιλάδα, κάτι ψιθυρίζει. Ονόματα, στιγμές, άγγιγμα από χέρια που δεν πρόλαβαν να αποχαιρετήσουν.
Οι ψυχές που χάθηκαν εκείνη τη νύχτα έγιναν κομμάτι του τοπίου. Ανάμεσα σε δέντρα και πέτρες, ανάμεσα σε τροχιές και σταθμούς που μένουν βουβοί. Μιλούν με τη βροχή, ζωγραφίζουν λέξεις πάνω στα θολά τζάμια των βαγονιών που ταξιδεύουν ακόμη.
Και εμείς, οι ζωντανοί, περνάμε από δίπλα τους. Σκύβουμε το κεφάλι. Κάποιοι ψιθυρίζουμε ένα "γιατί". Κάποιοι δεν βρίσκουμε λέξεις. Μα όλοι κουβαλάμε μέσα μας αυτό το ρήγμα. Γιατί τα Τέμπη δεν είναι μόνο εκείνη η νύχτα. Είναι το κομμάτι της ψυχής μας που αρνείται να συνηθίσει τη λήθη.
Και αν υπάρχει κάτι που μπορούμε να υποσχεθούμε, είναι πως δεν θα τους ξεχάσουμε. Όχι ως αριθμούς, αλλά ως ανάσες, χαμόγελα, νεανικά όνειρα που ήθελαν να φτάσουν κάπου και δεν πρόλαβαν.
Γιατί τα Τέμπη είναι μνήμη. Και η μνήμη είναι το μόνο αντίδοτο στη σιωπή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου