Για αρκετό χρονικό διάστημα, είχα κι εγώ την εντύπωση που ήθελε τους διάφορους "ευσεβοποθισμούς μου" που μιλούσαν για...δικαιοσύνη, για αλληλοστήριξη, για δίκαιη μοιρασιά, για συνοχή, για δημοκρατία, για ανθρωπιά και ανθρώπινα δικαιώματα, για ισονομία, ισοκρατία, για ελευθερία, για τον φυσικό νόμο.. ότι θα ήταν θέμα χρόνου για το πότε θα επικρατούσαν.
Στο βαθμό μάλιστα που η κοινωνία ν' άρχιζε επιτέλους να βιώνει μια "νέα" πιο ελπιδοφόρα τάξη πραγμάτων.
Φαινόταν παράλληλα, ότι ή μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων ασπαζόταν αυτή την ελπίδα..
Την "ελπίδα" εκείνη μάλιστα, που δήθεν θα "πέθαινε τελευταία.."
Γι' αυτό και διερωτώμαι.
Μήπως τελικά παραπλανηθήκαμε όλοι, από τους ρομαντικούς εκείνους, που ήλπιζαν ότι ο κάθε άνθρωπος ήταν κατά βάθος για όλους, και ότι όλοι, ήταν για τον καθένα ξεχωριστά ?
Μήπως, η ελπίδα εκείνη, που την θέλαμε να πεθαίνει δήθεν τελευταία..είναι ήδη νεκρή ?
Κι αν όντως έτσι έχουν τα πράγματα, αυτό που οφείλεται?
Δεν οφείλεται μάλλον στο γεγονός εκείνο, που θέλει ακόμη τους περισσότερους ανθρώπους ν' αποδέχονται να "εξουσιάζονται" ή καλύτερα ν' ανέχονται να "υποδουλώνονται" τόσο παθητικά στις διάφορες μορφές εξουσιών?
Ιδιαίτερα από διάφορα παρά-ξενα κέντρα αποφάσεων..
..Αυταπάτη τελικά η τάση μας ν' "αυτεξουσιαζόμαστε" στα πλαίσια ενός ώριμου δημοκρατικού πολιτεύματος?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου