ΤΑ ΣΤΕΡΕΑ ΥΛΙΚΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΧΗΣ

* Ο Ιωάννης Ληξουριώτης,  καθηγητής Εργατικού Δικαίου του Παντείου Πανεπιστημίου, υποστηρίζει μεταξύ άλλων και τα εξής:

Αυτό που πρέπει σήμερα να διευκρινιστεί είναι ότι η κοινωνική συνοχή, είναι το ζητούμενο και όχι αυτό που υπονομεύεται  από όσους προτείνουν και πασχίζουν για διαρθρωτικές αλλαγές στην αγορά εργασίας και στις πολιτικές της απασχόλησης.

Δεν πρέπει να παγιδευόμαστε από την προπαγάνδα, κάποιων αδικαιολόγητα προνομιούχων, που θέλουν να ταυτίζουν τη μείωση της αδικαιολόγητης «ευημερίας» τους, με δήθεν επίθεση κατά της «κοινωνικής συνοχής».

Ένας λόγος που φθάσαμε στα οριακά σημερινά προβλήματα, είναι ακριβώς η στρέβλωση των εννοιών και των καταστάσεων. 

"Η κοινωνική συνοχή όχι μόνο δεν κινδυνεύει, αλλά αντίθετα  ήλθε η ώρα να αρχίσει να κτίζεται με στερεά υλικά".

Με βάση τες απόψεις του καθηγητή, και ιδιαίτερα σε ότι αφορά "τα στερεά υλικά" και τη "στρέβλωση των εννοιών", φαίνεται ότι πράγματι, αν και δεν χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια για να είμαστε ειλικρινείς και να μην λειτουργούμε υπεροπτικά ή και να μην προσβάλλουμε ή και να μειώνουμε τους άλλους, ή ακόμη και να μην ζούμε σε βάρος τους, δυστυχώς η κοινωνία μας άμεσα ή έμμεσα, υπερασπίζεται ακόμη το άδικο, την ανισότητα και την υποκρισία. 

Γι' αυτό και οι προνομοιούχοι ζούνε ακόμη  σε βάρος των άλλων, αφού

επιλέγουν -δυστυχώς- να μην είναι ειλικρινείς. 

Ιδιαίτερα με τον εαυτό τους.

Δεν σέβονται και δεν δίνουν αξία και κύρος στους αδικημένους ενός τόσο στρεβλωμένου διαχρονικά συστήματος..

Δεν είναι άξιον απορίας για το πόσο αποφεύγουν να συμβάλουν, στο βαθμό που η καλή πλευρά της ανθρώπινης μας φύσης, ν ' αναδυθεί επιτέλους και να επιβληθεί ?

..Εκτός βέβαια κι αν δεν έχουμε (?)

εξοικειωθεί ακόμη με τ' αυτονόητα εκείνα, που μας θέλουν να λειτουργούμε με ωριμότητα και προφανώς με πνεύμα πραγματικής κοινωνικής, πολιτικής και κοινωνικής συνοχής.

Κι αυτό για το καλό όλων, αλλά και της    ουσιαστικής εφαρμογής του πνεύματος και του γράμματος των νόμων και ιδιαίτερα των συνταγματικών προνοιών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων..

  

ΤΟ ΘΕΙΟ, ΤΟ ΙΕΡΟ ΚΑΙ ΑΛΗΘΙΝΟ.

Ψάχνοντας για μια εκλογικευμένη απάντηση στο ερώτημα, του αν ο χρόνος δημιούργησε τον Θεό ή ο Θεός τον χρόνο, ή ακόμη αν τελικά ο Θεός και ο χρόνος είναι ένα και το αυτό, αυτό που φαίνεται ότι υπερισχύει περισσότερο για ένα κοινό ανθρώπινο νου (αυτόν που νομίζω ότι διαθέτω) είναι μάλλον το τελευταίο..

Τον "χρόνο" με τις απεριόριστες ιδιότητες του, δεν είναι αυτόν που σε τελική ανάλυση θεοποιήσαμε ?

Ενώ λοιπόν ο χρόνος φαίνεται να είναι  προυπόθεση ύπαρξης των πάντων, υλικών και άυλων, εν τούτοις, η μορφή της σκέψης που μάλλον επικρατεί ακόμη στο πλανήτη, αντιλαμβάνεται τον χρόνο, περισσότερο ως μέρος του χώρου και όχι το αντίθετο..

Τι σημαίνει αυτό? 

Σε τελική ανάλυση δεν σημαίνει μιας μορφής "ειδωλολατρείας"?

Ο εγκλωβισμός του χρόνου μέσα στο χώρο, δεν έχει ως αποτέλεσμα

να βιώνουμε τις τόσες "παραλογίες" που ζούμε ακόμη στις μέρες μας ?

Παραλογίες που κύριο κοινό χαρακτηριστικό τους είναι η απαίτηση μας ως ανθρωπότητα να χωράμε το μεγαλύτερο στο μικρότερο..

Οι διάφορες εξουσιαστικές δομές για παράδειγμα. Που θέλουν κάποιους λίγους να αισθάνονται ότι είναι το ότι πιο φυσιολογικό να ζουν σε βάρος των πολλών. 

Αλλά και τη κατανομή του παραγόμενου πλούτου στο πλανήτη, που θέλει το "μεγάλο" το "επιτήδειο" το "απάνθρωπο ψάρι" να τρώει το μερίδιο των μικρών. 

Που θέλει τους εμπόρους του πνεύματος να μιλούν για "πνευματική ιδιοκτησία" και να τό εμπορεύονται..Είτε με το πρόσχημα των νόμων, είτε με το πρόσχημα των θρησκειών, είτε των εθνικισμών, των φυλετικών διακρίσεων και πάει λέγοντας..

..Στη παιδεία, στην εργασία, στις συντάξεις , στην υγεία και τόσα άλλα.. 

..Ενόσω ο χώρος (υλική ενέργεια) θα επιδιώκεται σε βάρος του χρόνου (άυλη ενέργεια) η λαιμαργία κάθε μορφής και ποιότητας, θα εξυμνείται ως προτέρημα..

..Δεν είναι καθόλου τυχαίο που η φθορά των "υλικών προϊόντων" του χώρου "ευτυχώς" είναι αδύνατο ν' αποφευχθεί..

Αφού προϊόντος του χρόνου είναι αυτός που φαίνεται να εξισορροπεί τελικά τα πράγματα..

..Γι αυτό και δεν είναι τυχαίο ούτε το γεγονός που θέλει το θάνατο να είναι στο τέλος της επίγειας ζωής μας, μια νέα αρχή..

Κάπου εκεί, δεν είναι που το "γνωστό" συναντιέται με το "άγνωστο" και υποκλίνεται με σεμνότητα και ταπεινότητα στο άυλο, το θείο, το ιερό και αληθινό?

ΑΥΤΑΠΑΤΗ ΤΕΛΙΚΑ ?

Για αρκετό χρονικό διάστημα, είχα κι εγώ την εντύπωση που ήθελε τους διάφορους "ευσεβοποθισμούς μου" που μιλούσαν για...δικαιοσύνη, για αλληλοστήριξη, για δίκαιη μοιρασιά, για συνοχή, για δημοκρατία, για ανθρωπιά και ανθρώπινα δικαιώματα, για ισονομία, ισοκρατία, για ελευθερία, για τον φυσικό νόμο.. ότι θα ήταν θέμα χρόνου για το πότε θα επικρατούσαν.

Στο βαθμό μάλιστα που η κοινωνία  ν' άρχιζε επιτέλους να βιώνει μια "νέα" πιο ελπιδοφόρα τάξη πραγμάτων.

Φαινόταν παράλληλα, ότι ή μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων ασπαζόταν αυτή την ελπίδα..

Την "ελπίδα" εκείνη μάλιστα, που δήθεν θα "πέθαινε τελευταία.."

Γι' αυτό και διερωτώμαι.

Μήπως τελικά  παραπλανηθήκαμε όλοι, από τους ρομαντικούς εκείνους, που ήλπιζαν ότι ο κάθε άνθρωπος ήταν κατά βάθος για όλους, και ότι όλοι, ήταν για τον καθένα ξεχωριστά ?

Μήπως, η ελπίδα εκείνη, που την θέλαμε να πεθαίνει δήθεν τελευταία..είναι ήδη νεκρή ?

Κι αν όντως έτσι έχουν τα πράγματα, αυτό που οφείλεται? 

Δεν οφείλεται μάλλον στο γεγονός εκείνο, που θέλει ακόμη τους περισσότερους ανθρώπους ν' αποδέχονται να "εξουσιάζονται" ή καλύτερα ν' ανέχονται να "υποδουλώνονται" τόσο παθητικά στις διάφορες μορφές  εξουσιών?  

Ιδιαίτερα  από διάφορα παρά-ξενα κέντρα αποφάσεων..

..Αυταπάτη τελικά η τάση  μας ν' "αυτεξουσιαζόμαστε" στα πλαίσια ενός ώριμου δημοκρατικού πολιτεύματος?

..Μη προσπαθείτε

Μη προσπαθείτε να είστε ο εαυτός σας.

Προσπάθεια χρειάζεται για να υποκρίνεστε..

Μη προσπαθείτε επίσης να είστε ίσοι απέναντι στη διαφορετικότητα.

Προσπάθεια χρειάζεται για να είστε δήθεν οι ξεχωριστοί και οι εκλεκτοί της δημιουργίας..

Δεν χρειάζεστε επίσης, ούτε ιδιαίτερη προσπάθεια για να είστε δίκαιοι.

Προσπάθεια χρειάζεται για να είστε άδικοι..

Ακόμη, δεν χρειάζεστε ιδιαίτερη προσπάθεια για να μη ζείτε σε βάρος των άλλων

Προσπάθεια χρειάζεται για να ζείτε σε βάρος των άλλων..

 Ούτε και χρειάζεστε προσπάθεια για να είστε ειλικρινείς.

Προσπάθεια χρειάζεται για να υποκρίνεστε..

Μη προσπαθείτε επίσης να συμπεριφέρεστε σεμνά και ταπεινά. 

Προσπάθεια χρειάζεται για να συμπεριφέρεστε υπεροπτικά..

Ούτε και χρειάζεται να προσπαθείτε για να δίνετε αξία και κύρος στους άλλους.

Προσπάθεια χρειάζεται για να τους προσβάλλετε ή και να τους μειώνεται..

 Αν λοιπόν προτιμάτε να λειτουργάτε υπεροπτικά,

ή αν προτιμάτε 

να προσβάλλετε ή και να μειώνετε τους άλλους, 

να προσποιείστε, 

ή ακόμη, άμεσα ή έμμεσα, να υπερασπίζεστε το άδικο, την ανισότητα και την ψευτιά,   

αν ζείτε σε βάρος των άλλων και υποκρίνεστε, 

τότε συνεχίστε τη προσπάθεια σας..  

Είστε στον δρόμο που εσείς επιλέξατε.

 Αν όμως..  

..Προτιμάτε να είστε αυθόρμητοι κι ανθρώπινοι,

να σέβεστε και να δίνετε αξία και κύρος στους άλλους,

αν προτιμάτε να είστε ειλικρινείς και δίκαιοι, 

κι αν ακόμη δεν θέλετε να ζείτε σε βάρος των άλλων..

Τότε απλά, απλούστατα...  

Μη προσπαθείτε.. 

Η καλή ανθρώπινη μας φύση,  με το δικό της μοναδικό τρόπο αναδύεται και επιβάλλεται..