Η ΙΣΤΟΡΙΑ, Ο ΘΕΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΡΟΧΑΛΗΤΟ..

Σε μια από τες «σπάνιες» φορές που η γυναίκα μου ροχάλιζε δίπλα μου στο κρεββάτι (τόσο που δεν μ’ άφηνε να κοιμηθώ) σκέφτηκα ότι,  μια και δεν μπορούσε να με πάρει ο ύπνος, να έκανα και γώ, κάτι χρήσιμο για την ανθρωπότητα.. 

 

Όχι βέβαια για ν’ απαλλαγεί από το ροχαλητό της γυναίκας μου, αλλά, με τους προβληματισμούς μου,  να έβαζα κι εγώ το λιθαράκι μου, μπας και ξυπνούσαμε, ως ανθρωπότητα, από το λήθαργο που, όπως φαίνεται, ακόμη βρισκόμαστε..

 

Οι προβληματισμοί που αναφέρομαι, μου προέκυψαν, πριν από αρκετά  χρόνια, όταν είχα συνειδητοποιήσει, όπως τόσα άλλα εκατομμύρια άνθρωποι, την απόσταση που χώριζε τες επιθυμίες μας, ως άτομα, αλλά και ως ανθρωπότητα, από τη πραγματικότητα.. 

 

Κάτι που με έκανε να μην αισθάνομαι καθόλου, μα καθόλου ευχάριστα.

 

Πρωτο-συνειδητοποίησα την "απόσταση" όταν στα 20 μου περίπου χρόνια διάβασα από το βιβλίο του Άλμπερτ Καμί “Ο ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΜΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ” τη δική του ιδιαίτερη περιγραφή.

«Στα δύο άκρα του τόξου μου -κατέγραψε- έχω την ιστορία και το θερισμό».. 

 

Αν, με την «ιστορία» υπονοούσε τη πραγματικότητα και, την αντικαταστούσαμε με το «ο θάνατός σου η ζωή μου» και με το «θερισμό» υπονοούσε τες επιθυμίες μας και, τον αντικαταστούσαμε με το «ένας για όλους  και όλοι για τον ένα» θα μπορούσαμε ν' αντιληφθούμε με πιο πεζούς όρους, την απόσταση που έχουμε ακόμη να διανύσουμε, για να κάνουμε τες επιθυμίες μας πραγματικότητα..

 

Παρ’ όλα αυτά όμως, όσο μεγάλη κι αν είναι ακόμη η απόσταση, θεωρώ ότι η όποια συνδρομή για τη σμίκρυνσή της, είναι ίσως, το ότι πιο ιερό, αληθινό και ουσιαστικό καθήκον και σκοπός της ζωής του καθενός μας..

 

Γιατί; 

 

Διότι απλούστατα δεν νομίζω να υπάρχει πιο βάρβαρο, πιο υποανάπτυκτο, πιο αποτρόπαιο, ευτελές, προκλητικό, σαδιστικό,  για το ανθρώπινο γένος, από το να κοιμάται και να ξυπνά και οι σκέψεις του με τον άλφα ή βήτα τρόπο, έμμεσα ή άμεσα, να γυροφέρνουν ουσιαστικά, γύρω από το πως να "θανατώνει", να "εξολοθρεύει", να υποτάσσει, να εκμεταλλεύεται, να καταπιέζει, ή και να μειώνει την αξιοπρέπεια, των άλλων, για να εξασφαλίζει τα "δήθεν" καλύτερα για τη δική του, τη τόσο μικρή κι ασήμαντη ζωή του. 

 

Υπάρχει οτιδήποτε πιο ευτελές και απάνθρωπο;

 

Είναι γεγονός ότι εξελικτικά, η διαχρονική και πανανθρώπινη πραγματικότητα, μας θέλει να πορευόμαστε προς την ορθή κατεύθυνση. 

Με τόσο όμως αργούς ρυθμούς και με τέτοιο τίμημα που κάνει τον όποιο εφησυχασμό να είναι ακόμη εγκληματικός..

 

Ιδιαίτερα όταν έχουμε φτάσει σε μια εποχή που τα πράγματα, έχουν από τη μια ξεκαθαρίσει περισσότερο παρά ποτέ στο παρελθόν, κι από την άλλη, υπάρχουν πλέον και τα απαραίτητα εκείνα μέσα που λειτουργούν υποβοηθητικά για να αρχίσουμε επιτέλους να πορευόμαστε προς το "θερισμό" με πιο γρήγορους και πρακτικούς ρυθμούς. 

 

Η τεχνολογία και το διαδίκτυο για παράδειγμα αλλά και τα σύγχρονα συντάγματα, των περισσοτέρων χωρών, προσφέρονται ως βάση για να πορευθούμε προς την ορθή κατεύθυνση. 

 

Ας συμβάλουμε στο μέτρο του δυνατού μας, για να εφαρμόζονται οι συνταγματικές πρόνοιες από αυτούς που ορκίζονται στο ίδιο το σύνταγμα, ότι θα το εφαρμόζουν.

Να το εφαρμόζουν ανόθευτα και πιστά. 

 

Ας συνδράμει, ο καθένας μας, στο μέτρο του δυνατού του, για να κάνουμε τες πραγματικές επιθυμίες της ανθρωπότητας για κοινωνικο-οικονομική συνοχή  ως τη πραγματική μας πραγματικότητα. Η τεχνολογία μας το επιτρέπει.

 

..Θα ήταν ίσως σκόπιμο -προτού με πάρει ξανά ο ύπνος- να αναφερθούμε και στο λόγο που τα πράγματα εξελίσσονται προς την ορθή κατεύθυνση. 

Αυτό, μάλλον θα συμβαίνει για ένα κυρίως λόγο.

Ένα λόγο που σπάνια αναφέρουμε. 

Και αυτός αφορά τους αφανείς ήρωες. Αυτούς που η "φύση" επέλεξε, για να "επιβάλλονται" στο τέλος της ημέρας..

Αυθόρμητα  και συνειδητά ..

Αυτούς που η φύση επέλεξε να υποφέρουν «από τους άλλους»

 -κυρίως όμως- να υποφέρουν  

"για τους άλλους".

Όλους τους άλλους..  Ιδιαίτερα απ' αυτούς που πάσχουν από εξουσιομανία..

 

ΣΗΜΕΙΩΣΗ:

Οι βασικές αρχές πάνω στις οποίες θεμελιώνεται η Ευρωπαϊκή Ένωση κατοχυρώνονται στο άρθρο 2 της Συνθήκης της Ένωσης. Αυτές είναι:

• ο σεβασμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας,
• η ελευθερία,
• η δημοκρατία,
• η ισότητα,
• το κράτος δικαίου, και
• ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, συμπεριλαμβανομένων των δικαιωμάτων των ατόμων που ανήκουν σε μειονότητες.

Ο σεβασμός των δικαιωμάτων των ανθρώπων συγκαταλέγεται στις βασικές υποχρεώσεις της ΕΕ. Η διαφύλαξη των δικαιωμάτων αυτών αποτελεί υποχρέωση της ΕΕ όταν εφαρμόζει πολιτικές και προγράμματα, υποχρέωση των θεσμικών οργάνων της ΕΕ, υποχρέωση του καθενός από τα κράτη μέλη ξεχωριστά.

 

Το εφικτό, το ευκταίο και η συνοχή

Μέσω του διαδικτύου η αυτεξούσια ή η συμμετοχική δημοκρατία ή και της δημοκρατίας του διαδικτύου, το εφικτό μπορεί να πλησιάσει όσο ποτέ στο παρελθόν το ευκταίο, αφού η θετική ή η αρνητική άποψη για τον κάθε νόμο που ψηφίζει η βουλή  θα μπορούσε να εκφρασθεί με αμεσότητα από όσους πολίτες θα το επιθυμούσαν.

Το γεγονός μάλιστα ότι η τεχνολογία, μας επιτρέπει να λειτουργούμε πολύ περισσότερο με ποσοστώσεις  (XL)  και ν' αποφεύγουμε τες φλυαρίες (WORD) είναι ένα καλό παράδειγμα για το πως θα μπορούσε να αξιοποιηθεί. 

Με τες ποσοστιαίες αναλογίες προσεγγίζεται όσο είναι ανθρωπίνως δυνατό με αμεσότητα κι αυτό ακόμη το «άριστο μέτρον». Αφού όλοι και όλα μπορούν να συσχετίζονται και κατ' επέκταση να εναρμονίζονται. 

Να συσχετίζονται και να εναρμονίζονται κυρίως με το ΑΕΠ της χώρας.

Η προσπάθεια δε για αύξηση του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος, θα εξελισσόταν ως ένας ευγενής κοινός στόχος όλης της κοινωνίας, εάν και εφ΄ όσον βέβαια η δίκαιη ποσοστιαία κατανομή του θα βελτίωνε με μέτρον τη ποιότητα ζωής όλων και όχι μόνο των επιτήδειων και προνομιούχων.

..Αν για παράδειγμα το κρατικό μισθολόγιο αποφασιζόταν με κάποιες αξιόπιστες μελέτες να ήταν ένα  ποσοστό  επί του ΑΕΠ, το ποσοστό δε αυτό να ήταν και, όταν θα αυξανόταν αλλά και όταν θα μειωνόταν το ΑΕΠ της χώρας..

..Αν το ίδιο συνέβαινε και με όλα τα κονδύλια που προβλέπονται στους προϋπολογισμούς. Είτε αφορούσαν την υγεία, την παιδεία, τες συντάξεις, την άμυνα,  κλπ.

..Αν επίσης το κατά κεφαλή εισόδημα,  ήταν και αυτό ένα καλό κριτήριο για το μέγιστο και το ελάχιστο ποσό που θα μπορούσαν να επωφελούνταν οι εργαζόμενοι..

..Τότε, με αυτό το τρόπο, δεν θα ενθαρρυνόταν η παραγωγή  πλούτου, αφού θα  κατανεμόταν  δίκαια και ωφέλιμα προς  όλους ;

Έτσι, η κοινωνική συνοχή, δεν θα έπαυε επιτέλους, να ήταν ουτοπία, ή τουλάχιστο δεν θα έπαυε να ήταν το πιο κλασσικό "πυροτέχνημα" της κάθε προεκλογικής περιόδου ?

Η κυρία Αφροδίτη

 

Είναι μια κυρία που διαθέτει ένα σπάνιο προσόν.

" Μιλάει" με  τ' αυτιά της...

Ένα από τα ελάχιστα εκείνα άτομα που, όταν της μιλάς, σε ακούει με όλο της το είναι.

Σε ακούει με τόσο πάθος  που σε "υποχρεώνει" να τιμάς τες προσδοκίες των αυτιών της.

Είναι σαν να σου υποβάλλει, με το τρόπο που σ' ακούει, τι είναι το πιο ταιριαστό, το πιο σωστό, το πιο σημαντικό «που πρέπει να λεχθεί», με βάση το πως εξελίσσεται η όποια συζήτηση.

Είναι γεγονός ότι αναρωτήθηκα αν η προσοχή που έδινε σ' αυτά που εγώ είχα να πω, οφειλόταν περισσότερο σε μένα, παρά στη δική της νοοτροπία ή και δεινότητα (;) να εφαρμόζει με το δικό της τρόπο, τη μαιευτική μέθοδο του Σωκράτη, μια και η Αφροδίτη είναι και καθηγήτρια  φιλολογίας.

Γι' αυτό και με διακριτικότητα προσπάθησα  να διαπιστώσω αν το πάθος της ν’ ακούει με τόση προσοχή αυτά που είχαν να της πουν οι άλλοι -οι όποιοι άλλοι- ήταν πράγματι εκεί.

Όντως, εκεί ήτανε..

Ίσως με κάπως λιγότερο πάθος;

Ίσως.. ανάλογα με τη περίπτωση ή και το θέμα..

Πάντως εκεί ήτανε..