Ψάχνοντας για μια εκλογικευμένη απάντηση στο ερώτημα, του αν ο χρόνος δημιούργησε τον Θεό ή ο Θεός τον χρόνο, ή ακόμη αν τελικά ο Θεός και ο χρόνος είναι ένα και το αυτό, αυτό που φαίνεται ότι υπερισχύει περισσότερο για ένα κοινό ανθρώπινο νου (αυτόν που νομίζω ότι διαθέτω) είναι μάλλον το τελευταίο..
Τον "χρόνο" με τις απεριόριστες ιδιότητες του, δεν είναι αυτόν που σε τελική ανάλυση θεοποιήσαμε ?
Ενώ λοιπόν ο χρόνος φαίνεται να είναι προυπόθεση ύπαρξης των πάντων, υλικών και άυλων, εν τούτοις, η μορφή της σκέψης που μάλλον επικρατεί ακόμη στο πλανήτη, αντιλαμβάνεται τον χρόνο, περισσότερο ως μέρος του χώρου και όχι το αντίθετο..
Τι σημαίνει αυτό?
Σε τελική ανάλυση δεν σημαίνει μιας μορφής "ειδωλολατρείας"?
Ο εγκλωβισμός του χρόνου μέσα στο χώρο, δεν έχει ως αποτέλεσμα
να βιώνουμε τις τόσες "παραλογίες" που ζούμε ακόμη στις μέρες μας ?
Παραλογίες που κύριο κοινό χαρακτηριστικό τους είναι η απαίτηση μας ως ανθρωπότητα να χωράμε το μεγαλύτερο στο μικρότερο..
Οι διάφορες εξουσιαστικές δομές για παράδειγμα. Που θέλουν κάποιους λίγους να αισθάνονται ότι είναι το ότι πιο φυσιολογικό να ζουν σε βάρος των πολλών.
Αλλά και τη κατανομή του παραγόμενου πλούτου στο πλανήτη, που θέλει το "μεγάλο" το "επιτήδειο" το "απάνθρωπο ψάρι" να τρώει το μερίδιο των μικρών.
Που θέλει τους εμπόρους του πνεύματος να μιλούν για "πνευματική ιδιοκτησία" και να τό εμπορεύονται..Είτε με το πρόσχημα των νόμων, είτε με το πρόσχημα των θρησκειών, είτε των εθνικισμών, των φυλετικών διακρίσεων και πάει λέγοντας..
..Στη παιδεία, στην εργασία, στις συντάξεις , στην υγεία και τόσα άλλα..
..Ενόσω ο χώρος (υλική ενέργεια) θα επιδιώκεται σε βάρος του χρόνου (άυλη ενέργεια) η λαιμαργία κάθε μορφής και ποιότητας, θα εξυμνείται ως προτέρημα..
..Δεν είναι καθόλου τυχαίο που η φθορά των "υλικών προϊόντων" του χώρου "ευτυχώς" είναι αδύνατο ν' αποφευχθεί..
Αφού προϊόντος του χρόνου είναι αυτός που φαίνεται να εξισορροπεί τελικά τα πράγματα..
..Γι αυτό και δεν είναι τυχαίο ούτε το γεγονός που θέλει το θάνατο να είναι στο τέλος της επίγειας ζωής μας, μια νέα αρχή..
Κάπου εκεί, δεν είναι που το "γνωστό" συναντιέται με το "άγνωστο" και υποκλίνεται με σεμνότητα και ταπεινότητα στο άυλο, το θείο, το ιερό και αληθινό?
