Η πραγματικότητα που μας θέλει να έχουμε συνείδηση της ύπαρξης μας, εξακολουθεί να μας υποχρεώνει ν’ αναζητάμε απαντήσεις στα βασικά υπαρξιακά μας ερωτήματα αφού, όπως φαίνεται, παραμένουν τόσο αναπάντητα όσο ήταν και όταν πρωτογεννήθηκαν στην ανθρώπινη μας σκέψη.
Εξακολουθούμε να μη γνωρίζουμε από πού προερχόμαστε, τι πραγματικά είναι ο θάνατος και
τι σκοπό εξυπηρετεί η εδώ, η γήινη παρουσία μας. Ακόμη και αυτό που φαίνεται
κάποια δεδομένη στιγμή ή εποχή ότι επικρατεί σαν πραγματικότητα, σ’ ένα
συγκεκριμένο τόπο, σ’ ένα άτομο ή μια κοινωνία, εξελικτικά αλλοιώνεται ή και ανατρέπεται.
Αποφθεγματικά, από την αρχαιότητα, οι Σωκράτης και Ηράκλειτος
περιέγραψαν με γλαφυρότητα αλλά και με ιδιαίτερη περιεκτικότητα αυτό που μας
συμβαίνει. Ο πρώτος με το «εν οίδα ότι ουδέν οίδα» και ο δεύτερος με «τα πάντα
ρει»…
Όμως, αν και έχουμε τη δυνατότητα να γνωρίζουμε ή να συνειδητοποιούμε ότι υπάρχουμε,
αδυνατούμε να θεμελιώσουμε την αρχή, το τέλος και το λόγο της ύπαρξης.
Παραμένουμε σαν ένα οικοδόμημα που κτίσθηκε χωρίς πρώτα να
θεμελιωθεί, έμεινε ατέλειωτο και, δεν φαίνεται να εξυπηρετεί κάποιο ουσιαστικό
σκοπό.
Το ίδιο μάλιστα το «οικοδόμημα» φαίνεται να συνειδητοποιεί αυτή
του την κατάσταση, γι’ αυτό και προσπαθεί από μόνο του να καταλάβει, τι τελικά
είχε υπ’ όψη του ο "αρχιτέκτονας" όταν το κατασκεύαζε…
Έτσι, το γεγονός ότι αισθανόμαστε τις πιο πολλές φορές ότι είμαστε
μετέωροι ή καταδικασμένοι να κάνουμε μόνο εικασίες και πειράματα ή ακόμη ότι
ματαιοπονούμε, δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσει.
Δεν θα έπρεπε επίσης να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι η όποια
εικασία, έχει περιθώριο να τεκμηριωθεί, ν’ απορριφθεί ή και να επιβληθεί, όχι
τόσο από τη δύναμη των επιχειρημάτων, την αντικειμενικότητα και ορθότητα της αλλά, από τη δεινότητα, επιδεξιότητα αλλά και των συγκυριακών στόχων των
υποστηρικτών της.
Αν όμως τα πράγματα ήταν μόνο έτσι, δεν θα κυριαρχούσε η
απαισιοδοξία; Το είδος μας δεν θα κινδύνευε να εξαφανισθεί από πολύ νωρίς από
τον πλανήτη; Δεν θα κυριαρχούσαν η ανία, ο μαρασμός και η κατάθλιψη; Το
τελευταίο δε πράγμα που θα ενδιέφερε δεν θα ήταν η διαιώνιση ενός τέτοιου ..ζωντανού ράκους;
Η ελπίδα δεν θα ήταν ήδη νεκρή;
Προφανώς και τα πράγματα και δεν είναι μόνο έτσι. Αυτό που διαχρονικά
έχει αποδειχθεί είναι ότι τα αρνητικά που προκύπτουν με τες συνθήκες ύπαρξης
που περιγράφονται πιο πάνω, παράλληλα ευνοούν την ανάπτυξη και μιας άλλης
ενέργειας, μιας άλλης δυναμικής.
Μιας δυναμικής η οποία, όχι μόνο εξισορροπεί τα αρνητικά της συνειδητοποιημένης ζωής μας αλλά, εξελικτικά, μπορεί και τα μετατρέπει σε θετικά και αισιόδοξα.
Μιας δυναμικής η οποία, όχι μόνο εξισορροπεί τα αρνητικά της συνειδητοποιημένης ζωής μας αλλά, εξελικτικά, μπορεί και τα μετατρέπει σε θετικά και αισιόδοξα.
Η ενέργεια και η δυναμική αυτή επιτρέπουν στον καθένα μας
να επιλέγει το πώς να θεμελιώσει το οικοδόμημα του, το πώς να το συμπληρώσει και ποια χρησιμότητα να του προσδώσει.
Του δίνει το δικαίωμα να συμπλέει ενεργητικά, παθητικά ή και αδιάφορα, θετικά ή και αρνητικά, αρμονικά ή δυσαρμονικά με αυτά που μπορεί ή δεν μπορεί να γνωρίζει.
Αλλά, κυρίως και πάνω απ’ όλα, του δίνει αυτό καθαυτό το ίδιο το δικαίωμα να επιλέγει.
να επιλέγει το πώς να θεμελιώσει το οικοδόμημα του, το πώς να το συμπληρώσει και ποια χρησιμότητα να του προσδώσει.
Του δίνει το δικαίωμα να συμπλέει ενεργητικά, παθητικά ή και αδιάφορα, θετικά ή και αρνητικά, αρμονικά ή δυσαρμονικά με αυτά που μπορεί ή δεν μπορεί να γνωρίζει.
Αλλά, κυρίως και πάνω απ’ όλα, του δίνει αυτό καθαυτό το ίδιο το δικαίωμα να επιλέγει.
Αυτό το δικαίωμα συνηθίσαμε να το περιγράφουμε με τον όρο
ελευθερία.
Ένα δικαίωμα που για να το υπερασπισθεί ο άνθρωπος χύνει διαχρονικά και πανανθρώπινα το περισσότερο αίμα και ας μη γνωρίζει
κατά βάθος τι πραγματικά υπερασπiζεται..
